«Ποιος το έγραψε αυτό; Ο Πούτιν;», διερωτάται νατοϊκός αξιωματούχος, σχολιάζοντας το αμερικανικό σχέδιο για τον τερματισμό του πολέμου στην Ουκρανία, που είδε προ ημερών το φως της δημοσιότητας. Παρά την ειρωνική διάθεση με την οποία διατυπώθηκε, η απορία είναι εύλογη. Μιλάμε άλλωστε για ένα σχέδιο το οποίο, όπως καταγγέλλουν οι επικριτές του, «δίνει πολλά στη Ρωσία», χωρίς όμως να παίρνει πίσω σχεδόν τίποτα σε αντάλλαγμα.
Σύμφωνα με όσα εμπεριέχονται στο αμερικανικό πλάνο ειρήνευσης που είδε το φως της δημοσιότητας, προκειμένου να τελειώσει αυτός ο πόλεμος, η πλευρά Τραμπ θα ήταν διατεθειμένη να αναγνωρίσει την κυριαρχία της Ρωσίας στη χερσόνησο της Κριμαίας, χωρίς όμως να προσφέρει στην Ουκρανία άλλα ανταλλάγματα υπό μορφή αμερικανικών ή άλλων (νατοϊκών) μεταπολεμικών εγγυήσεων. Το ενδεχόμενο οι Αμερικανοί να αναγνωρίσουν ως «ρωσική» την Κριμαία θα αποτελούσε, από μόνο του, σημαντική στροφή, όχι μόνον για τις ΗΠΑ γενικά, αλλά και για το Ρεπουμπλικανικό κόμμα των ΗΠΑ ειδικότερα.
Ο Ρεπουμπλικανός νυν υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Μάρκο Ρούμπιο, είχε προωθήσει ως γερουσιαστής το 2022, μαζί με άλλους Ρεπουμπλικανούς (όπως ο τότε γερουσιαστής Ρομπ Πόρτμαν), ρύθμιση που μπλοκάρει το ενδεχόμενο οι ΗΠΑ να αναγνωρίσουν κάποια στιγμή ως «ρωσικά» εδάφη τα οποία έχουν καταληφθεί από τις ρωσικές δυνάμεις στην Ουκρανία. «Πώς αλλάζουν οι καιροί;», σχολιάζουν οι συντάκτες της στήλης National Security Daily στο αμερικανικό Politico. Με άλλα λόγια, εάν η Ουάσιγκτον ξαφνικά αποδεχόταν ως «ρωσική» τη –μονομερώς προσαρτηθείσα στη Ρωσική Ομοσπονδία ήδη από το 2014– Κριμαία, ο Ρούμπιο θα καλούνταν υπό μια έννοια να αναιρέσει τον ίδιο τον εαυτό του.
«Τίποτα δεν είναι γραμμένο σε πέτρα», θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς στον αντίποδα, προετοιμάζοντας έτσι το έδαφος για αλλαγές πλεύσης, ενδεχομένως ακόμη και 180 μοιρών, στο μέτωπο της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής.
Εν έτει 2025 πια, έπειτα από τρία χρόνια πολέμου στην Ουκρανία, ο Ντόναλντ Τραμπ παρουσιάζεται να πιέζει τον Ουκρανό πρόεδρο Βολοντίμιρ Ζελένσκι που θεωρεί ότι βρίσκεται σε μειονεκτική θέση, και να καλοπιάνει, στον αντίποδα, τον Ρώσο ηγέτη Βλ. Πούτιν που στα μάτια του κερδίζει. «Η κατάσταση για την Ουκρανία είναι τραγική. (σ.σ. ο Ζελένσκι) Μπορεί να κάνει ειρήνη ή να συνεχίσει να πολεμά για άλλα τρία χρόνια προτού χάσει ολόκληρη τη χώρα. Είμαστε πολύ κοντά σε μια συμφωνία, αλλά ο άνθρωπος που δεν έχει άλλα χαρτιά να παίξει (σ.σ. ο Ζελένσκι) πρέπει τώρα, επιτέλους, να τη φέρει σε πέρας», έγραψε ο Τραμπ σε ανάρτησή του στον ιστοχώρο TruthSocial, παρουσιάζοντας χωρίς περιφραστικές φιοριτούρες τη διάθεση με την οποία προσεγγίζει το Ουκρανικό.
Εντός της τρέχουσας αμερικανικής διοίκησης ωστόσο, οι απόψεις διίστανται σε σχέση όχι μόνο με το Ουκρανικό αλλά και με σειρά από άλλα θέματα, όπως είναι για παράδειγμα εκείνο της προοπτικής σύναψης μιας νέας συμφωνίας με το Ιράν.
Ο Γιαΐρ Ρόζενμπεργκ γράφει στο περιοδικό Atlantic για τα διαφορετικά στρατόπεδα που έχουν πια διαμορφωθεί εντός της διοίκησης Τραμπ σε σχέση με την αμερικανική πολιτική.
