Λίνα Πανταλέων

Οι ήρωες του Χρυσόστομου Τσαπραΐλη (Λάρισα, 1984) νοσταλγούν τόπους απάτητους, που τους οραματίζονται μυθικούς. Οι μύθοι προεξάρχουν και σε αυτή την τρίτη διηγηματογραφική συλλογή του.

Ο Δημήτρης Μπακάλμπασης έχει μόλις κλείσει τα είκοσι επτά και αισθάνεται καταπλακωμένος από μια «απότομη δυστυχία». Η δυστυχία του απαιτεί την αρωγή ψυχολόγου, οι παραινέσεις της οποίας δεν δείχνουν να βοηθούν. Ο Δημήτρης νιώθει τελειωμένος.

Ωραίο συναίσθημα ο έρωτας. Αντε να το κάνεις λογοτεχνία. Η Βάσια Τζανακάρη επιλέγει την υπερβολή, την παραφορά, το παραμιλητό. Στην πρόσφατη νουβέλα της η αφηγήτρια βιώνει το θαύμα έναν Δεκέμβριο, παραμονές Πρωτοχρονιάς, σε ένα ουζερί στην Ευελπίδων.

Eνας μικρός Τσιγγάνος βρίσκει στα μπάζα ένα λευκό γάντι, του κολλάει θραύσματα ενός σπασμένου καθρέφτη και κοπιάρει τον Μάικλ Τζάκσον. Το γάντι καθρεφτίζει για λίγο τα αστέρια κι έπειτα σβήνει κάτω από τον ουρανό.

«Ο Στέλιος Σπούγιας θα ήθελε να ήταν της φαντασίας του, όχι μόνο τα γεγονότα της Δευτέρας δεκατέσσερις εντεκάτου 2016, αλλά και όλη εκείνη η μέρα να έλειπε από τα ημερολόγια, να μην είχε υπάρξει ποτέ». Εκείνη τη Δευτέρα ο γιος του ο Χρόνης, είκοσι ενός ετών, εξαφανίστηκε από τη ζωή του.

Η Ανι κλείνει τα τριάντα στη χειρότερη στιγμή της ζωής της. Είναι μες στη σύγχυση, την οποία επιτείνει η κυρία Μέλπω, η ψυχοθεραπεύτριά της. Υστερα από κάθε συνεδρία επιβεβαιώνει την εντύπωσή της πως κάνει «κακή χρήση της ζωής» της. Ενιωθε «κομμάτι ενός παρατραβηγμένου αστείου».

Η Περσεφόνη, μπουχτισμένη από τα σκοτάδια του Κάτω Κόσμου και από τον αγριωπό σύζυγό της, δραπετεύει από τα λημέρια του Πλούτωνα και μετοικεί σε μια φυλή Ινδιάνων. «Eγινε η σαμάνα της φυλής».

Μετά τον θάνατο της μητέρας του ο Δημοσθένης Κ. παλεύει να αποκρυπτογραφήσει τα επιθανάτια λόγια της.

Ο Σταύρος Ζουμπουλάκης είναι ένας σπουδαίος στοχαστής με το βλέμμα διαρκώς στραμμένο στον σύγχρονο, χαώδη, ευμετάβλητο κόσμο μας.

Το Νομπέλ Λογοτεχνίας του 2024 απονεμήθηκε στη Νοτιοκορεάτισσα συγγραφέα Χαν Γκανγκ. Δεν το πήρε η Ερση Σωτηροπούλου, το όνομα της οποίας ακούστηκε πολύ. Στα είκοσι τέσσερα χρόνια που ασχολούμαι με την κριτική λογοτεχνίας, ποτέ μια πιθανή διάκριση για ελληνικό Νομπέλ Λογοτεχνίας δεν ακούστηκε τόσο έντονα. Φυσικά ενθουσιάστηκα.

«Μπορείς να νικάς τον θάνατο όταν δεν πίνεις; Μπορείς να αρχίσεις να πραγματοποιείς το επόμενο πρωί τα μεθυσμένα χθεσινοβραδινά σου όνειρα; Μπορείς να κυνηγάς την ουτοπία ξεμέθυστος;»

«Προτιμώ να διαβάζω μόνος μου». Διόλου περίεργο. Οταν διαβάζεις, δεν χρειάζεσαι συντροφιά. Ομως αυτό που λέει ο Τάκης Θεοδωρόπουλος αποκτά ιδιαίτερη σημασία αν συνδυαστεί με την κεντρική σκέψη του βιβλίου του.