Το σχεδόν ξεχασμένο θέμα της φθορίωσης του νερού βρέθηκε πάλι στο επίκεντρο της επικαιρότητας μετά τη δήλωση του συμμάχου του Τραμπ και επόμενου υπουργού Υγείας της κυβέρνησής του, Ρόμπερτ Κένεντι τζούνιορ, ότι η επερχόμενη κυβέρνηση θα συστήσει σε τοπικές αρχές διαχείρισης υδάτων «να αφαιρέσουν το φθόριο από το πόσιμο νερό». Η θέση του Κένεντι δεν εξέπληξε κανέναν. Η φθορίωση του νερού υπήρξε παραδοσιακός στόχος του, μαζί με τα εμβόλια, τα ζιζανιοκτόνα και τα επεξεργασμένα τρόφιμα. Για μερίδα του ιατρικού κόσμου, όμως, η επάνοδος της φθορίωσης στην πολιτική συζήτηση προκάλεσε έκπληξη.
Αυτό το συναίσθημα ένιωσε και ο Στιούαρτ Κούπερ, επικεφαλής της οργάνωσης Δίκτυο Δράσης Φθορίου, η οποία αντιτίθεται στη φθορίωση. Η οργάνωση κατέθεσε πρόσφατα αγωγή στα δικαστήρια της Καλιφόρνιας. Παρά τη χαρά του, που η φθορίωση αναδείχθηκε σε «προεδρικό ζήτημα», ο Κούπερ εκφράζει ανησυχίες: αν η κυβέρνηση Τραμπ κινηθεί επιθετικά στο θέμα, ενδέχεται να αποθαρρύνει Δημοκρατικούς, οι οποίοι θα ήταν αλλιώς πρόθυμοι να ασπασθούν την εκστρατεία. «Δεν θέλουμε ο Τραμπ να κινηθεί μονομερώς. Κερδίζουμε ήδη χωρίς τη βοήθειά του», λέει ο Κούπερ.
Από το 1945, όταν το φθόριο άρχισε να χρησιμοποιείται για τον εμπλουτισμό των δικτύων πόσιμου νερού σε αμερικανικές πόλεις, επικριτές της μεθόδου αμφισβήτησαν την ασφάλειά του. Οι οδοντίατροι, ωστόσο, επέμεναν για την ευθεία σύνδεση μεταξύ φθορίωσης και βελτίωσης της στοματικής υγιεινής του πληθυσμού. Η αντιπαράθεση ξεπέρασε όμως το επιστημονικό πεδίο για να γίνει αντικείμενο θεωριών συνωμοσίας.
Κομμουνιστική συνωμοσία
Η φθορίωση του νερού άρχισε το 1901, όταν νέος οδοντίατρος στο Κολοράντο ερεύνησε γιατί πολλοί από τους ασθενείς του είχαν καφέ λεκέδες στα δόντια. Υπαίτιος ήταν το νερό, εξαιτίας των υψηλών ποσοτήτων φθορίου που περιείχε. Ο οδοντιατρικός κόσμος διαπίστωσε όμως λίγο αργότερα ότι οι καφέ λεκέδες, αν και αντιαισθητικοί, έκαναν τα δόντια ανθεκτικά στην τερηδόνα. Το 1944, δύο κωμοπόλεις βόρεια της Νέας Υόρκης δέχθηκαν να συμμετέχουν σε πείραμα φθορίωσης του νερού. Μία δεκαετία αργότερα, τα παιδιά των κοινοτήτων αυτών είχαν υγιέστερα δόντια από ό,τι οι μαθητές γειτονικών πόλεων χωρίς φθόριο στο πόσιμο νερό τους. Η ακροδεξιά οργάνωση Τζον Μπερτς είχε καταγγείλει τη φθορίωση ως κομμουνιστική συνωμοσία. Το ενδιαφέρον για τη φθορίωση υποχώρησε όμως μετά τον Ψυχρό Πόλεμο, ενώ το 2012 ποσοστό 75% των Αμερικανών έπιναν φθοριωμένο νερό. Μία δεκαετία αργότερα το ποσοστό αυτό είχε υποχωρήσει ελαφρά, στο 72,3%.
Ακόμη και η Νέα Υόρκη περιόρισε τον όγκο φθορίου που προσθέτει στο πόσιμο νερό. Ενα ποτήρι νερού της βρύσης στην πόλη διαθέτει σήμερα 30% λιγότερο φθόριο από ό,τι πριν από 15 χρόνια. Στο Μπάφαλο της Νέας Υόρκης η ιδιωτική εταιρεία διαχείρισης υδάτων αποφάσισε να διακόψει τη φθορίωση το 2015, όταν ξεκίνησαν τα έργα αναβάθμισης των αντλιοστασίων, χωρίς να ενημερώσει τους πολίτες. Τα έργα καθυστέρησαν, ενώ το 2023 τοπική εφημερίδα αποκάλυψε ότι η ιδιωτική εταιρεία είχε σταματήσει τη φθορίωση εδώ και οκτώ χρόνια. Οδοντίατροι του Μπάφαλο αναφέρουν τώρα ότι διαπιστώνουν σημαντική αύξηση τερηδόνας σε παιδιά που ζουν εντός των ορίων του δήμου. Σε ομαδική αγωγή που κατέθεσαν πρόσφατα κάτοικοι της πόλης, ζητούν 210 εκατ. δολάρια ως αποζημιώσεις για οδοντιατρικές δαπάνες οικογενειών. Τον Σεπτέμβριο, το Μπάφαλο ανακοίνωσε ότι θα ξεκινήσει πάλι τη φθορίωση του νερού.
