Είναι εύκολο να διαπραγματευτείς με τον Βλαντίμιρ Πούτιν: Απλώς δώσε του αυτό που θέλει, και μετά εμφάνισε τη «συμφωνία» ως επιτυχία, επισημαίνει σε λίαν εύστοχο άρθρο του στην οικονομική εφημερίδα της Γαλλίας Les Echos ο Ντομινίκ Μοϊζί.
Ο πολύπειρος Γάλλος καθηγητής και συνιδρυτής του Γαλλικού Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων αντλεί διδάγματα από την ιστορία για να καταλήξει σε ρεαλιστικά αν και επώδυνα συμπεράσματα για τις ΗΠΑ, τη Ρωσία και την Ευρώπη με βάση τις τελευταίες εξελίξεις.
«Ο Ντόναλντ Τραμπ φαίνεται να εμπνέεται από το παράδειγμα του Νικολά Σαρκοζί το 2008 στο γεωργιανό ζήτημα, όταν ο Γάλλος πρόεδρος «διαπραγματεύτηκε» με τον ένοικο του Κρεμλίνου για το μέλλον της Νότιας Οσετίας και της Αμπχαζίας, καθώς ο Πούτιν άρχιζε να αρπάζει τα εδάφη της πρώην αυτοκρατορίας του με τη βία. Φυσικά, ορισμένοι παρατηρητές σκέφτηκαν τότε (όπως κάνουν σήμερα για την Ουκρανία) ότι οι λέξεις “προδοσία” και “παράδοση” θα ήταν πιο ακριβείς από τη “διαπραγμάτευση”», γράφει στο άρθρο του στη γαλλική εφημερίδα ο κ. Μοϊζί.
«Οι ιστορικές αναφορές είναι πάντα ενδιαφέρουσες. Αυτό που παρουσιάστηκε τις τελευταίες ημέρες στη Διάσκεψη Ασφαλείας του Μονάχου, και στη συνέχεια χωρίς αμφιβολία στις άμεσες ρωσο-αμερικανικές διπλωματικές συνομιλίες στη Σαουδική Αραβία, είναι λιγότερο πιθανό να είναι μια νέα διαίρεση του κόσμου, όπως η Γιάλτα το 1944, παρά μια νέα προσπάθεια κατευνασμού, όπως το Μόναχο το 1938 που θα μπορούσε να έχει καταστροφικές συνέπειες».
Αυτό που θέλει ο Πούτιν
«Αυτό που έχει ενδιαφέρον το 2025 δεν είναι τόσο η ανακοινωθείσα συνάντηση Τραμπ-Πούτιν, όσο το γεγονός ότι το ένα από τα μέρη δίνει στο άλλο -ακόμα και πριν ξεκινήσουν οι διαπραγματεύσεις- αυτό που ήθελε. Ναι, θα κρατήσεις όλα τα εδάφη που έχεις κατακτήσει, λέει ο Τραμπ στον Πούτιν. Οχι, δεν θα γίνετε μέλος του ΝΑΤΟ, λέει στον Ζελένσκι, τον οποίο τηλεφώνησε αφού τηλεφώνησε στον Πούτιν και μίλησε πολύ λιγότερο», περιγράφει με τρόπο γλαφυρό τις εξελίξεις ο Γάλλος πολιτικός επιστήμων.
«Στρατηγικός ρεαλισμός από τη μία: Η Ουκρανία δεν έχει τα μέσα να ανακτήσει τα χαμένα εδάφη της. Διπλωματικός ρεαλισμός από την άλλη: Η είσοδος της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ δεν είναι αποδεκτή από τη Ρωσία», επισημαίνει.
