ΤΕΧΝΗ

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Τέχνης, παρατηρούμε τη μεγαλύτερη τάση στους χώρους πολιτισμού: τις λεγόμενες immersive εμπειρίες, που δίνουν άλλη διάσταση στα έργα, προσφέρονται για πετυχημένες selfies και προβληματίζουν για την ουσία τους.

Κάπου στην Αθήνα και στην Επίδαυρο οργανώνεται φιέστα. Φιέστα, ναι – από την ιταλική festa πηγάζει το «φεστιβάλ».

«Συγκεντρωθείτε όπου και αν τριγυρνάτε/ και παραδεχτείτε ότι τα νερά γύρω σας έχουν φουσκώσει./ Και παραδεχτείτε και αυτό: ότι σύντομα θα είστε βρεγμένοι μέχρι το κόκαλο./ Αν για εσάς ο χρόνος είναι πολύτιμος,/ τότε καλύτερα να αρχίσετε να κολυμπάτε./ Αλλιώς θα βυθιστείτε σαν την πέτρα./ Γιατί οι καιροί αλλάζουν…

Ο άλλοτε ακμάζων τομέας της σύγχρονης τέχνης υπέστη μεγαλύτερο πλήγμα, καθώς οι πωλήσεις σε δημοπρασίες μειώθηκαν κατά 36% στα 1,4 δισ. δολάρια.

Εάν στις ευνομούμενες πολιτείες οι θεσμοί είναι το καταφύγιο των καθημερινών ανθρώπων, στις ίδιες πολιτείες η μνημειακή τέχνη είναι ο λώρος των καθημερινών ανθρώπων με την ιστορία τους.

Μιλούν στην «Κ» ηθοποιοί και άνθρωποι από τον χώρο της τέχνης.

Η «Κ» στη μεγάλη έκθεση στο Λονδίνο για τη γέννηση του καλλιτεχνικού κινήματος. Οι επιρροές των κύριων εκπροσώπων και ο ρόλος που έπαιξε η καταγωγή τους.

Πριν από έναν αιώνα, η μοντέρνα ζωή διεκδικούσε μια πλατιά εκπροσώπηση. Το 1925, η Διεθνής Εκθεση των Διακοσμητικών Τεχνών στο Παρίσι αποτέλεσε ορόσημο όχι μόνο για τη διεθνή καθιέρωση των νέων τεχνών αλλά και για τη δικτύωση ενός συστήματος παραγωγής και ενός τρόπου υποδοχής της καινοτομίας.

Κόκκινη σημαίνει αγάπη. Μοβ δηλώνει καύλα. Κίτρινη ότι εγώ ενδιαφέρομαι, εσύ; Η ροζ λέει ότι θέλω να είμαστε μαζί χωρίς σεξ. Ξαφνικά οι καρδιές των emoji, που πολλοί νομίζαμε αφελώς ότι ήταν απλώς… πολύχρωμες, απέκτησαν σημασία χάρη σε μια σκηνή του «Adolescence» («Εφηβεία»).

«Η σύγχρονη τέχνη εξεγέρθηκε κατά της “κουλτούρας”, αντί να αγωνισθεί απλά και ανοιχτά για τα δικά της πολιτισμικά συμφέροντα». Αυτό έγραψε η Χάνα Αρεντ στο δοκίμιό της «Η κρίση της κουλτούρας».

Αν υπήρχε τρόπος να ψηφίζουμε για τις δαπάνες του κράτους, σήμερα δεν θα είχαμε Ιντερνετ. Το Διαδίκτυο γεννήθηκε μέσα στις ρωγμές του δημοκρατικού κανόνα, και αυτό είναι πολύ λογικό.

Μετά τα ταξίδια του στην Ευρώπη, επέστρεψε στη γενέτειρά του ως ο αδιαμφισβήτητος επικεφαλής της Φλαμανδικής Σχολής, λίγους μήνες μετά τον θάνατο του Ρούμπενς.