Οσοι βρήκαν υπέροχη την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι ενδέχεται να τη βρήκαν υπέροχη όχι τόσο επειδή τους άρεσε, όσο επειδή σε κάποιους δεν άρεσε· για να δείξουν ότι, σε αντίθεση με τους πολλούς, εκείνοι διαθέτουν το τρίτο μάτι που τους επιτρέπει να βλέπουν πέρα από το προφανές. Η στενότητα της αρέσκειάς τους όμως προδίδεται από το περιορισμένο εύρος των υπερασπιστικών αναφορών τους: «Το σημείο με την αποκεφαλισμένη Αντουανέτα το είδατε;» είπαν ξανά και ξανά, ανήμποροι να εμπλουτίσουν το αντεπιχείρημα με περισσότερες αξιόλογες σκηνές. Και κάπως έτσι, μέσα από την εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα, επικύρωσαν άθελά τους τη γενική αίσθηση. Δεν αρκεί μία καλή ιδέα· δεν αρκούν καν πολλές καλές ιδέες, αν δεν υπάρχει όραμα.
Δημοκρατία της ελίτ
Το όραμα της ετήσιας γιορτής για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στο Προεδρικό Μέγαρο είναι κι αυτό κάπως ασαφές. Για τους απ’ έξω, η δεξίωση μοιάζει με μπανάλ εθιμοτυπία για τις ελίτ. Τιμάται και δοξάζεται η Δημοκρατία επειδή μία ομάδα πολιτικών και δημοσιογράφων μαζεύεται σε έναν κήπο και κουτσομπολεύει πίνοντας κρασιά; Μια επετειακή γιορτή είναι βέβαια κι αυτή, δεν χρειάζεται να είναι δραστική ή βαθυστόχαστη. Η δημοσιότητά της όμως έχει κάτι ειρωνικό και μάταιο· πώς να βλέπουν άραγε τις πολυτελείς τιμές στη Δημοκρατία όσοι πλήττονται από τα δημοκρατικά ελλείμματα της ελληνικής καθημερινότητας; Πόσο να «βαθαίνει» το δημοκρατικό ιδεώδες στη συνείδησή τους, όταν βλέπουν καλεσμένο στη γιορτή τον Λευτέρη Αυγενάκη;
Υφασμάτινος θυμός
Στις δημοκρατίες ο καθένας σκέφτεται μέχρι εκεί που θέλει και μπορεί. Από όσα μπορούσε να κρατήσει από την εκδήλωση για τα 50 χρόνια Δημοκρατίας, η βουλευτής Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ, Ελενα Ακρίτα, κράτησε τις ενδυματολογικές επιλογές της δημοσιογράφου, Κατερίνας Παναγοπούλου. Ο καημός της για το σύνολο ήταν αισθητικοπολιτικός: αφενός δεν της άρεσε ως ρούχο, αφετέρου ως σύμβολο – η εμφάνιση έφερε την επωνυμία της εταιρείας την οποία κάποτε συνίδρυσε η σύζυγος του πρωθυπουργού (σκάνδαλο!). Κάποιοι είπαν ότι η επίθεση διά της επίκλησης στο ύφασμα ήταν μία ακόμα ένδειξη της πολιτικής παρακμής του ΣΥΡΙΖΑ. Ομως το κόμμα δεν κατέληξε σε αυτό το επίπεδο· από αυτό το επίπεδο ξεκίνησε, σε αυτό παρέμεινε και εδώ το βρίσκουμε και σήμερα. Αυτό που άλλαξε είναι ότι κανείς πια δεν έχει ανάγκη να παριστάνει ότι η παράταξη είναι κάτι καλύτερο.
Ημιδιαγραφές
Ούτε η επίθεση του Παύλου Πολάκη στη συνεργάτιδα του Αδώνιδος Γεωργιάδη έχει τίποτα καινοφανές. Δεν ήταν καν σεξιστική per se. Ο Πολάκης θα φερόταν με την ίδια άξεστη αγένεια και σε έναν άνδρα. Είναι λοιπόν άξιον απορίας που ο Στέφανος Κασσελάκης αποφάσισε να αποπέμψει τώρα τον βουλευτή από την Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ. Ποιο ηθικό χαρακτηριστικό επέδειξε ο Παύλος Πολάκης που δεν είχε επιδείξει επανειλημμένα και στο παρελθόν; Ο Στέφανος Κασσελάκης ακόμα δεν έχει καταλάβει τι καράβι κυβερνάει. Είναι η μοίρα των προέδρων του ΣΥΡΙΖΑ: να αυταπατώνται επί μακρόν, αντί να συνειδητοποιούν εγκαίρως· να εκπαιδεύονται, αντί να διοικούν.
Ψυχολογία
Η απορία στέκει ανεξάρτητη από την επέτειο των πενήντα ετών: Τελείωσε ή συνεχίζεται η Μεταπολίτευση; Το πρώτο επεισόδιο του ντοκιμαντέρ Η Δική μας Μεταπολίτευση των Στάθη Καλύβα και Παναγή Παναγιωτόπουλου ίσως και να μας έδωσε την απάντηση. Η Μεταπολίτευση δεν πρέπει πια να αναζητείται στην πολιτική ή στην Ιστορία, αλλά στην ψυχολογία. Τα πολύτιμα αρχειακά πλάνα της κρατικής τηλεόρασης ήταν αποκαλυπτικά: οι άνθρωποι φεύγουν, οι συγκυρίες αλλάζουν, αλλά τα ήθη, η γλώσσα και οι κώδικες της Μεταπολίτευσης είναι ακόμα εδώ. Δεν είναι στιγμή, δεν είναι περίοδος, είναι πια εθνική ψυχή.
