Η πτώση του Μπασάρ αλ Ασαντ αφήνει πίσω της, ως «παρακαταθήκη», μια σειρά από -προς το παρόν αναπάντητα- ερωτήματα σχετικά με το μέλλον της Συρίας.
Το μόνο βέβαιο μέχρι στιγμής -και ως προς αυτό δείχνουν να συμφωνούν όλοι- είναι το ότι το Ιράν βγαίνει χαμένο από την πτώση του Ασαντ.
Εάν όμως αυτή η τελευταία εξέλιξη προστεθεί σε όσα άλλα είχαν προηγηθεί φέτος, θα πρέπει πια να μιλάμε για μια «εξαιρετικά κακή χρονιά» για το Ιράν, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο Ντέιβιντ Λίονχαρντ σε ανάλυσή του στους New York Times.
Ο καλούμενος «άξονας της αντίστασης» του οποίου ηγείται το Ιράν, βρέθηκε φέτος αντιμέτωπος με ήττες και διαλυτικά φαινόμενα.
Τον Απρίλιο, το Ισραήλ βομβάρδισε την ιρανική πρεσβεία στη Δαμασκό. Σε αντίποινα, το Ιράν εκτόξευσε εκατοντάδες drones και πυραύλους προς την πλευρά του Ισραήλ. Αυτό το ιρανικό μπαράζ ωστόσο, δεν έπληξε τους Ισραηλινούς στον βαθμό που θα ήθελε η Τεχεράνη. Το Ισραήλ κατάφερε, σε συνεργασία με άλλες χώρες (ΗΠΑ, Ιορδανία, Σαουδική Αραβία κ.ά.), να καταρρίψει σχεδόν κάθε ιρανικό πύραυλο και drone. Μέσα από αυτήν τη σύγκρουση ωστόσο, το Ιράν παρουσιάστηκε στρατιωτικά αδύναμο και περιφερειακά απομονωμένο, όπως αναφέρουν οι NY Times.
Τον περασμένο Μάιο, ο Ιρανός πρόεδρος Εμπραχίμ Ραϊσί και ο Ιρανός υπουργός Εξωτερικών Χοσεΐν Αμιραμπντολαχιάν έχασαν τη ζωή τους, όταν το ελικόπτερο στο οποίο επέβαιναν κατέπεσε εν μέσω κακοκαιρίας σε ορεινή περιοχή κοντά στα σύνορα του Ιράν με το Αζερμπαϊτζάν. Σαν να μην έφταναν οι απώλειες του προέδρου και του ΥΠΕΞ, το Ιράν βρέθηκε όμως να πρέπει παράλληλα να απολογηθεί και για τις ανεπάρκειες των πτητικών του μέσων.
Τον περασμένο Ιούλιο, ο Ισμαήλ Χανίγια βρέθηκε, ως πολιτικός ηγέτης της Χαμάς, στην Τεχεράνη, για να παραστεί στην ορκωμοσία του νέου Ιρανού προέδρου Μασούντ Πεζεσκιάν. Ο Χανίγια ωστόσο δολοφονήθηκε (από έκρηξη πίσω από την οποία βρίσκεται το Ισραήλ), όχι σε κάποιο ουδέτερο έδαφος αλλά στην υποτίθεται καλά φυλασσόμενη κατοικία στην οποία τον φιλοξενούσαν οι Ιρανοί Φρουροί της Επανάστασης.
Τους μήνες που θα ακολουθούσαν, κυρίως από τον Σεπτέμβριο και έπειτα, η υποστηριζόμενη από το Ιράν Χεζμπολάχ βρέθηκε να δέχεται απανωτά -βαρύτατα και πρωτοφανή- πλήγματα από την πλευρά των Ισραηλινών. Το μεγαλύτερο μέρος της ηγετικής της ομάδας εξοντώθηκε, και το δίκτυό της εκτέθηκε ως ανυπεράσπιστο (βλ. εκρήξεις σε βομβητές). Η Χεζμπολάχ ήταν, όμως, ως και εκείνη την στιγμή, η ικανότερη από τους proxies του Ιράν…
Σαν να μην έφταναν τα βαριά πλήγματα σε βάρος της Χεζμπολάχ, ήρθε το περασμένο Σαββατοκύριακο να ακολουθήσει και η ανατροπή του Μπασάρ αλ Ασαντ στη Συρία. Με την έξοδο του Ασαντ, οι Ιρανοί χάνουν έναν βασικό τους περιφερειακό σύμμαχο. Ταυτόχρονα ωστόσο, χάνουν και την πρόσβαση που είχαν στον Λίβανο, μέσω Συρίας.
Το 2024 θα μπορούσε, με άλλα λόγια, να χαρακτηριστεί το απόλυτο annus horribilis για το Ιράν.
Οσο για το 2025 που έπεται, εκείνο ξεκινά με την επιστροφή του Ντόναλντ Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ… Θα μπορούσε, άραγε, το Ιράν να περιμένει κάτι θετικό από την εν λόγω επιστροφή. Εάν κρίνουμε από όσα είχαν προηγηθεί κατά την προηγούμενη τετραετία του Τραμπ στον Λευκό Οίκο, μάλλον όχι.
