Η βράβευσή μου με Οσκαρ (σ.σ. για το ντοκιμαντέρ του «Καμία άλλη χώρα» το 2024) στις 2 Μαρτίου ήταν μία από τις καλύτερες στιγμές της ζωής μου. Τρεις εβδομάδες αργότερα δέχθηκα βίαιη επίθεση στο σπίτι μου και με συνέλαβαν. Προέρχομαι από τη Σουσίγια, μικρό χωριό στα όρια της Δυτικής Οχθης. Η κύρια βιοποριστική μας ασχολία είναι η βοσκή προβάτων. Η ζωή μας είναι απλή. Η μόνιμη αγωνία μας, όμως, αφορά την καθημερινή βία που υφιστάμεθα από τους εποίκους και τον ισραηλινό στρατό που περιφρουρεί την κατοχή. Εντυπωσιάστηκα από τη λάμψη του Λος Αντζελες, τα ψηλά κτίρια και τον πλούτο γύρω μου. Η παρουσία μου, μαζί με τους τρεις συμπαραγωγούς μου, στο βάθρο των Οσκαρ έδωσε φωνή στην κοινότητά μας και μας έκανε να νιώσουμε ότι ο κόσμος μάς στηρίζει. Οταν το όνομα της ταινίας μας ακούστηκε από τα μεγάφωνα του θεάτρου στο Λος Αντζελες, τα χέρια μου πάγωσαν. Ηξερα ότι η αίθουσα ήταν γεμάτη κόσμο, αλλά δεν έβλεπα κανέναν. Βάδισα προς τη σκηνή, ακολουθώντας τα πόδια μου, αλλά το μυαλό μου ήταν εκείνη την ώρα κενό.
Δημιουργήσαμε το ντοκιμαντέρ για να επιστήσουμε την προσοχή σε όσα συμβαίνουν στον τόπο μας, για να φέρουμε την αλλαγή στις κοινότητές μας. Οταν δέχθηκα επίθεση συνειδητοποίησα, όμως, ότι παραμένουμε εγκλωβισμένοι στον ίδιο φαύλο κύκλο βίας και υποτέλειας. Η 24η Μαρτίου ήταν μία συνηθισμένη βραδιά ραμαζανιού. Ο ήλιος έδυε και η οικογένειά μου κάθισε στο τραπέζι για το γεύμα μετά τη νηστεία. Ο γείτονάς μου φώναξε εκείνη τη στιγμή: «Οι έποικοι επιτίθενται!». Πήρα την κάμερα για να αποτυπώσω τη στιγμή, αλλά όταν είδα το πλήθος άλλαξα γνώμη και έτρεξα να προστατεύσω την οικογένειά μου. Είδα έναν έποικο και δύο στρατιώτες να κατευθύνονται προς το μέρος μου. Φώναξα στη σύζυγό μου να κρατήσει τα τρία παιδιά μας (ηλικίας 7, 5 και 1,5 ετών) μέσα στο σπίτι και να μην ανοίξει την πόρτα ό,τι και να ακούσει. Οι τρεις Ισραηλινοί άρχισαν να με ξυλοκοπούν φωνάζοντας ότι είμαι αυτός «ο βραβευμένος με Οσκαρ σκηνοθέτης». Με κλώτσησαν και με έφτυσαν, ενώ εγώ και η γυναίκα μου νομίσαμε ότι θα με σκότωναν. Μου είναι δύσκολο να γράψω σήμερα για το περιστατικό. Αφού ξυλοκοπήθηκα, μου πέρασαν χειροπέδες και με πέταξαν σε τζιπ του στρατού. Εμεινα για ώρες με δεμένα τα μάτια στο πάτωμα κτίσματος ισραηλινού στρατοπέδου, για να απελευθερωθώ μία ημέρα αργότερα.
Η επίθεση στο χωριό μου έλαβε σημαντική κάλυψη από διεθνή μέσα ενημέρωσης. Παρ’ όλα αυτά, λίγες ημέρες αργότερα το γειτονικό χωριό Τζίνμπα δέχθηκε επίθεση από δεκάδες εποίκους. Πέντε άνθρωποι μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο και περισσότεροι από 20 συνελήφθησαν. Η σχεδόν καθημερινή βία εναντίον μικρών παλαιστινιακών χωριών μάς κάνει να νιώθουμε ότι βρισκόμαστε στο χείλος γκρεμού και ότι ετοιμαζόμαστε να τα χάσουμε όλα. Ο φόβος είναι μόνιμος συνοδός μας από το πρωί μέχρι το βράδυ. Ο νόμος απουσιάζει από τα κατεχόμενα και κανένας διεθνής θεσμός δεν πιέζει να σταματήσει η βία.
