Παράτυπες διαδικασίες, μη εγκεκριμένες επιτροπές, τηλεφωνήματα, απολογίες, παρεξηγήσεις, πινγκ πονγκ ευθυνών. Το γραφειοκρατικό φιάσκο στο οποίο σκόνταψε η διαδικασία επιλογής της ελληνικής υποψηφιότητας για τα βραβεία Οσκαρ μοιάζει από μόνο του με κινηματογραφικό σενάριο, που παραπέμπει σε ένα πολύ γνώριμο μοτίβο εθνικής αυτοβιογραφίας. Το αχρείαστο δράμα που δημιούργησε το υπουργείο Πολιτισμού, κάνοντας μαλλιά κουβάρια σκηνοθέτες, παραγωγούς και ηθοποιούς, είναι μία κατατοπιστική εξήγηση σχετικά με τη διαχρονική ανικανότητα του κράτους να αντιμετωπίσει το πολιτιστικό του προϊόν με επαγγελματισμό και σοβαρότητα. Δεν υπάρχει σχέδιο, γιατί δεν υπάρχει ενδιαφέρον. Εκεί όπου σπέρνονται μόνο εγωισμοί, ατζέντες και φιλοδοξίες, δεν είναι πολύ πιθανό να φυτρώσουν θετικές προοπτικές για μία επαρχία που θέλει να παραμείνει επαρχία.
Τσιμέντο παντού
Ο επαρχιωτισμός δεν έχει πάντα χαρακτηριστικά επαρχίας. Μερικές φορές, ενδύεται τον μανδύα της προόδου και υποδύεται το εργαλείο ανάπτυξης για να ξεγελάσει τον εαυτό του και τους άλλους. Το «τουριστικό χωριό-γίγας» που σχεδιάζεται στην Αστυπάλαια είναι ενδεικτικό. Κι ενώ οι περισσότεροι έχουμε πια αντιληφθεί ότι ο υπερτουρισμός και τα παραφερνάλιά του (υπερδόμηση, ταξικότητα, εκτοπισμός ντόπιων, πολιτισμική κι αισθητική αλλοίωση κ.λπ.) αποτελούν φούσκα που θα σκάσει στο πρόσωπο όλων – και κυρίως εκείνων που δεν επωφελούνται ιδιαίτερα από τα σχετικά κέρδη, κάποιοι φαίνεται να μην έχουν έχει λάβει το μήνυμα. Τα εύκολα λεφτά εύκολα χάνονται, αλλά, πριν χαθούν, θαμπώνουν όσους πάντα αποτυγχάνουν να προβλέψουν τα δύσκολα που θα έρθουν.
Τουρλουμπούκι
Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται ότι μόνο για τα δύσκολα είναι φτιαγμένος τελικά. Οχι για να τα υπερβαίνει ακριβώς, αλλά για να τα βιώνει καθημερινά και να επιβεβαιώνει μέσα από αυτά ότι οι κρίσεις είναι η αιτία ύπαρξης και η μέθοδος συντήρησής του. Στα πρόθυρα μίας ακόμα διάσπασης, τα στρατόπεδα που έχουν διαμορφωθεί δεν βγάζουν καν νόημα: υπάρχουν ο πρόεδρος ως μονάδα νεωτερικής αλλοφροσύνης, οι παλαιοπροεδρικοί νοσταλγοί Τσίπρα και το στρατόπεδο Πολάκη, όμως δεν είναι σαφές τι ακριβώς τους χωρίζει. Είναι κάποια αγεφύρωτη ιδεολογική διαφορά; Μήπως η μεθοδολογία τους; Τίποτα από τα παραπάνω. Είναι η απουσία κυβερνητικής προοπτικής που αποκαλύπτει αυτό που ξέραμε από την αρχή: κάτω από τις κραυγές κρυβόταν πάντα ένα απολίτικο τίποτα.
Περί σύγκρουσης
Ζητήματα συνοχής βέβαια προκύπτουν και στα άλλα κόμματα, απλώς εκείνα αναλύονται με πολιτικούς όρους. Η μάχη προοδευτικού και συντηρητικού μετώπου στη Νέα Δημοκρατία είναι μία μάχη υψηλότερου επιπέδου από τις διαδικτυακές αντεγκλήσεις Πολάκη – Λινού, αλλά όχι λιγότερο επικίνδυνη για το μέλλον του κόμματος. Στο στρατόπεδο του ΠΑΣΟΚ, οι κόντρες είναι εν μέρει ιστορικές, εν μέρει ηθικές: ποιος δικαιούται να προβαίνει σε επικλήσεις φαντασμάτων; Είναι το εκσυγχρονιστικό ή το λαϊκιστικό ΠΑΣΟΚ αυτό που, αν αναστηθεί, θα προσφέρει περισσότερες πιθανότητες εκλογικής ανόδου; Κάποιες συγκρούσεις είναι παραγωγικότερες από κάποιες άλλες. Από μόνη της πάντως η σύγκρουση δεν είναι και ό,τι καλύτερο.
Ηθική και υποκρισία
Το συγκρουσιακό πνεύμα εξεγείρει, αλλά δεν εμπνέει εμπιστοσύνη. Αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει με το ζόρι να επιδιώκονται ταυτίσεις, εφόσον αυτές δεν υπάρχουν. Η επιλογή της Μισέλ Ομπάμα να κατακεραυνώσει τον πλούτο κατά την ομιλία της στο συνέδριο των Δημοκρατικών, πληροφορώντας μας ότι οι γονείς της ήταν καχύποπτοι απέναντι σε όποιους είχαν περισσότερα απ’ όσα χρειάζονταν, αντανακλά τη θεατρική υποκρισία που πολλοί καταλογίζουν στους εκπροσώπους του Δημοκρατικού κόμματος. Αραγε τα εκατομμύρια των Ομπάμα εξαιρούνται από την κατηγορία της κατακριτέας οικονομικής ευμάρειας; Είναι η συνέπεια στις αρχές ή η πομπώδης διακήρυξή τους αυτό που έχει σημασία; Το αν αρκεί η δεύτερη για να αποτραπεί μία ακόμα νίκη του τραμπισμού, θα φανεί στις εκλογές.
