Οι υπουργοί Μετανάστευσης και Εσωτερικών της Ε.Ε. συναντήθηκαν χθες στο Λουξεμβούργο για να συζητήσουν το θέμα του μεταναστευτικού και, πιο συγκεκριμένα, τις τεχνικές λεπτομέρειες της νέας πρότασης για τους λεγόμενους «κόμβους» επιστροφής παράτυπων μεταναστών που θα βρίσκονται σε τρίτες –εκτός Ε.Ε.– χώρες και τις διασυνοριακές εξουσίες απέλασης. Στο περιθώριο ωστόσο των εν λόγω επαφών, κυριάρχησαν παράλληλα οι συζητήσεις για τις χώρες που θα δεχθούν τελικώς περισσότερους αιτούντες άσυλο και τις πολιτικές επιπτώσεις που θα είχε μια τέτοια κίνηση.
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή επρόκειτο να ανακοινώσει σήμερα ποιες χώρες αντιμετωπίζουν δυσκολίες με τη μετανάστευση και ποια βοήθεια θα πρέπει να λάβουν, ωστόσο αυτές οι ανακοινώσεις αναβλήθηκαν.
Οπως ορίζεται στη νέα νομοθεσία της Ε.Ε. που διέπει το άσυλο και τη μετανάστευση –η οποία συμφωνήθηκε το 2023, με προθεσμία εφαρμογής τον Ιούνιο του 2026– η Κομισιόν θα αναφέρει ποιες χώρες βρίσκονται υπό «μεταναστευτική πίεση» και οι άλλες κυβερνήσεις θα μπορούν, στη συνέχεια, να επιλέξουν είτε να δεχτούν μετανάστες από αυτές τις χώρες είτε να τις υποστηρίξουν με χρηματοδότηση και προσωπικό.
Ωστόσο, πολλές χώρες της Ε.Ε. παρουσιάζονται πολύ πιο πρόθυμες να δώσουν χρήματα παρά να ανοίξουν τις πόρτες τους σε νέους μετανάστες και αιτούντες άσυλο, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά το Politico.
Το Βέλγιο, η Ολλανδία, η Φινλανδία και η Σουηδία είναι κάποιες από τις χώρες που είτε έχουν δηλώσει ανοιχτά είτε έχουν υπονοήσει ότι δεν προτίθενται να δεχθούν μετανάστες και αιτούντες άσυλο από άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Παράλληλα, οι Ευρωπαίοι παρουσιάστηκαν να διαφωνούν και αναφορικά με την υποχρέωση της αναγνώρισης των αποφάσεων απόρριψης ασύλου που λαμβάνονται από άλλες χώρες.
Εάν τα κράτη-μέλη αρνηθούν να εφαρμόσουν τους κανόνες που συμφώνησαν στο πλαίσιο του Συμφώνου για τη Μετανάστευση και το Ασυλο, αυτό θα «υπονόμευε θεμελιωδώς την αξιοπιστία του κοινού ευρωπαϊκού συστήματος ασύλου», δηλώνει ο Αλμπέρτο Χορστ Νέιντχαρντ, ανώτερος αναλυτής στο Ευρωπαϊκό Κέντρο Πολιτικής (European Policy Centre).
«Εάν συμβεί αυτό, ως άμεσο αποτέλεσμα θα έχουμε την επαναφορά των εσωτερικών συνοριακών ελέγχων σε ολόκληρη τη ζώνη Σένγκεν, θα έχουμε συστηματικές επαναπροωθήσεις στα εξωτερικά σύνορα […] οι συστημικές επιπτώσεις αυτού σίγουρα θα απειλήσουν την Ενωση και […] σίγουρα θα υπάρξουν πολιτικές επιπτώσεις αφού η Ακροδεξιά θα διεκδικήσει δικαίωση», σημειώνει ο Νέιντχαρντ.
Αυτό είναι το χειρότερο σενάριο, ωστόσο το πολιτικό πλαίσιο είναι πια «πολύ διαφορετικό» σε σχέση με το 2015, όταν η Ε.Ε. αντιμετώπισε την τελευταία της μεταναστευτική κρίση. «Οι εθνικές κυβερνήσεις ενδιαφέρονται πια πολύ περισσότερο για το εσωτερικό τους», προσθέτει ο Νέιντχαρντ.
Με πληροφορίες από Politico
