Παντελής Μπουκάλας

Αδίκως κατηγορείται ο πρωθυπουργός ότι στην κυριακάτικη ανάρτησή του τήρησε σιγήν ισχύος για το αιφνιδιαστικό λουκέτο σε 204 ταχυδρομεία και για το μακελειό στα Βορίζια της Κρήτης, που σίγουρα απέσπασαν το δημόσιο ενδιαφέρον πολύ περισσότερο απ’ ό,τι οι 2.679 αιτήσεις στην πλατφόρμα Ηλεκτρονικής Ταυτότητας Κτιρίου ή η ενθρόνιση νέου αρχιεπισκόπου στην Αγία Αικατερίνη του Σινά. […]

Για τον ∆ιονύση Σαββόπουλο ειπώθηκαν ήδη πολλά και θα ειπωθούν ακόμα περισσότερα τα επόμενα χρόνια. Εύλογο. Και πρέπον. Μιλάμε, νιώθουμε την ανάγκη να μιλήσουμε, άλλος σιγανά και ταπεινά κι άλλος βουερά, άλλος σαν τάχα αυθεντία κι άλλος με ήρεμη γνώση και γνήσιο σεβασμό, για ένα φαινόμενο. Ενα καλλιτεχνικό φαινόμενο.

Επέτειος της 28ης Οκτωβρίου μεθαύριο. Αναπόφευκτα, θα ξανακούσουμε τα ξεθυμασμένα λόγια ηγητόρων που τους καταπονεί η ίδια η επανάληψη βαρύγδουπων κενολογημάτων, δίχως δράμι συγκίνησης. 85 χρόνια μετά, είναι ελάχιστοι όσοι έχουν πρωτογενή εμπειρία πολέμου, Κατοχής και Αντίστασης και μνήμη αυθεντική.

Αρχές του 2025, ο Φρειδερίκος της Δανίας άλλαξε τον θυρεό του. Μια πολική αρκούδα κι ένα μεγάλο κριάρι πήραν θέση ανάμεσα σε δύο ροπαλοφόρους Αγριους Ανδρες (στην Ελλάδα, το 1863, ο Γεώργιος των Γκλύξμπουργκ τους μετασχημάτισε σε Ηρακλείς). Συμβολίζουν τη Γροιλανδία, που μάταια διεκδικεί την ανεξαρτησία της, και τα Νησιά Φερόε. Ηταν μια έμμεση απάντηση […]

Ενας Θεός ξέρει πόσο ακριβώς σέβονταν τον εργαλειοποιημένο Θεό ο Ντόναλντ Τραμπ και ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου στις ομιλίες τους στην Κνέσετ, τη Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου, όταν μιλούσαν εξ ονόματός του και σαν εκλεκτοί του, εμφανίζοντάς τον σαν εντεταλμένο τους και όχι σαν εντέλλοντα, εικόνα του αυταρχισμού τους.

Παρά τα πολλά θολά σημεία του «σχεδίου Τραμπ», η 13η Οκτωβρίου 2025 θα γραφτεί στις δέλτους της Ιστορίας ως η ημέρα που χάρηκαν και γέλασαν ταυτόχρονα οι Ισραηλινοί και οι Παλαιστίνιοι, γεγονός εξαιρετικά σπάνιο, αν όχι ακατάγραφο έως τώρα. Και τη χαρά τους τη συμμερίζονται, παντού στον κόσμο, όλοι όσοι επιμένουν να πιστεύουν ότι η […]

Να σκοτώνεις αμάχους είναι πράξη ανήθικη, βάρβαρη. Και θεωρητικά κολάσιμη, με βάση το δίκαιο του πολέμου, θεμελιωμένο στην Πρώτη Συνθήκη της Γενεύης, του 1864. Δύο χρόνια νωρίτερα ο Ελβετός πολίτης Ερρίκος Ντυνάν είχε εκδώσει το βιβλίο «Μια ανάμνηση από το Σολφερίνο».

Χρειάστηκε να μπει στην τέταρτη εβδομάδα απεργίας πείνας ο Πάνος Ρούτσι για να γίνει επιτέλους αποδεκτό στο ακέραιο το αίτημά του. Και τούτο παρότι επρόκειτο για αίτημα που το απροσμέτρητο βάρος του δεν μπαίνει σε καμιά ζυγαριά, γιατί είναι ό,τι τρομακτικότερο μπορεί να ζητήσει ένας γονιός: να εκταφεί το παιδί του, ώστε να μάθει αφενός […]

Αναρωτιόμουν εδώ την περασμένη Κυριακή πώς μπορεί να μιλήσει η λογοτεχνία, παραμένοντας βεβαίως λογοτεχνία, για τα φλέγοντα προβλήματα του καιρού της, τοπικά και οικουμενικά. Απαντήσεις οριστικές, γενικής ισχύος, δεν έχω, δεν θα μπορούσα να έχω. Οπως δεν μπορεί να έχει, εικάζω, όποιος εννοεί τη λογοτεχνία ελεύθερη από δόγματα.

Οταν πεθαίνει ένα παιδί, κοπέλα ή παλικάρι, καταλύεται η λογική των ανθρωπίνων πραγμάτων, η λίγη που έχουν, αμφισβητείται δε και καταγγέλλεται η ηθική των ουρανίων. Κι όταν ο νέος άνθρωπος χάνει τη ζωή του σε τραγωδία που θα μπορούσε να αποφευχθεί, επειδή έπρεπε να αποφευχθεί (μα πώς να χωνέψεις ότι δύο τρένα έσμιξαν πάνω στις […]

Πώς μιλάει η λογοτεχνία, στην ποιητική ή στην πεζογραφική εκδοχή της; Με χίλιους και έναν τρόπους μιλάει. Επιστρατεύοντας στο ίδιο κείμενο ακόμα και ορισμένους από τους τρόπους αυτούς που η παράδοση τους έχει ορίσει ως τυπικά αντίθετους ή εγγενώς αλληλοϋπονομευόμενους.

Μακάρι να υπήρχε έστω ένας λόγος για να πιστέψουμε πως η 80ή Εβδομάδα Υψηλού Επιπέδου της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ θα συμβάλει ώστε να αποκτήσει γνωρίσματα οικουμένης, ειρηνικής, φιλοδίκαιης, οικολογικά φρόνιμης και αλληλέγγυας προς τους αδύναμους, ο κατακερματισμένος κόσμος μας. Ενας πλανήτης που διαθέτει πολύ περισσότερα τείχη απ’ όσα τον χώριζαν όταν οι άνθρωποι έκλειναν […]