Tα κόκκινα χαλιά ακόμη απλώνονται κατά μήκος των ευάερων διαδρόμων. Επιβλητικοί πολυέλαιοι κρέμονται πάνω από τα χειροποίητα έπιπλα τεχνιτών της Δαμασκού. Μοντερνιστικά γλυπτά στέκονται ακόμη στα καθιστικά και στα γραφεία. Μετά την άτακτη φυγή του Μπασάρ αλ Ασαντ από τη Συρία, οι αντάρτες μπήκαν στο προεδρικό μέγαρο και η χλιδή που αντίκρισαν τους άφησε άναυδους. Ο Αμπού Οβεΐς (ψευδώνυμο) δέχθηκε να ξεναγήσει δημοσιογράφο των New York Times στο κατειλημμένο κτίριο.
Πολλά στοιχεία στο εσωτερικό μαρτυρούν την αγωνία που ένιωσαν οι προηγούμενοι ένοικοί του καθώς το τέλος τους πλησίαζε. Ενας κάδος απορριμμάτων ξέχειλος από κατεστραμμένα έγγραφα. Σ’ ένα τραπέζι ένα μισοτελειωμένο φλιτζάνι καφέ, δεκάδες τσιγάρα σε ένα μεγάλο τασάκι και ένα τηλεκοντρόλ που πιθανότατα κρατούσε στο χέρι του κάποιος που έβλεπε στην τηλεόραση τους αντάρτες να προελαύνουν.
Στα περισσότερα γραφεία, οι τηλεοράσεις έλειπαν. Το πάτωμα της γιγάντιας αίθουσας συνεντεύξεων ήταν γεμάτο με ανοιγμένα κουτιά και κοσμηματοθήκες. Στο μεγάλο τραπέζι για τα επίσημα δείπνα υπήρχε μια συλλογή από πορσελάνινα πιάτα της γερμανικής εταιρείας Villeroy & Boch, με ασορτί τσαγιέρα στολισμένη με τη συριακή σημαία. Στον τοίχο, ένα κορνιζαρισμένο εξώφυλλο του αμερικανικού περιοδικού Time από τον Δεκέμβριο του 1983, στο οποίο φιγουράρει ο πατέρας του Μπασάρ, Χαφέζ Ασαντ. Η λεζάντα γράφει: «Συρία: Κόντρα με τις ΗΠΑ, ποντάρει σε ισχυρότερο ρόλο».
Σε ένα δωμάτιο βρέθηκαν δώρα από ξένους ηγέτες και υψηλόβαθμους επισκέπτες τα οποία έφταναν κυριολεκτικά μέχρι το ταβάνι: Μία καμήλα ύψους δύο μέτρων διακοσμημένη με πολύτιμους λίθους, άγνωστης προέλευσης, ένα χρυσό κάστρο από τη Σαουδική Αραβία σε μια μεγάλη πράσινη θήκη, μια φωτογραφία της βασίλισσας Ελισάβετ Β΄. Ολα τους είχαν δοθεί ως δώρα πριν ο Ασαντ μετατραπεί σε έναν διεθνή παρία που χρησιμοποιεί τοξικά αέρια ενάντια στον ίδιο του τον λαό.
Πάντως, το μεγάλο κυβικό κτίσμα που δεσπόζει πάνω από τη Δαμασκό δεν έχει υποστεί σοβαρές ζημιές. Οι αντάρτες σκέφτονται να το χρησιμοποιήσουν ως έδρα της δικής τους κυβέρνησης, αν και προσώρας απλώς κοιμούνται στους άνετους καναπέδες και στα παχιά χαλιά των καθιστικών. «Είναι πολύ όμορφο κτίριο, όμως ο Μπασάρ το ήθελε όλο για τον εαυτό του», μας λέει ο Οβεΐς. O ίδιος δεν είχε έρθει ποτέ του στη Δαμασκό. Γεννήθηκε στο Ιντλίμπ της βορειοδυτικής Συρίας, μία από τις πιο φτωχές επαρχίες της χώρας. Οταν ήταν 7 ετών ξέσπασε η πρώτη επανάσταση ενάντια στον Ασαντ. Ο στρατός, υποστηριζόμενος από τη Ρωσία και το Ιράν, χρησιμοποίησε απίστευτη βία για να καταπνίξει τους εξεγερμένους. Μεγαλώνοντας παράτησε το λύκειο και εντάχθηκε στις δυνάμεις της Χαγιάτ Ταχρίρ αλ Σαμ, της ισλαμικής παραστρατιωτικής οργάνωσης που κατάφερε να διώξει τον Ασαντ.
Μέχρι πριν από λίγες ημέρες, το προεδρικό μέγαρο αποτελούσε άβατο για τους κατοίκους της Δαμασκού, που δεν επιτρεπόταν παρά μόνο να το κοιτάζουν από μακριά. Πλέον, παιδιά παίζουν στα μαρμάρινα σκαλοπάτια της εισόδου και άνθρωποι όλων των ηλικιών πλησιάζουν δειλά για να θαυμάσουν το εντυπωσιακό μέγεθός του και να περιπλανηθούν στους καλοφροντισμένους κήπους που το περιβάλλουν.
