ΤΡΑΓΟΥΔΙ

«Κάνω τον καλύτερο εσπρέσο στην Αθήνα», περηφανεύτηκε ο Διονύσης Σαββόπουλος μόλις με υποδέχθηκε στο γραφείο του, εκείνο το μεσημέρι του 2016.

Μιλούν στην «Κ» άνθρωποι που μεγάλωσαν με τα τραγούδια του εμβληματικού μουσικού και τον λάτρεψαν, ακόμα και αν κάποιες απόψεις του τους πίκραναν.

Η αληθινή ιστορία του παιδιού που έγινε «The Boss».

Σκηνή πρώτη. Καλοκαίρι –νομίζω– του 2007. Πάντως ο καιρός ήταν ηλιόλουστος. Με τον φωτογράφο Σάκη Γιούμπαση ανεβαίνουμε τους δρόμους του Πηλίου. Προορισμός, το σπίτι του Διονύση Σαββόπουλου στο Μούρεσι. Συνέντευξη για το περιοδικό «Επιλογές» της εφημερίδας «Μακεδονία». Μπαίνω μέσα με τη φόρα του νέου και άπειρου.

Νιώθω αμήχανα για τα τραγούδια του Διονύση Σαββόπουλου από τα πρώτα καλλιτεχνικά του χρόνια και έως τα τέλη του ’80. Ακουγα συχνά στα ερτζιανά τραγούδια του όπως τη «Θαλασσογραφία», τη «Συννεφούλα», το «Ντιρλαντά», τον «Πολιτευτή», το «Ερχεται βροχή, έρχεται μπόρα», τη «Σημαία από νάιλον».

Η κόμη είναι ταυτότητα. Το πώς διαχειρίζεσαι τις τρίχες στο κεφάλι και στο πρόσωπό σου είναι μια δήλωση της ατομικότητας που απευθύνεται στους άλλους – πιο εμφατική από το ένδυμα.

Ο ένας έφυγε 21 Οκτωβρίου και ο άλλος είχε γεννηθεί 23 Οκτωβρίου του 1925. Οι δύο αυτοί άνθρωποι, όμως, είχαν διασταυρωθεί και υποστηρίξει ο ένας τον άλλον σε δύσκολους και ζοφερούς καιρούς. Και οι δύο έλεγαν πάντα αυτό που πίστευαν, δεν κολάκευαν, δεν άφηναν το ρεύμα να τους παρασύρει· δημιουργούσαν το δικό τους.

Εχει κάτι κωμικό το να σε συγχωρούν άτομα στα οποία δεν έκανες ποτέ τίποτα κακό. Ατομα από τα οποία δεν ζήτησες ποτέ συγχώρεση. Ο θάνατος του Διονύση Σαββόπουλου έδωσε σε πολλούς την ευκαιρία να επιδείξουν δημοσίως την άτοπη μεγαθυμία τους: Ε, λοιπόν, τον συγχωρούν τον Σαββόπουλο!

Η διαδρομή ενός δημιουργού, για το στρατευμένο κοινό, επικαθορίζεται από τις ιδεολογικές και πολιτικές προτιμήσεις του και αν αυτές αλλάξουν μέσα στα χρόνια, αυτό το ανθρώπινο γεγονός επηρεάζει την αντιμετώπιση και του έργο του. Τέμνεται σε προ και μετά την αλλαγή πορείας.

«Συννεφούλα», «Ας κρατήσουν οι χοροί», «Μη μιλάς άλλο για αγάπη», χειροκροτήματα, δάκρυα και συγκίνηση. Απλοί άνθρωποι, καλλιτέχνες και πολιτικοί αποχαιρέτησαν τον αγαπημένο τραγουδοποιό, που έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 81 ετών, αφήνοντας πίσω του τεράστια παρακαταθήκη, αλλά και δυσαναπλήρωτο κενό.

Εκ μέρους των γνωστών και αγνώστων ποιητών μιας αντι ποιητικής εποχής, των σημερινών καλλιτεχνών μιας Ελλάδας που παραμένει οικόπεδο και αποικία, αλλά που την αγάπησες, την τίμησες και την πλούτισες, εκ μέρους του κάθε ακροατή που χώρεσε στα τραγούδια σου και του κάθε παιδιού που σε περιέχει χωρίς να σε ξέρει… σε ευχαριστώ».

«Συννεφούλα», «Ας κρατήσουν οι χοροί» και «Μη μιλάς άλλο αγάπη» ήταν κάποια από τα τραγούδια που ακούγονταν στο Α’ Νεκτροταφείο.