ΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ της Μηλιάς, ενός χωριού μόλις 200 κατοίκων στην Ηπειρο, θα λειτουργήσει φέτος τελευταία χρονιά. Η Νικολέτα-Καλλιόπη Παπαγιάννη είναι το ένα από τα μόλις τρία παιδιά που θα καθίσουν στα θρανία του πετρόχτιστου κτιρίου. Του χρόνου θα μείνουν δύο μαθητές και συνεπώς η σχολική μονάδα θα τεθεί σε αναστολή.
«Είναι λίγο χάλια που θα κλείσει το σχολείο. Επειδή έχουμε φτιάξει και μπασκέτα», λέει η οκτάχρονη στην «Κ», δείχνοντας την αυτοσχέδια μπασκέτα που είναι στερεωμένη στον τοίχο. Εχοντας δύο μεγαλύτερα αδέλφια, η ίδια είναι αρκετά εξοικειωμένη με την ιδέα ότι μεγαλώνοντας θα αναγκαζόταν να μετακινείται μέχρι το Μέτσοβο ή τα Ιωάννινα για να πάει γυμνάσιο και λύκειο. Ωστόσο, θα είναι η πρώτη στην οικογένειά της που από τόσο μικρή ηλικία θα χρειαστεί να διανύει καθημερινά μια απόσταση μισής τουλάχιστον ώρας.
Το κλείσιμο του δημοτικού είναι το δεύτερο χτύπημα για το ορεινό χωριό, καθώς πέρυσι είχε προηγηθεί το κλείσιμο του νηπιαγωγείου. «Αν κλείσει το σχολείο, είναι δύσκολο για το χωριό. Ερημώνει ο τόπος», αναφέρει η Ξανθή Καπέτη, ο γιος της οποίας πηγαίνει φέτος ΣΤ΄ Δημοτικού, σημειώνοντας πως χάνονται τα παιδικά γέλια και οι φωνές και οι σχολικές γιορτές, που έφερναν όλο το χωριό στο ξύλινο θεατράκι.
«Ηρθαμε από την πόλη για να ζήσουμε εδώ και θέλουμε τα παιδιά μας να έχουν τα βασικά. Τι πιο βασικό από το σχολείο;»
Η εικόνα των άδειων θρανίων στα χωριά του Μετσόβου μετουσιώνει με τον πιο εμφατικό τρόπο την τομή δύο μεγάλων προβλημάτων: τη μείωση του πληθυσμού και την ερημοποίηση της επαρχίας. Στον Δήμο Μετσόβου μία γέννηση αντιστοιχεί σε πέντε θανάτους, ένα από τα χαμηλότερα ποσοστά στην Ελλάδα. Ενώ συνολικά στην Ηπειρο φέτος θα παραμείνουν κλειστά 43 σχολεία, τα περισσότερα νηπιαγωγεία και δημοτικά, μονοθέσια ή διθέσια.
Εξαίρεση στον κανόνα είναι το χωριό Βοτονόσι, όπου το νηπιαγωγείο θα λειτουργήσει φέτος ξανά έπειτα από έξι χρόνια που παρέμενε κλειστό. Σε αυτό το χωριό με τη μακρά παράδοση στην πτηνοτροφία, έχουν επιστρέψει οικογένειες από τα γύρω αστικά κέντρα για να αναλάβουν τις οικογενειακές μονάδες πτηνοτροφίας. «Ηρθαμε από την πόλη για να ζήσουμε εδώ και θέλουμε τα παιδιά μας να έχουν τα βασικά. Τι πιο βασικό από το σχολείο;», αναφέρει η Βασιλική Γκουντέβενου, μητέρα ενός εκ των πέντε παιδιών που θα φοιτήσουν στο νηπιαγωγείο. Για τη μητέρα και επαγγελματία η λειτουργία του νηπιαγωγείου είναι άκρως βοηθητική. Το παιδί της πηγαίνει με τα πόδια στο σχολείο και η ίδια νιώθει σιγουριά όσο βρίσκεται εκεί. Η λειτουργία ενός σχολείου μέσα στο χωριό βεβαίως, όπως λέει, δεν έχει μόνο πρακτική διάσταση. Προσφέρει ζωή και ελπίδα για το αύριο. «Αν δεν υπάρχει σχολείο, δεν υπάρχει τίποτα. Ετσι είναι».
Βίντεο: Αλέξανδρος Αβραμίδης, Μαρία Σιδηροπούλου
Δημοσιογραφική επιμέλεια: Αλεξία Καλαϊτζή
Αρχισυνταξία: Ιωάννα Μπρατσιάκου
