Οσοι απορούν βλέποντας τον Αμερικανό πρόεδρο να ανακοινώνει δασμούς και εν συνεχεία να τους παίρνει πίσω, να τους αυξάνει και έπειτα να τους παγώνει, έχουν όντως κάθε λόγο να προβληματίζονται, αφού όλα αυτά δεν έχουν ιστορικό προηγούμενο στις ΗΠΑ.
«Εάν οι σχετικές με τους δασμούς ανακοινώσεις του προέδρου Τραμπ σας φάνηκαν ασυνήθιστες, υπάρχει λόγος. Τίποτα τέτοιο δεν έχει ξανασυμβεί», γράφει ο Τζεφ Σόμερ στους New York Times, επικαλούμενος τον Αμερικανό ιστορικό Ντάγκλας Ιργουιν.
Ο Αμερικανός πρόεδρος αυτήν τη φορά έδρασε «μόνος», ακυρώνοντας μια παράδοση δύο αιώνων που ήθελε το Κογκρέσο να δίνει την κατεύθυνση στο μέτωπο της εμπορικής πολιτικής στις ΗΠΑ.
Μέχρι σήμερα, απαιτούνταν δεκαετίες οικοδόμησης συναίνεσης για να αλλάξει η τροχιά της εμπορικής πολιτικής στις ΗΠΑ. Οταν η χώρα είχε όντως αλλάξει πορεία σε διάφορες φάσεις παλαιότερα, το Κογκρέσο είχε διαδραματίσει κυρίαρχο ρόλο. Από τη δεκαετία του 1930 και έπειτα, το Κογκρέσο θα άρχιζε να εκχωρεί στον Αμερικανό πρόεδρο την εξουσία της διαπραγμάτευσης εμπορικών συμφωνιών. Ακόμη και μέσα σε αυτό το νέο πλαίσιο ωστόσο, το Κογκρέσο πάντοτε καθόριζε την κατεύθυνση αυτών των δασμών.
Ο Αμερικανικός Εμφύλιος και ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος οδήγησαν σε υψηλότερους δασμούς που θεσπίστηκαν από το Κογκρέσο έπειτα από μακροχρόνιες συζητήσεις. Οι δασμοί αυξήθηκαν, επίσης, κατά τη δεκαετία του 1930 αλλά κυρίως για εγχώριους λόγους, προκειμένου να προστατεύσουν την τοπική βιομηχανία, χωρίς ιδιαίτερη σκέψη για τις παγκόσμιες συνέπειες που εκείνοι θα έχουν. Από εκεί και πέρα ωστόσο, οι δασμοί άρχισαν να πέφτουν επί Φραγκλίνου Ρούζβελτ και, με ορισμένες εξαιρέσεις, παρέμειναν χαμηλά.
Ο πρόεδρος των ΗΠΑ ήταν ανέκαθεν ισχυρός. Στο παρελθόν ωστόσο, οι πρόεδροι έτειναν να περιορίζονται από νόμους, εθιμοτυπίες και πολιτικές τάσεις και παραδόσεις. Στον αντίποδα, ο Ντόναλντ Τραμπ παρουσιάζεται πια να μην ενδιαφέρεται για κανέναν από αυτούς τους περιορισμούς, παρά μόνον από όσα του υπαγορεύει σε κάθε περίπτωσή η προσωπική του διάθεση.
Με πληροφορίες από NY Times
