Δεν ξέρουμε ποια στοιχεία «φτιάχνουν» την Ελλάδα, ξέρουμε όμως αυτά που χρειάζονται για να την αλλάξουν: ένας άνθρωπος και το πείσμα του. Για τον εφέτη και πρόεδρο του Τριμελούς Συμβουλίου Διεύθυνσης του Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης Πέτρο Αλικάκο, η μεταμόρφωση της αίθουσας του ακροατηρίου ανηλίκων στο Δικαστικό Μέγαρο Θεσσαλονίκης μετατράπηκε σχεδόν εν μια νυκτί σε προσωπικό στοίχημα. Ηταν αδύνατο να καταπιεί ότι δεν μπορούσαμε να προσφέρουμε στα παιδιά καλύτερες συνθήκες στην πιο ευάλωτη στιγμή τους, ενώπιον του δικαστή, ότι δεν μπορούσαμε να τους προσφέρουμε πιο φιλική δικαιοσύνη. Να που μπορούσαμε.
Ούτε καν καρέκλα
Επί πολλά χρόνια, οι υποθέσεις ανηλίκων στη Θεσσαλονίκη εκδικάζονταν στο… γραφείο επιμελητών ανηλίκων. «Ηταν ένας χώρος γραφείων που δύο φορές την εβδομάδα εξυπηρετούσε το ακροατήριο ανηλίκων», λέει ο κ. Αλικάκος στην «Κ». «Σηκώνονταν δηλαδή οι επιμελητές από τα γραφεία τους, μετακόμιζαν στον διάδρομο ή σε άλλα γραφεία, κατέβαιναν οι υπολογιστές από τα γραφεία και στριμώχνονταν στην αίθουσα οι δικαστές, ο εισαγγελέας και ο γραμματέας. Δεν είχε καν καρέκλα να καθίσει ο ανήλικος».
Τα παράπονα ήταν συνεχή, καθώς πρόκειται για το μοναδικό ακροατήριο ανηλίκων σε όλη τη Θεσσαλονίκη. Αυτό το δικαστήριο εκδικάζει ούτε λίγο ούτε πολύ 200 υποθέσεις τον μήνα, 2.000 τον χρόνο. Δεκαοκτώ υποθέσεις κάθε μήνα μάλιστα αφορούν κακουργήματα. Σε αυτή την αίθουσα-γραφείο ανέπτυσσαν την επιχειρηματολογία τους κορυφαίοι δικηγόροι της χώρας. Ομως πολλοί το γνώριζαν, πολλοί το ζούσαν, αλλά κανείς δεν πίστευε ότι η κατάσταση μπορούσε να αλλάξει. Μέχρι που ο Πέτρος Αλικάκος άκουσε από συνάδελφο δικαστή ανηλίκων το παρακάτω περιστατικό. «Εκδικαζόταν κακούργημα και χτύπησε το τηλέφωνο στην αίθουσα από το κυλικείο που ρωτούσε ποιος είχε παραγγείλει κουλούρι». Ηταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Επρεπε να δει πώς θα μπορούσε να εξασφαλίσει καλύτερες συνθήκες για τους ανήλικους κατηγορούμενους.
«Οταν έγινε ο δικαστικός χάρτης τον Σεπτέμβριο και απορροφήσαμε το Ειρηνοδικείο, υπήρξε καλύτερη κατανομή των αιθουσών και διαπίστωσα ότι υπάρχει χώρος για τους τρεις επιμελητές ανηλίκων». Δεν ήταν εύκολο να τους πείσει να μετακομίσουν καθώς υπήρχαν διάφορα τεχνικά θέματα. Θέληση όμως υπήρχε κι έτσι ώς τα Χριστούγεννα η αίθουσα απελευθερώθηκε. «Αρχίσαμε τότε να φτιάχνουμε το ακροατήριο ανηλίκων. Τοποθετήσαμε χαμηλό έδρανο για να μπορούν να βλέπουν τα παιδιά τα γραφεία των δικηγόρων δεξιά κι αριστερά, τις καρέκλες, βάψαμε την αίθουσα».
Με την Καλών Τεχνών
Τότε του ήρθε μια άλλη ιδέα: να καλλωπιστεί η αίθουσα περαιτέρω. Ηρθε σε επαφή με τον κοσμήτορα της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ, καθηγητή Λάμπρο Ψυρράκη, που αγκάλιασε την πρωτοβουλία. Σε λίγες ημέρες, φοιτητές ήρθαν εθελοντικά και κρέμασαν έργα τους στην αίθουσα, προφανώς αφιλοκερδώς. Επίτηδες πίσω από την έδρα τοποθετήθηκαν λιγότερο «έντονα» έργα για να μην αποσπούν την προσοχή των κατηγορουμένων. «Κάπως έτσι έγινε διπλό το μήνυμα, νέοι άνθρωποι έκαναν την αίθουσα πιο ανθρώπινη για νέους κατηγορούμενους».
Ο ίδιος έκανε την αρχή, όμως η κινητοποίηση ήταν συνολική. «Σε όλη αυτή την προσπάθεια ήταν πολύ σημαντικό το μεράκι των δικαστικών υπαλλήλων που μόνοι του μετέφεραν έπιπλα, έκαναν όλες τις δουλειές. Ηταν μια κίνηση συνεργασίας που έδειχνε τον σεβασμό μας προς τους ανηλίκους. Είναι πονεμένες ψυχούλες».
Τα εγκαίνια της αίθουσας έγιναν στις 7 Μαρτίου.
