ΤΕΜΠΗ

Στις 20.00 θα μιλήσει ο Πάνος Ρούτσι και η συνήγορός του, Ζωή Κωνσταντοπούλου, όπου και θα ανακοινωθούν τα επόμενα βήματα.

Πώς λύθηκε ο γόρδιος δεσμός αποδοχής των αιτημάτων εκταφής.

Με αυτόν τον τρόπο, εκτός από το αίτημα της οικογένειας Ρούτσι, η Εισαγγελία της Λάρισας προέβη σε ικανοποίηση όλων των αιτημάτων (Ασλανίδη, Καρυστιανού, Κωνσταντινίδη) και για τοξικολογικές εξετάσεις.

Η Μαρία Καρυστιανού έχει ζητήσει τη διενέργεια τοξικολογικών και βιοχημικών εξετάσεων.

«Για δεύτερη φορά συμβαίνει το ίδιο. Διακινείται είδηση στα ΜΜΕ, εμείς τρέχουμε να μάθουμε τι συμβαίνει και ο εισαγγελέας που χειρίζεται, δεν είναι ενήμερος», αναφέρει η συνήγορος του απεργού πείνας Πάνου Ρούτσι.

Γνώστης των ευρωπαϊκών πραγ-μάτων, κάποιος φίλος μου είπε πως ο ΟΠΕΚΕΠΕ μπροστά σε αυτά που συμβαίνουν σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες είναι για το νηπιαγωγείο. Δεν έχω λόγο να μην τον πιστέψω, ακόμη κι αν δεν ξέρω περί τίνος ακριβώς πρόκειται. Και να ήξερα δεν θα καταλάβαινα.

Σε μια άλλη εποχή, σε μια άλλη χώρα θα σχεδιαζόταν μια αφίσα με μια ροδομάγουλη εργάτρια να ατενίζει τον ουρανό ενός ανέφελου μέλλοντος, ή ένα ρωμαλέο αγρότη να κρατάει μια αρμαθιά στάχυα. Τώρα –που η προπαγάνδα λέγεται επικοινωνία– δεν συγκινεί ο σοσιαλιστικός ρεαλισμός. Μπορεί όμως να πιάσει ένα app. Βάζεις εισόδημα, τέκνα, ηλικία.

Είναι ενδιαφέρουσα η αναλογία μεταξύ της τραγωδίας των Τεμπών το 2023 και του τραγικού δυστυχήματος που έγινε στα Τέμπη το 2003. Τότε, όπως θυμήθηκε την Πέμπτη (2.10.2025) ο δικός μας Σάκης Μουμτζής, συγκρούσθηκε ένα πούλμαν με μια νταλίκα και χάθηκαν 21 νέα παιδιά.

Οι κυβερνήσεις είναι «σάπιες», η Δικαιοσύνη ανύπαρκτη, οι πολιτικοί είναι συνολικά διεφθαρμένοι. Αυτές είναι οι παραδοχές στις οποίες βασίζεται ο ρεμβασμός περί «κόμματος των Τεμπών».

Σαν εισαγωγή στο σημερινό θέμα, θέλω να αντιγράψω ένα απόσπασμα από τη στήλη «Στίγμα» του καλού φίλου Γιώργου Χρ. Παπαχρήστου (ΤΑ ΝΕΑ 22/9/2025): «ΕΔΩ ΚΑΙ ΗΜΕΡΕΣ ένας πατέρας θύματος στο δυστύχημα των Τεμπών πραγματοποιεί απεργία πείνας μπροστά στον Αγνωστο Στρατιώτη.

Το μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη δημιουργήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1930, απόηχος πολλών άλλων τέτοιων μνημείων ανά την Ευρώπη, που τότε δεν είχε καλά καλά συνέλθει από τη φρίκη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όπου θυσιάστηκε το άνθος της νεολαίας της.

Τέλειωσα το προηγούμενο άρθρο μου («Κ», 21/9/2025) με την παρατήρηση ότι η Ελλάδα δεν είναι «κακή» ή «καλή», είναι φρακταλική.