Οι εικόνες της καταστροφής από το Πασίφικ Παλισέιντς μάς μεταφέρουν σε μια περιοχή του Λος Αντζελες ανάμεσα στο Μαλιμπού (δυτικά), στη Σάντα Μόνικα (νότια) και το Μπέβερλι Χιλς και στο Δυτικό Χόλιγουντ (ανατολικά). Στο επίκεντρο δηλαδή μιας παγκόσμιας μυθολογίας που γεννήθηκε στις αρχές του 20ού αιώνα και που ώς σήμερα στοιχειώνει το υποσυνείδητο με πλήθος αναφορές, κυρίως από τη βιομηχανία του κινηματογράφου. Το περίφημο σήμα «Χόλιγουντ» κοντά στο Αστεροσκοπείο Γκρίφιθ δεσπόζει, όχι μόνο της τοπιογραφίας του Λος Αντζελες αλλά κυριαρχεί και στο τοπίο της διεθνούς φαντασίας.
Το σήμα τοποθετήθηκε το 1923 και η περίφημη Σάνσετ Μπούλεβαρντ ασφαλτοστρώθηκε το 1925, όταν ήδη η πυκνότητα των επαύλεων των αστέρων ήταν θέμα για φωτογράφηση. Από το 1935 θεσμοθετήθηκε η τουριστική ατραξιόν που επέτρεπε σε τουρίστες να φωτογραφίζουν από ένα λεωφορείο τα σπίτια των διάσημων αστέρων. Οσα συμβαίνουν τον Ιανουάριο του 2025, κυρίως στο Πασίφικ Παλισέιντς και σε άλλες περιοχές, επαναφέρουν το βλέμμα στη δημιουργία ενός οικιστικού, οικονομικού και πολιτισμικού θαύματος που ήταν η δημιουργία του Χόλιγουντ. Το σοκ που υπέστη η Καλιφόρνια θα έχει αναμφίβολα σημαντικές επιπτώσεις στην ανασυγκρότηση της περιοχής, αλλά και στην εκ νέου ιεράρχηση αξιών και προτεραιοτήτων.
Το σύγχρονο κοινό, ιδίως οι νεότερες γενιές, είναι δύσκολο να φανταστούν ότι το Λος Αντζελες αναδύθηκε θεαματικά από τα τέλη του 19ου αιώνα ώς τη δεκαετία του 1920 χάρη αρχικά στους επενδυτές γης και μετά το 1910 χάρη στη νέα βιομηχανία του κινηματογράφου. Γεννήθηκε ένας κόσμος. Αυτό όμως που είναι περίπου αδιανόητο είναι αυτό που συνέβη μετά το 1920, όταν στη διάρκεια της δεκαετίας του ’20, η πόλη υπερδιπλασίασε τον πληθυσμό της και η χρυσή εποχή του Χόλιγουντ γεννούσε τον νέο τύπο κινηματογραφικού αστέρα που ζούσε με χλιδή, υιοθετώντας όλα τα μοντέρνα πρότυπα της νέας ζωής: νέα μουσική, νέα μόδα, νέα σεξουαλικά ήθη, νέα πρότυπα. Οι επαύλεις, οι περισσότερες σε νεοϊσπανικό (ή αποικιοκρατικό) ύφος ενσάρκωναν ένα κράμα εξωτισμού και μοντερνισμού.
Αυτή η νέα κατάσταση ήταν η απαρχή. Ηδη, βέβαια από το 1910, όταν ο Γκρίφιθ είχε γυρίσει την πρώτη ταινία στο Χόλιγουντ, ήταν σαφές πως η οικιστική ανάπτυξη της περιοχής θα απογειωνόταν. Θα δικαιώνονταν οι πρώτοι επενδυτές, όταν στα τέλη του 19ου αιώνα, ωθούμενοι από τις χαμηλές τιμές (σε σχέση με την Ανατολική Ακτή) και τις τεράστιες ευκαιρίες πλουτισμού, αγόραζαν γη και πουλούσαν τα πρώτα οικόπεδα των νέων οικισμών. Το γλυκό κλίμα της Καλιφόρνιας ήταν ένα επιπλέον δέλεαρ.
Οι μεγάλοι αστέρες των πρώτων χρόνων, όπως ήταν η Μαίρη Πίκφορντ και ο Ντάγκλας Φέρμπανκς, εποίκησαν το Χόλιγουντ δημιουργώντας ένα νέο φαινόμενο, που δεν ήταν μόνο οικιστικό αλλά πολιτισμικό με την ευρύτερη σημασία. Οι επαύλεις των αστέρων ενσάρκωναν το όνειρο και αντανακλούσαν αυτό που πίστευαν ότι έφερνε (στον κόσμο) ο αμερικανικός 20ός αιώνας. Σε αντίθεση με την Ανατολική Ακτή, η Καλιφόρνια απηχούσε ένα «μεσογειακό» ύφος, έναν εύληπτο κοσμοπολιτισμό και προωθούσε τον νέο ανθρωπότυπο όπως τον διέδιδαν οι αμερικανικές ταινίες του βωβού κινηματογράφου. Κάθε ακρότητα και εκκεντρικότητα ήταν ο κανόνας και η ζωή αυτή παραδόξως συμβάδιζε και με τις πολλές εκδοχές μιας ήρεμης προαστιακής καθημερινότητας.
Η καταστροφή του 2025, παρότι έχει αφήσει ανέπαφο ένα μεγάλο κομμάτι της οικιστικής ζώνης που συνδέεται με την ιστορία του Χόλιγουντ, αποκτά έντονο συμβολικό χαρακτήρα. Μας επαναφέρει στις απαρχές και μας καθοδηγεί στον σχεδιασμό ενός άλλου μέλλοντος.
