Ο Σεργκέι Β. Κιριένκο, πρώτος αναπληρωτής επικεφαλής της προεδρικής διοίκησης της Ρωσίας, έχει εξελιχθεί τα τελευταία τρία χρόνια στον βασικό μηχανικό της πολιτικής διαχείρισης του πολέμου στην Ουκρανία.
Με χαμηλούς τόνους, αλλά ευρύ χαρτοφυλάκιο, επιβλέπει την καταστολή της αντιπολίτευσης, την επέκταση του ελέγχου του Κρεμλίνου στο διαδίκτυο, την προώθηση της επίσημης αφήγησης σε σχολεία και πολιτισμό, και τη διοίκηση των κατεχόμενων ουκρανικών εδαφών.
Το 2022, ο Κιριένκο οργάνωσε τα «δημοψηφίσματα» στις κατεχόμενες περιοχές, τα οποία παρουσιάστηκαν ως επιθυμία προσάρτησης στη Ρωσία. Τα αποτελέσματα, όπως είχε περιγράψει σε συνομιλητές, ήταν προκαθορισμένα.
Η ικανότητά του να χειρίζεται λεπτομέρειες και να εμφανίζεται ως ήρεμος, αποτελεσματικός γραφειοκράτης τον έχουν καταστήσει κεντρικό εκτελεστή των αποφάσεων του Βλαντίμιρ Πούτιν.
Σύμφωνα με πρώην συνεργάτες και αξιωματούχους, ο 63χρονος Κιριένκο διαχειρίζεται την πολιτική σκηνή με τεχνοκρατική προσέγγιση, αποφεύγοντας να προωθεί προσωπικές ιδέες.
Από την καταστολή αντικαθεστωτικών και τον αποκλεισμό επικριτικών καλλιτεχνών, μέχρι την προώθηση φιλοπολεμικών εκδηλώσεων και την ενίσχυση «πατριωτικών» μαθημάτων στα σχολεία, το έργο του χαρακτηρίζεται από προσήλωση στην εκτέλεση εντολών.
Η πορεία του δείχνει συνεχή προσαρμοστικότητα. Πρωθυπουργός στα 35 του το 1998, έφυγε από την πολιτική μετά τη ρωσική χρεοκοπία, αλλά επέστρεψε στο Κρεμλίνο το 2000.
Από το 2005 έως το 2016 διηύθυνε τη Rosatom, εκσυγχρονίζοντας τον πυρηνικό κολοσσό και συνάπτοντας διεθνείς συμφωνίες. Η σχέση του με τον επιχειρηματία Γιούρι Κοβαλτσούκ, στενό φίλο του Πούτιν, συνέβαλε στην επιστροφή του σε ανώτερη θέση στο Κρεμλίνο.
Ως υπεύθυνος για την εσωτερική πολιτική, επιλέγει τους υποψηφίους-«εκλεκτούς» του Κρεμλίνου για τις περιφερειακές και βουλευτικές εκλογές, οργανώνει την επανεκλογή του Πούτιν και ενισχύει την παρουσία νέων τεχνοκρατών μέσω διαγωνισμών όπως το «Leaders of Russia».
Το 2021, ανέλαβε τον έλεγχο του VK, του μεγαλύτερου ρωσικού κοινωνικού δικτύου, τοποθετώντας τον γιο του στη θέση του διευθύνοντος συμβούλου.
Μετά την έναρξη του πολέμου, εμφανίστηκε σε κατεχόμενες περιοχές με στρατιωτική περιβολή, προωθώντας την εικόνα ενεργού υποστήριξης.
Σχεδίασε αλλά δεν υλοποίησε «δίκες εγκλημάτων πολέμου» κατά Ουκρανών, ενώ ενίσχυσε την πίεση σε δημόσιους υπαλλήλους να εργαστούν προσωρινά στις κατεχόμενες ζώνες, υπό την απειλή επαγγελματικών συνεπειών.
Η επιρροή του έχει πλέον επεκταθεί και εκτός Ρωσίας, με αρμοδιότητες στις σχέσεις με περιοχές όπως η Αμπχαζία και η Υπερδνειστερία, έπειτα από υποβάθμιση άλλων ανώτερων αξιωματούχων.
Η φήμη του ως «αποτελεσματικού» και «απολύτως οπορτουνιστή» ενισχύει την εκτίμηση ότι, ανεξαρτήτως πολιτικής στροφής, θα παραμείνει πολύτιμος για την εκάστοτε εξουσία.
Πηγή: New York Times
