Τον τερματισμό της αποστολής των Ηνωμένων Εθνών στον Λίβανο UNIFIL (United Nations Interim Force In Lebanon) πρόκειται να εισηγηθούν οι Ηνωμένες Πολιτείες, με την υποστήριξη του Ισραήλ, σύμφωνα με δημοσίευμα της Jerusalem Post. Η διεθνής δύναμη, μέρος της οποίας είναι και η Ελλάδα, συστάθηκε το 1978, ενώ το ναυτικό τμήμα της επιχείρησης δημιουργήθηκε το 2006, μετά τον δεύτερο πόλεμο του Λιβάνου.
Η Ελλάδα συμμετέχει στη UNIFIL προσφέροντας μία από τις πολύτιμες κύριες μονάδες επιφανείας του στόλου, μια φρεγάτα. Πρόκειται για μία από τις διεθνείς αποστολές με σημαντικό ελληνικό αποτύπωμα μετά την IRINI στα ανοιχτά της Λιβύης, τις ASPIDES στην Ερυθρά Θάλασσα, την KFOR στο Κοσσυφοπέδιο, τη νατοϊκή αποστολή στο Ιράκ (ΝΜΙ), την ευρωπαϊκή ALTHEA στη Βοσνία και την επιχείρηση στη Μοζαμβίκη καθώς και τις αποστολές αστυνόμευσης του εναέριου χώρου του ΝΑΤΟ που αναλαμβάνει η πολεμική αεροπορία.
Το παρασκήνιο
Η ψηφοφορία για την ετήσια ανανέωση της εντολής αναφορικά με την επιχείρηση UNIFIL στον Λίβανο πρόκειται να λάβει χώρα τον Αύγουστο, στην έδρα του ΟΗΕ. Σύμφωνα με όσα υποστηρίζουν τα ισραηλινά μέσα, η Ουάσιγκτον θα ζητήσει τον τερματισμό της επιχείρησης, στο πλαίσιο της οποίας περισσότεροι από 10.000 κυανόκρανοι από 50 χώρες έχουν αναπτυχθεί στο νότιο τμήμα του Λιβάνου.
Η ογκώδης αυτή δύναμη αναπτύχθηκε με στόχο την εφαρμογή του ψηφίσματος 1701 του Συμβουλίου Ασφαλείας, στο επίκεντρο του οποίου βρίσκεται η επιτήρηση των συνόρων και η ενίσχυση του επίσημου στρατού του Λιβάνου ώστε να διατηρεί τη Χεζμπολάχ σε απόσταση τουλάχιστον 30 χιλιομέτρων από τη «μπλε γραμμή» που χωρίζει τον Λίβανο από το Ισραήλ. Η παρουσία της δύναμης του ΟΗΕ στην περιοχή μετατράπηκε σε «μήλον της έριδος» ανάμεσα στην Ιερουσαλήμ και ορισμένα μέλη του Οργανισμού, με τους Ισραηλινούς να θέτουν ερωτήματα για τη στάση της UNIFIL απέναντι στη Χεζμπολάχ και τους κυανόκρανους να υποστηρίζουν ότι δέχτηκαν πυρά κατά τις πρόσφατες επιχειρήσεις του ισραηλινού στρατού. Στον απόηχο αυτών των περιστατικών και της πρόσφατης έντασης με τα στελέχη της UNIFIL, η Ιερουσαλήμ δείχνει διατεθειμένη να υποστηρίξει μια πιθανή πρόταση για τερματισμό της αποστολής του ΟΗΕ στην περιοχή.
Κέρδη και απώλειες
Μια τέτοια εξέλιξη, θα είχε σημαντικό αντίκτυπο και για την Ελλάδα, με «κέρδη» σε επίπεδο προσωπικού και μέσων αλλά και «απώλειες» αναφορικά με τον ρόλο που διεκδικεί η Αθήνα στην ανατολική Μεσόγειο. Αρχικά, ο τερματισμός της επιχείρησης θα «απελευθερώσει» μία από τις φρεγάτες του στόλου. H UNIFIL δεσμεύει μία κύρια μονάδα επιφανείας 365 ημέρες τον χρόνο, η οποία εναλλάσσεται κάθε δύο με δυόμισι μήνες. Από τότε που ξεκίνησε η επιχείρηση ASPIDES στην Ερυθρά Θάλασσα, στη UNIFIL συμμετέχουν μόνο φρεγάτες τύπου S, ενώ παλαιότερα έπαιρναν μέρος και οι νεότερες ΜΕΚΟ. Οι S πρόκειται να αποσυρθούν μέχρι τα τέλη της δεκαετίας και η συμμετοχή τους σε «εμπόλεμες» περιοχές είναι μια δύσκολη εξίσωση για τον στόλο και το πλήρωμα. Με την αποδέσμευση του πλοίου, οι ημέρες αποστολής για τα πληρώματα των φρεγατών τύπου S μειώνονται (συνολικά) κατά 365. Επίσης, ο στόλος θα πάρει μια σημαντική «ανάσα» καθώς οι απαιτήσεις είναι ούτως ή άλλως μεγάλες και περιλαμβάνουν τη συμμετοχή φρεγατών σε άλλες διεθνείς αποστολές (ASPIDES, IRINI) πλοία σκοπούν στο Αιγαίο, επιχειρησιακή εκπαίδευση και ασκήσεις εντός και εκτός συνόρων.
Από την άλλη πλευρά, η ύπαρξη της UNIFIL επιτρέπει στην Ελλάδα να διατηρεί «αυτιά» και «μάτια» σε μια περιοχή ζωτικής σημασίας για τα εθνικά συμφέροντα. Με έδρα την Κύπρο, η ελληνική φρεγάτα έχει σταθερή παρουσία στην ανατολική Μεσόγειο, εκεί όπου βρίσκονται συγκεντρωμένες οι ισχυρότερες ναυτικές δυνάμεις του πλανήτη και απ’ όπου διέρχονται πυρηνοκίνητα αεροπλανοφόρα των ΗΠΑ και της Γαλλίας και «αγκυροβολεί» μέρος του ρωσικού στόλου. Η στρατηγική σημασία του περάσματος της ανατολικής Μεσογείου αναδείχτηκε τόσο κατά τον ρωσο-ουκρανικό πόλεμο όσο και στην κρίση της Μέσης Ανατολής.
Η Αθήνα επιθυμεί να ενισχύσει την παρουσία της στην περιοχή, ακόμη και αν τερματιστεί η επιχείρηση του ΟΗΕ. Η εμβάθυνση της στρατηγικής σχέσης με το Ισραήλ αλλά και η ενεργοποίηση των διπλωματικών και στρατιωτικών διαύλων με τον Λίβανο εξασφαλίζουν στην Ελλάδα μια θέση στο τραπέζι, επιβεβαιώνοντας τον σταθεροποιητικό ρόλο της χώρας σε μια από τις πιο ταραγμένες ζώνες του πλανήτη, ενώ, μπορούν να λειτουργήσουν ως αντίβαρο στην πολιτική της Άγκυρας που επιδιώκει να μεγαλώσει το στρατιωτικό της αποτύπωμα στη Μέση Ανατολή και την Αφρική.
