Ο Economist κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για την παρουσία των smartphones μέσα στις σχολικές αίθουσες, τονίζοντας ότι τα τηλέφωνα λειτουργούν ως «ανεξάντλητη πηγή περισπασμού» και υπονομεύουν τη μαθησιακή διαδικασία.
Οπως σημειώνει στο τελευταίο τεύχος του, η συζήτηση δεν είναι θεωρητική.
Ηδη χώρες όπως η Νότια Κορέα, η Κίνα, η Φινλανδία αλλά και πολλές πολιτείες των ΗΠΑ έχουν θεσπίσει απαγορεύσεις ή αυστηρούς περιορισμούς στη χρήση κινητών στα σχολεία.
Το περιοδικό επισημαίνει ότι, παρότι κάποιοι θεωρούν τέτοια μέτρα «τεχνοφοβικά», η πραγματικότητα είναι πως τα παιδιά δεν γνωρίζουν πάντα τι είναι προς το συμφέρον τους. Η επαφή με την τεχνολογία μπορεί να γίνεται εκτός μαθημάτων ή σε ειδικά προγράμματα.
Η βασική διαφορά με παλιότερες εποχές είναι ότι η ανία στο θρανίο έχει πλέον «επαναστατικοποιηθεί»: τα κινητά προσφέρουν ασταμάτητη ροή εφαρμογών και ερεθισμάτων. Μελέτες δείχνουν ότι η απαγόρευση βελτιώνει έστω και οριακά τις σχολικές επιδόσεις – και κυρίως βοηθά τους πιο αδύναμους μαθητές.
Χαρακτηριστική είναι μια τριετής έρευνα στην Ινδία με 17.000 φοιτητές, κατά την οποία διαπιστώθηκε μετρήσιμη βελτίωση βαθμολογιών όταν τα τηλέφωνα έμεναν εκτός τάξης.
Αν και τα στοιχεία δεν είναι πάντα ομοιόμορφα –μελέτες στη Σουηδία δεν βρήκαν διαφορά– οι περισσότερες έρευνες συγκλίνουν ότι το όφελος, έστω και μικρό, είναι υπαρκτό.
Το σημαντικότερο: οι ίδιοι οι μαθητές, έπειτα από λίγο, αγκάλιασαν την απαγόρευση, αναγνωρίζοντας ότι έτσι δεν «μένουν πίσω» κοινωνικά, αφού όλοι ακολουθούν τον ίδιο κανόνα.
«Τα smartphones δεν είναι το μόνο πρόβλημα της εκπαίδευσης, αλλά είναι ένα πρόβλημα εύκολο για να λυθεί»
Ο Economist.καταλήγει: «Τα smartphones απέχουν πολύ από το να είναι το μόνο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν τα σχολεία. Είναι όμως ένα πρόβλημα εύκολο για να λυθεί. Σε μια εποχή που η εκπαιδευτική πρόοδος φαίνεται να πηγαίνει προς τα πίσω σε όλο τον κόσμο, κάθε σχολείο που δεν έχει ακόμη περιορίσει τη χρήση τους θα έπρεπε να το σκεφτεί σοβαρά. Μακροπρόθεσμα, οι μαθητές ίσως τους ευγνωμονούν γι’ αυτό».
Πηγή: The Economist