Κατά τον Γάλλο αρθρογράφο, «αξίζει φυσικά να σημειωθεί ότι ζητώντας από την Ευρώπη να πληρώσει – υποστηρίζοντας πως ο κόσμος είναι ένα επικίνδυνο μέρος και πρέπει να ξοδέψετε πολύ περισσότερα για την άμυνα (έως και το 5% του προϋπολογισμού) – ο Ντόναλντ Τραμπ λέει την αλήθεια. Ωστόσο, μέσα σε λίγες μόνο ώρες την περασμένη εβδομάδα, ο πρόεδρος των ΗΠΑ μετέτρεψε τη Ρωσία του Πούτιν από κράτος παρία από την εισβολή του στην Ουκρανία τον Φεβρουάριο του 2022 σε έναν εταίρο που όχι μόνο είναι αποδεκτός αλλά και περιζήτητος. Για όποιον αμφέβαλλε για τον ριζοσπαστισμό του Ντόναλντ Τραμπ, αυτό είναι μια δύσκολη αφύπνιση. Το ίδιο πρέπει επίσης να είναι για όλους εκείνους τους Ευρωπαίους που –ίσως υποκινούμενοι από την επιθυμία για μια “ευτυχισμένη υποτέλεια”, για να χρησιμοποιήσω τη φράση του Ιταλού Προέδρου της Δημοκρατίας Σέρτζιο Ματαρέλα – είναι ευχαριστημένοι από την εξέλιξη της Αμερικής», γράφει ο κ. Μοϊζί στη Les Echos.
«Ωστόσο, η “υποτέλεια” μπορεί να μην αποδειχθεί τόσο χαρούμενη. Ειδικά αν ο Πούτιν θεωρεί τα λόγια του Τραμπ ως “πράσινη φως”, δηλαδή ως μήνυμα ότι εάν η Μόσχα θέλει να προωθήσει οποιαδήποτε συμφέροντά της στη Γηραιά Ηπειρο, αυτό είναι πρόβλημα των Ευρωπαίων – κι όχι πλέον της Αμερικής» προειδοποιεί ο Γάλλος καθηγητής, που έχει διδάξει και στο Harvard.
«Χρήσιμος ηλίθιος»;
«Ο Τραμπ φαίνεται να είναι πεπεισμένος ότι, από το 1917 και την είσοδο των Ηνωμένων Πολιτειών στον πόλεμο στο πλευρό των δημοκρατικών δυνάμεων, η Αμερική έχει δώσει πάρα πολλά σε αυτήν την αλαζονική, εγωιστική, παρακμιακή “Γηραιά Ηπειρο”, η οποία τελικά «δεν είναι πλέον τόσο σημαντική». Η ειρωνεία είναι ότι περιθωριοποιώντας την Ευρώπη στα μάτια της, η Αμερική επιτάχυνε και εμβάθυνε τη διαδικασία περιθωριοποίησης της Δύσης σε παγκόσμια κλίμακα».
Εδώ διερωτάται ο Γάλλος πολιτικός επιστήμων, «τι θα γινόταν αν ο Ντόναλντ Τραμπ δεν ήταν (όπως έχει την αλαζονεία να πιστεύει) ο νέος κυρίαρχος του κόσμου, αλλά μάλλον ο “χρήσιμος ηλίθιος” του Πούτιν, σήμερα πριν γίνει αύριο του Σι Τζινπίνγκ;»
«”Ηρθε η ώρα της Ευρώπης”, διακήρυξε ο Ζακ Πος, υπουργός Εξωτερικών του Λουξεμβούργου, το 1991, στην αρχή των πολέμων που διέλυσαν τη Γιουγκοσλαβία. Σήμερα, με τη ρωσική απειλή να πλησιάζει και μια αμερικανική προστασία που είναι ουσιαστικά ανύπαρκτη, έχει έρθει πραγματικά η ώρα της Ευρώπης, είτε το θέλουμε είτε όχι. Πώς μπορούμε να δείξουμε στους Ευρωπαίους ότι, αν δεν είμαστε προσεκτικοί, το μέλλον μας δεν βρίσκεται σε μια «ευτυχισμένη υποτέλεια», αλλά σε απλή και απλή υποτέλεια, η οποία θα ήταν πράγματι πολύ οδυνηρή;» προειδοποιεί ο Ντομινίκ Μοϊζί.
Πηγή: Les Echos
