Μπορεί Βρετανία και Γαλλία να επιμένουν στο σχέδιο για τη «Συμμαχία των προθύμων» υπέρ της Ουκρανίας, αλλά αν εξαιρέσει κανείς τις dημοκρατίες της Βαλτικής και τους Δανούς, που παραδοσιακά αποτελούν τον «πιο καλό μαθητή του ΝΑΤΟ», η προθυμία των περισσότερων Ευρωπαίων να εμπλακούν σε ένα πολεμικό μέτωπο, σε κατάσταση έστω ανακωχής, είναι εξαιρετικά περιορισμένη, σχολιάζει σε ανάλυσή της η Deutsche Welle.
Υποσχέσεις για αυξήσεις δαπανών
Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι σίγουρα αυτό της Ισπανίας, η οποία άλλωστε είναι η χώρα με το χαμηλότερο ποσοστό των στρατιωτικών δαπανών ως προς το ΑΕΠ από όλες τις χώρες μέλη του ΝΑΤΟ, στο 1,3%. Υπό το βάρος της πίεσης των «συμμάχων» τα τελευταία χρόνια έχει δεσμευτεί να φτάσει τον ζητούμενο στόχο του 2% μέχρι το 2029. Μάλιστα, η υπουργός Αμυνας Μαργαρίτα Ρόμπλε, πρόσφατα απάντησε στη σχετική έκκληση του Γενικού Γραμματέα της Συμμαχίας, Μαρκ Ρούτε, ότι αυτό μπορεί να συμβεί και νωρίτερα, αποφεύγοντας πάντως να δεσμευτεί για ακριβή ημερομηνία.
Ο Σοσιαλδημοκράτης πρωθυπουργός Πέδρο Σάντσεθ έχει πολλάκις αναφερθεί στα άσχημα οικονομικά της χώρας, που δεν επιτρέπουν εκτόξευση αμυντικών δαπανών, από τη στιγμή μάλιστα που στο κυβερνητικό πρόγραμμα προέχουν υποσχέσεις για αυξήσεις στον κοινωνικό τομέα. Κάτι που αποτελεί και δέσμευση απέναντι στο κόμμα Sumar, τον αριστερό του κυβερνητικό εταίρο. Μια κυβέρνηση που ουσιαστικά δεν διαθέτει πλειοψηφία δεν θέλει να προκαλέσει την κοινωνία, αθετώντας υποσχέσεις για αύξηση του βασικού μισθού και των συντάξεων και επενδύσεις στον τομέα της Υγείας.
Η σκιά της Ιστορίας
Βεβαίως για τους Ισπανούς πολίτες το ουκρανικό μέτωπο φαντάζει αρκετά μακρινό, όπως και η ρωσική απειλή, την οποία επικαλούνται χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, αλλά δεν είναι μόνο αυτός ο λόγος που εξηγεί την έλλειψη ενθουσιασμού για ενίσχυση του στρατού στο πλαίσιο των ΝΑΤΟϊκών υποχρεώσεων.
«Στους κόλπους των δημοκρατών της ισπανικής κοινωνίας πάντα υπήρχε μια καχυποψία απέναντι στις ΗΠΑ, που κάποιοι φτάνουν να αποκαλέσουν αντιαμερικανισμό» σημειώνει η DW.
Στην εποχή του τραμπισμού
Η εκλογή Τραμπ προφανώς και περιπλέκει την κατάσταση και δίνει νέα τροφή για αντιπαράθεση πάνω σε αυτό το θέμα. Το συρρικνωμένο, αλλά απαραίτητο για την επιβίωση της κυβέρνησης Σάντσεθ κόμμα των Ποδέμος ζητά ακόμα την αποχώρηση από το ΝΑΤΟ, με αφορμή την συνέχιση της υποστήριξης των ΗΠΑ προς τον Νετανιάχου στο Ισραήλ, ενώ το κυβερνητικό Sumar αντιδρά στις περαιτέρω παραδόσεις πολεμικού υλικού στην Ουκρανία και στη διόγκωση του αμυντικού προϋπολογισμού, σε μια περίοδο που επανέρχονται με οξύτητα στο προσκήνιο κοινωνικά προβλήματα, όπως το στεγαστικό. Oλα αυτά εξηγούν σε μεγάλο βαθμό γιατί ο Πέδρο Σάντσεθ αποφεύγει να ταυτιστεί με τις εκκλήσεις του Εμμανουέλ Μακρόν και του Κιρ Στάρμερ για περισσότερη «αλληλεγγύη στην Ουκρανία». Πρόκειται μάλλον περισσότερο για ένστικτο πολιτικής επιβίωσης, και όχι τόσο για κάποια δική του αριστερή αντιΝΑΤΟϊκή εμμονή.
Πηγή Deutsche Welle
