ΒΙΒΛΙΑ

Ο Νίκος Μανούσης μιλάει στην «Κ» για τον πατέρα του και το βιβλίο που έγραψε για εκείνον.

Η λιτή διευκρίνιση στο εξώφυλλο του βιβλίου εν είδει υποτίτλου: «Μικρά και μεγάλα πεζά».

Ανυποψίαστη και ξαφνιασμένη, περίεργη αλλά όχι ανήσυχη, με μια απορία κι όχι απολύτως πεπεισμένη για όσα πρέπει να κάνει και όσα να αποφύγει, η Λούσυ Μπάρτον μπαίνει στο βασίλειο της πανδημίας. Τίποτα δεν προμήνυε αυτό που θα ερχόταν.

Η Γερμανίδα Αννα Μάσκε και η ομάδα της δημιούργησαν αρχιτεκτονικό οδηγό για την πρωτεύουσα.

Από τις εκδόσεις Καστανιώτη κυκλοφορούν το πρώτο του βιβλίο «Τρία δεκαοκτώ» (2022) και από τον Ιούνιο του 2025 η δεύτερη συλλογή διηγημάτων του «Κατά βάθος νησιά».

Είναι μερικοί σπουδαίοι τύποι. Τους βλέπω συνήθως έξω από βιβλιοπωλεία και αίθουσες εκδηλώσεων, στο τέλος ενός λογοτεχνικού απογεύματος. Είναι συγγραφείς, εκδότες, κριτικοί, δημοσιογράφοι, μπλόγκερ. Μάλλον θα υπάρχουν και βιβλιόφιλοι.

Ο εικοσιεπτάχρονος Αγγελος Μπέρτος από την Κάρπαθο προσφέρει με την υπό συζήτηση συλλογή του όλα όσα προσδοκά κανείς από έναν πρωτοεμφανιζόμενο ποιητή: επινοητικότητα στις εικόνες και ρυθμό στον στίχο, θάρρος στην υπεράσπιση της ιδιοσυγκρασίας και οργάνωση που υπηρετεί συνθετικά έναν στόχο.

Μια πρόσκληση για να δούμε πέρα απ’ τη μόδα της τεχνητής νοημοσύνης και να αναρωτηθούμε τι μέλλον επιθυμούμε.

Για τον Βίκτορ Ουγκό και το «βάρος» των κλασικών που δεν μετριέται σε σελίδες.

Κάθε καλοκαίρι στην Αθήνα, όπως και σε τόσες ακόμη μεγάλες πόλεις του κόσμου, συναισθανόμαστε τις μεγάλης κλίμακας ανατροπές που πρέπει να γίνουν στον τρόπο που βιώνουμε την αστική ζωή.

Ο Εμανουέλ Μποβ πέθανε τον Ιούλιο του ’45 και κανείς δεν θα έπρεπε να τον θυμάται πια. Οταν εκδόθηκε η «Παγίδα», μετά τον πόλεμο, το κοινό αδιαφόρησε. Επειτα, τα βιβλία του Μποβ εξαφανίστηκαν. Τα αντικατέστησαν καινούργια βιβλία που ξεχάστηκαν και αυτά με τη σειρά τους, για να καλυφθούν από τα επόμενα. Αυτό συμβαίνει συνήθως.

Κυκλοφόρησε στα μαύρα χρόνια της χούντας· το διαβάσαμε πριν από πενήντα τρία χρόνια, χαράχτηκε μέσα μας κι έκτοτε μας σημαδεύει. Πώς γίνεται και ο Αντρέας Φραγκιάς κατόρθωσε να πραγματοποιήσει την προτροπή του ομοϊδεάτη ποιητή: «Σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις, να μην τις παίρνει ο άνεμος»;