Από τη μία πλευρά, βρίσκονται οι καλούμενοι «νεο-απομονωτιστές» (neo-isolationists) με κύριο εκφραστή τον Αμερικανό αντιπρόεδρο Τζέι Ντι Βανς, γύρω από τον οποίο συσπειρώνονται πρόσωπα όπως ο Ντόναλντ Τραμπ Τζούνιορ (ο μεγαλύτερος σε ηλικία υιός του Τραμπ), η Τούλσι Γκάμπαρντ (διευθύντρια της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών), ο δημοσιογράφος Τάκερ Κάρλσον κ.ά. Προς επίρρωση των προαναφερθέντων, υπενθυμίζεται ότι ο Βανς είχε παρουσιαστεί για παράδειγμα, με βάση όσα διέρρευσαν στο πλαίσιο του Signalgate, να διαφωνεί με τα αμερικανικά πλήγματα που διέταξε ο Τραμπ κατά των Χούθι στην Υεμένη τον Μάρτιο, με αποτέλεσμα όμως να του ασκήσει κριτική μερίδα Ρεπουμπλικανών γερουσιαστών… στην οποία εν συνεχεία επιτέθηκε, υπερασπιζόμενος τον Βανς, ο Ντόναλντ Τραμπ Τζούνιορ.
Από την άλλη πλευρά ωστόσο, βρίσκεται μια ομάδα που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί περισσότερο «παραδοσιακή», καθώς παραμένει προσηλωμένη σε τάσεις που θεωρούνταν μέχρι πρότινος «παγιωμένες» στο μέτωπο της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Σε αυτήν την τάση παρουσιάζονται να ανήκουν ο υπουργός Εξωτερικών Μάρκο Ρούμπιο, ο γερουσιαστής Μιτς ΜακΚόνελ («ο μόνος Ρεπουμπλικανός που καταψήφισε την υποψηφιότητα της Γκάμπαρντ», όπως έγραφε χαρακτηριστικά τον περασμένο Φεβρουάριο ο Αλεξάντερ Μπόλτον στο the Hill), ο σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας Μάικ Γουόλτς και, μεταξύ άλλων, η Μόργκαν Ορτέγκους η οποία υπηρετεί πια υπό τον Γουίτκοφ ως αναπληρώτρια ειδική απεσταλμένη του προέδρου των ΗΠΑ για τη Μέση Ανατολή (Deputy United States Special Envoy to the Middle East).
Η εν λόγω πτέρυγα θα μπορούσε να θεωρηθεί περισσότερο «φιλο-ουκρανική», αλλά και περισσότερο εχθρική απέναντι στους αγιατολάδες του Ιράν. Υπό άλλες συνθήκες, θα στήριζε την Ουκρανία ενάντια στη ρωσική επιθετικότητα και το Ισραήλ στην προσπάθειά του να ελέγξει πλήρως όχι μόνο το πυρηνικό αλλά και το πυραυλικό πρόγραμμα της Τεχεράνης. Υπό μια έννοια, αυτή η τάση θα μπορούσε να ιδωθεί ως η κυβερνητική συνέχεια του Μάικ Πομπέο και της Νίκι Χέιλι, Ρεπουμπλικανών πολιτικών που είχαν μεν κορυφαίες θέσεις κατά την πρώτη προεδρική θητεία του Ντ. Τραμπ αλλά εν τω μεταξύ απομακρύνθηκαν επειδή δεν θεωρήθηκαν «αρκετά τραμπικοί». Διόλου τυχαία, η Χέιλι άσκησε σκληρή κριτική χθες στο σχέδιο του Τραμπ για την Ουκρανία, υποστηρίζοντας ότι η «κατάφωρα άδικη» «επιβράβευση» της Ρωσίας πρόκειται να ρίξει λάδι στη φωτιά της ρωσικής επιθετικότητας.
Rewarding an aggressor will only lead to more aggressive actions. Failing to stand up for democracies who are invaded will lead to more invasions of free countries. To reward Russia for bad behavior and punish Ukraine for fighting to defend itself would be a terrible injustice,…
— Nikki Haley (@NikkiHaley) April 22, 2025
Από τη μία πλευρά, λοιπόν, βρίσκονται οι «νεο-απομονωτιστές» και από την άλλη οι «παραδοσιακοί». Παράλληλα ωστόσο, υπάρχει και μια τρίτη τάση, αμιγώς «τραμπική», που παρουσιάζεται να λειτουργεί ανεξάρτητα από τις προαναφερθείσες, με σημείο αναφοράς τον ίδιο τον Αμερικανό πρόεδρο με τον οποίο βρίσκεται σε ανοιχτή επικοινωνία. Σε αυτήν την κατηγορία ανήκουν ο πρώην κτηματομεσίτης και νυν ειδικός απεσταλμένος του Τραμπ για τη Μέση Ανατολή Στιβ Γουίτκοφ (που βρέθηκε να διαπραγματεύεται με την ιρανική πλευρά στο Ομάν, χωρίς τους Ισραηλινούς) και ο νυν ειδικός απεσταλμένος του Τραμπ για υποθέσεις ομηρίας Ανταμ Μπέλερ (που βρέθηκε να διαπραγματεύεται με τη Χαμάς στην Ντόχα, χωρίς το Ισραήλ).
