Άρης Σκλαβενίτης

Μου αρέσει να πηγαίνω σε μικρά ατμοσφαιρικά bar, να κάθομαι στην μπάρα και να παραγγέλνω ποτά περισσότερο ή λιγότερο κλασικά. Βλέποντας την μπουκαλιέρα γεμάτη ιδιαίτερες ετικέτες πάντα ήθελα στο σπίτι μου να δημιουργήσω μια συλλογή με ωραία αποστάγματα και τελικά τα κατάφερα.

Μπορεί ο καιρός να είναι μπερδεμένος και η θερμοκρασία να είναι ακόμα σε υψηλά επίπεδα για την εποχή, αλλά σιγά σιγά αρχίζουμε να αισθανόμαστε ότι μπήκαμε στον χειμώνα.

Στο μυαλό των περισσοτέρων η γαστρονομία είναι συνδεδεμένη με το φαγητό. Κάποιοι βάζουν στην εξίσωση και το κρασί, αλλά λίγοι, ελάχιστοι, συμπεριλαμβάνουν τα αποστάγματα.

Υπάρχει ασυνείδητα στο μυαλό μας το στερεότυπο πως τα λευκά κρασιά ταιριάζουν με ψάρια και τα ερυθρά κρασιά με κρέας.

Υπάρχουν ιδιόρρυθμοι άνθρωποι αλλά υπάρχουν και ιδιόρρυθμα κρασιά! Κρασιά που φέρουν τα δικά τους μοναδικά χαρακτηριστικά και είναι δύσκολο να τα κατατάξεις σε κάποια ομάδα.

Κάθε φορά που επιστρέφω σπίτι από ψώνια στο σούπερ μάρκετ, διαπιστώνω πως ο χώρος που καταλαμβάνουν τα κρασιά και τα υπόλοιπα ποτά στο ψυγείο μου είναι σαφώς μεγαλύτερος από αυτόν των τροφίμων.

Μπαίνοντας σπίτι μου συναντάς δύο τρόλεϊ γεμάτα με αποστάγματα, ενώ στο ψυγείο και στον συντηρητή υπάρχουν επιπλέον προμήθειες σε περίπτωση που ανάψει το κέφι. Αρκετά από αυτά τα αποστάγματα είναι διεθνή αλλά υπάρχει και μια αρκετά μεγάλη συλλογή με ελληνικές επιλογές, ανάμεσα στα οποία τα τσίπουρα έχουν την τιμητική τους.

Ενα κρασί μπορεί να είναι συλλεκτικό για διάφορους λόγους. Σίγουρα η σπανιότητά του και το σε πόσες φιάλες παράγεται παίζουν σημαντικό ρόλο. Επίσης, κάποια κρασιά μπορεί να μην παράγονται κάθε χρόνο αλλά μόνο στις καλές χρονιές.

Με μεγάλη διαφορά το καλαμάρι είναι το πιο διάσημο μαλάκιο, αγαπητό από μικρούς και μεγάλους. Ποιος δεν έχει ευχαριστηθεί την τραγανή και ταυτόχρονα λιπαρή υφή ενός τηγανητού καλαμαριού με το σωστό λάδι και αλάτι του;

Οταν δοκιμάζω κρασιά για επαγγελματικούς λόγους πρέπει να διαχωρίσω το προσωπικό μου γούστο και να αξιολογήσω αν το κρασί που πίνω είναι αυτό που θα έπρεπε με βάση το στιλ, την ποικιλία, την τιμή του και διάφορες άλλες προδιαγραφές.

Ο Don Luciano Murrieta, με απαρχή το 1852 είχε οραματιστεί να κάνει μόνο premium κρασιά της Ριόχα. Σήμερα, οι κάβες του Κτήματος θυμίζουν μια θάλασσα από βαρέλια και σε αφήνουν με το στόμα ανοιχτό.

Η πρόσβαση στο κτήμα είναι δύσκολη. Ακόμα και το στίγμα του στον ψηφιακό χάρτη είναι λανθασμένο, για την αποτροπή των επισκεπτών. Αν, πάντως, με κάποιον τρόπο καταφέρεις να σε δεχτούν, πρέπει να υπογράψεις σύμφωνο εμπιστευτικότητας. Προφανώς, απαγορεύονται οι φωτογραφίες.