ΣΧΟΛΙΟ

Το 2015 είναι το έτος δύο μεγάλων επετείων της Ευρώπης: Η υπογραφή της Magna Carta το 1215, όταν ο βασιλεύς της Αγγλίας, Ιωάννης ο Ακτήμων, αναγνώρισε στους βαρώνους κάποια δικαιώματα, και η μάχη του Βατερλώ το 1815, όταν οι ευρωπαϊκές δυνάμεις συνέτριψαν τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη.

Ο πρωθυπουργός αυτοεγκλωβίζεται εδώ και αρκετό καιρό. Ακόμη και αν θέλει όντως μία συμφωνία είναι πλέον πολύ δύσκολο να δει κανείς πώς θα την πετύχει. Ο υπουργός Οικονομικών δεν διαπραγματεύεται, αλλά κάνει ό,τι μπορεί, μα ό,τι μπορεί, για να μην υπάρξει συμφωνία.

Εξουθενωτική και για τους καλύτερα συγκροτημένους ψυχισμούς αποδεικνύεται η τρομακτική ταχύτητα με την οποία αλλάζουν τα συναισθήματά μας μέρα με τη μέρα, ακόμα και ώρα την ώρα.

Δεν χρειάζεται να είσαι Κίσινγκερ ή Μπρεζίνσκι για να αντιληφθείς πως η Ελλάδα αντιμετωπίζει εξαιρετικά περίπλοκες γεωπολιτικές προκλήσεις.

Η σύγχυση κυριαρχεί και η διαφορά ανάμεσα στο εάν οδηγηθούμε σε συμφωνία ή σε ρήξη είναι τόσο μεγάλη και τόσο καθοριστική για το μέλλον μας, που είναι απορίας άξιο πώς οι Ελληνες ακόμη δείχνουν μια σχετική ψυχραιμία. Ή έχουμε βαθιά πίστη ότι στο τέλος θα εμφανιστεί ο από μηχανής θεός ή δεν καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει.

Εκτός των τειχών της Ευρωζώνης υπάρχει κι ένας άλλος κόσμος –ρευστός και κινδυνώδης. Κι εκεί ακριβώς σημειώνονται εξελίξεις, που ίσως αποδειχθούν κρισίμου σημασίας για ό,τι συνηθίζαμε να αποκαλούμε, πριν από λίγα μόνον χρόνια, «πάγια εθνικά συμφέροντα».

Κάπου εδώ τελειώνει το τετράμηνο εθνικό μας φροντιστήριο. Επρεπε να το περάσουμε για να καταλάβουμε πού στεκόμαστε, τι έχουμε απέναντί μας, ποια είναι τα περιθώρια χειρισμών μας.

Η ορολογία η σχετική με τις διαπραγματεύσεις της Ελλάδας με τους «θεσμούς» θυμίζει όλο και περισσότερο την ορολογία που αφορά την πολύχρονη συζήτηση για την επίλυση του Κυπριακού: «έντιμη συμφωνία», «αμοιβαία επωφελής συμφωνία», «ρεαλιστική συμφωνία», «βιώσιμη λύση».

Αδιέξοδο, διχόνοια («ή μαζί μας ή με τους δανειστές»), κόπωση, αδυναμία παραγωγής λύσεων, παράλυση του πολιτικού συστήματος. Ας σταθούμε λίγο στο δίπολο παραγωγή – παράλυση, το οποίο λειτουργεί όπως τα συγκοινωνούντα δοχεία.

Ανατάραξε ο πρωθυπουργός κ. Αλέξης Τσίπρας, και η κυβέρνησή του, το ευρωπαϊκό σύστημα –και όχι μόνον. Δεν είναι δυνατόν να κρίνουμε, ασφαλώς, το αποτέλεσμα της τετραμήνου διαπραγματεύσεως, πριν γνωστοποιηθεί το περιεχόμενο της συμφωνίας, εάν τελικώς συνομολογηθεί, «σε λίγες μέρες ή ώρες», όπως προέβλεψε ο πρόεδρος της Γαλλίας κ. Φρανσουά Ολάντ…

Αναρωτιέμαι αν ο πρωθυπουργός και οι περί αυτόν έχουν σκεφθεί ποτέ ότι η τακτική που ακολουθούν απέναντι στους υπόλοιπους διεθνείς ηγέτες και παίκτες είναι λάθος. Μπορεί να αποθεώνεται δημοσκοπικά, να αγγίζει πολύ ευαίσθητες χορδές του συλλογικού μας υποσυνείδητου, είναι όμως λάθος.

Οταν η χώρα μας περνάει τόσο κρίσιμες ώρες, καλό είναι να σκεφθούμε λίγο πέρα από τα εφήμερα… Η Ελλάδα βρίσκεται σήμερα στο επίκεντρο μιας πρωτοφανούς κρίσης.