Περίπου 200 χιλιόμετρα βόρεια της Γάζας, τα χωριά των Δρούζων –των αραβικών κοινοτήτων του Ισραήλ– έχουν σχεδόν αδειάσει από άντρες. Από το ξέσπασμα του πολέμου οι περισσότεροι από έξι χιλιάδες νέοι βρίσκονται είτε στη Γάζα ή στα σύνορα με τον Λίβανο. Οσοι δεν υπηρετούν στις μάχιμες μονάδες του ισραηλινού στρατού έχουν παρουσιασθεί ως έφεδροι, υποστηρίζοντας την πολεμική μηχανή του Ισραήλ.
Στο Ισραήλ ζουν 150 χιλιάδες Δρούζοι σε μικρές κοινότητες στα βόρεια της χώρας. Αποτελούν το 1,5% του πληθυσμού και μαζί με τους Κιρκάσιους είναι οι μόνοι Αραβες που έχουν το δικαίωμα να υπηρετήσουν στον ισραηλινό στρατό. Οι Δρούζοι μετρούν ήδη 40 απώλειες στις επιχειρήσεις εναντίον της Χαμάς και της Χεζμπολάχ. «Είμαστε κομμάτι του Ισραήλ, μας αφορά οτιδήποτε συμβαίνει στη χώρα, άρα και οι επιχειρήσεις στη Γάζα. Πολεμάμε για την ίδια σημαία, είμαστε και εμείς Ισραηλινοί» λέει στην «Κ» ο Ραμί Χασάν, επικεφαλής της μονάδας έκτακτου εφοδιασμού του ισραηλινού στρατού.
Δεύτερο «ολοκαύτωμα»
Αν και Αραβας, ο Ραμί λέει στην «Κ» ότι βίωσε την επίθεση της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου σαν ένα δεύτερο «ολοκαύτωμα». «Αν και είμαι Δρούζος, νιώθω ότι είναι ένα δεύτερο ολοκαύτωμα. Εβραίοι και Δρούζοι ζούμε και πολεμάμε μαζί. Αυτό που έκανε η Χαμάς στο Ισραήλ, στα βρέφη μας, τις γυναίκες και τα παιδιά μας, τους ηλικιωμένους μας, είναι κάτι που δεν πρέπει να επιτρέψουμε να ξανασυμβεί και θα πολεμήσουμε τη Χαμάς για όσο χρειαστεί ώστε να το διασφαλίσουμε αυτό». Ανάμεσα στους 1.400 νεκρούς και τους περίπου 240 ομήρους που πήρε η Χαμάς, υπάρχουν αρκετοί Δρούζοι αλλά και Αραβες που ανήκουν σε άλλες κοινότητες.
Σε ορισμένα από τα βίντεο στα οποία καταγράφονται οι βαρβαρότητες της Χαμάς, διακρίνονται Aραβες να φωνάζουν στίχους από το Κοράνι σε μια ύστατη προσπάθεια να πείσουν τα μέλη της οργάνωσης ότι δεν είναι Εβραίοι. Σε μια περίπτωση μάλιστα, οι ένοπλοι φαίνεται να εκτελούν έναν οδηγό λεωφορείου με την «κατηγορία» ότι δούλευε για τους Ισραηλινούς.
Ο Ραμί έφυγε από την οικογένειά του για να υπηρετήσει ως έφεδρος αν και η κοινότητα που ζουν βρέθηκε στο στόχαστρο των επιθέσεων της Χεζμπολάχ. «Στις 7 Οκτωβρίου θα πήγαινα στον γάμο της ανιψιάς μου. Υστερα από όσα έγιναν το πρωί, τα παράτησα όλα και έτρεξα στη βάση που υπηρετώ. Η δουλειά μου είναι σημαντική, φροντίζω για τον εφοδιασμό των στρατιωτών με αλεξίσφαιρα, κράνη και εξοπλισμό μάχης» αναφέρει ο Ραμί.
Ως υπεύθυνος εφοδιασμού, ο Ραμί διαχειρίζεται ένα σημαντικό πρόγραμμα για την ένταξη νέων με αναπηρία ή αυτισμό στον ισραηλινό στρατό. «Ο στόχος είναι να νιώθουν ότι ανήκουν κάπου, ότι αποτελούν ενεργά μέλη της κοινωνίας ακόμη και στον πόλεμο. Μας βοηθούν στην οργάνωση των αποθηκών όπου συγκεντρώνεται το πολεμικό υλικό που φτάνει μέχρι και τη Γάζα. Είναι υπερήφανοι που συμμετέχουν και αυτοί στον πόλεμο ενάντια στη Χαμάς» λέει.
«Μάχη» για δικαιώματα
Παρά τη δεδηλωμένη πίστη της κοινότητας στο κράτος του Ισραήλ, οι Δρούζοι έχουν δεχθεί μια σειρά από πλήγματα που προέρχονται από το πολιτικό κατεστημένο της χώρας και κυρίως από τη συντηρητική πτέρυγα. Ενα από τα σημαντικότερα ζητήματα που παραμένουν άλυτα, είναι η τροπολογία που ψηφίστηκε το 2017 από την Κνεσέτ. Σε αρμονία με τη γενικότερη αντίληψη στρέφεται κατά των αραβόφωνων πληθυσμών καθώς προβλέπει την ανάληψη άμεσης δράσης –χωρίς δηλαδή να απαιτείται δικαστική απόφαση– κατά της αυθαίρετης δόμησης.
Η εξασφάλιση οικοδομικής άδειας για τους Αραβες είναι σχεδόν αδύνατη με αποτέλεσμα να χτίζουν ως επί το πλείστον παράνομες κατασκευές οι οποίες κινδυνεύουν με κατεδάφιση. Επιπλέον, τόσο οι Δρούζοι όσο και άλλες μειονοτικές κοινότητες αντιδρούν στον νόμο του 2018 με τον οποίο το Ισραήλ ανακηρύχθηκε σε κράτος των Εβραίων, εκφράζοντας την αγωνία τους για τα δικαιώματα και τη διατήρηση της πολιτιστικής και πνευματικής τους κληρονομιάς.
