Τρία βασικά τρικ της αρχαιοελληνικής ρητορικής τέχνης χρησιμοποίησε η Κάμαλα Χάρις για να κρατήσει έντονο το ενδιαφέρον των ακροατών της στο πρόσφατο συνέδριο του Δημοκρατικού Κόμματος, αναφέρει Βρετανός καθηγητής πανεπιστημίου σε άρθρο του που δημοσιεύεται στην ηλεκτρονική επιστημονική επιθεώρηση The Conversation.
Οι κατ’ Αριστοτέλη ρητορικές δεξαμενές του ήθους, του πάθους και του λόγου ήταν τα βασικά στοιχεία της ομιλίας της Αμερικανίδας αντιπροέδρου και υποψηφίου προέδρου στις εκλογές του Νοεμβρίου, σύμφωνα με μελέτη του καθηγητή Ρίτσαρντ Τόι του Πανεπιστημίου του Εξετερ στη Μεγάλη Βρετανία.
Πολλά από αυτά τα στοιχεία διάνθισαν και τις άλλες σημαντικές ομιλίες στο συνέδριο στο Σικάγο, και συγκεκριμένα αυτές των Τζο Μπάιντεν, Μπαράκ και Μισέλ Ομπάμα, Μπιλ και Χίλαρι Κλίντον και του υποψήφιου αντιπροέδρου Τιμ Γουόλτς.
«Το μυστικό αυτών των ρητορικών θριάμβων βρίσκεται σε τρεις όρους που προέρχονται από την αρχαία Ελλάδα: Το ήθος, το πάθος και τον λόγο. Οι έννοιες είναι απλές αλλά κρίσιμες για επιτυχημένες ομιλίες, όπως πρώτος τις ανέδειξε ο σπουδαίος Ελληνας φιλόσοφος Αριστοτέλης στη “Ρητορική” του», εξήγησε ο Βρετανός καθηγητής, χρησιμοποιώντας σειρά παραδειγμάτων από τις ομιλίες των ηγετών του Δημοκρατικού Κόμματος στο Ιλινόις.
Δεν παρέλειψε, λόγου χάριν, να τονίσει το ρητορικό σχήμα που συνδυάζει «πάθος» (δηλαδή συναίσθημα) με «λόγο» (δηλαδή λογική).
«Εμφανίζοντας τον εαυτό της ως “γνώστρια των δύσκολων διαδρομών”, η κα Χάρις ανέφερε ότι η πορεία της από μια κόρη μεταναστών σπουδαστών στην εκλογή της και τη θητεία της ως αντιπρόεδρος είναι μια ιστορία που “θα μπορούσε να γραφτεί μόνο στο σπουδαιότερο έθνος στη Γη”. Επρόκειτο εδώ για ένα κλασικό παράδειγμα συνδυασμού της διήγησης μιας προσωπικής ιστορίας ενός αουτσάιντερ με το ευρύτερο αφήγημα της μοναδικότητας των Αμερικανών», προσθέτει ο καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας του αγγλικού πανεπιστημίου.
Προειδοποιεί όμως και ότι δεν αρκεί στους Δημοκρατικούς η επίκληση του κινδύνου που μπορεί να συνιστά κατά τη γνώμη τους για της ΗΠΑ τυχόν επιστροφή του Ντόναλντ Τραμπ στον Λευκό Οίκο. «Οπως κατέδειξε η εμπειρία όσων ήταν ενάντια στο Brexit κατά το δημοψήφισμα του 2016, τα λογικά επιχειρήματα που τονίζουν τους κινδύνους από την άλλη πλευρά δεν φτάνουν από μόνα τους για να κινητοποιήσουν τον ενθουσιασμό του κόσμου. Πρέπει να συνδυαστούν με αισιοδοξία και ένα εμφανώς αξιόπιστο σχέδιο για την οικοδόμηση ενός καλύτερου μέλλοντος για τη χώρα».
«Δε θα πρέπει κανείς να θεωρήσει ότι οι τύχες του κόμματος μπορεί να αλλάξουν μόνο από τον επιδέξιο χειρισμό κάποιων κλασικών ρητορικών μορφών. Οι Δημοκρατικοί δεν θα βρίσκονταν στη σημερινή καλή τους κατάσταση αν ο Μπάιντεν δεν είχε τολμήσει, έστω και καθυστερημένα, να αποφασίσει να αποσυρθεί», εκτιμά ο κ. Τόι, και καταλήγει: «Επομένως, εάν η κα Χάρις επικρατήσει τον Νοέμβριο θα έχει κάθε λόγο να αποδώσει τη νίκη της σε μια άλλη αρχαιοελληνική έννοια, αυτή του “καιρού”», που στα αρχαία σημαίνει ευκαιρία. «Είναι εκείνο το οποίο κάθε πολιτικός θέλει να του τύχει, και μετά να το εκμεταλλευθεί», τονίζει στην κατακλείδα του άρθρου του ο Βρετανός καθηγητής.
Πηγή: The Conversation
