ΣΧΟΛΙΟ

Ο πρωθυπουργός δεν έχει εντολή εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ. Προεκλογικά, όποιος έθιγε το καίριο αυτό ζήτημα κυνηγήθηκε και σιώπησε. Πριν από το δημοψήφισμα, το ίδιο. Τώρα το δίλημμα είναι ξεκάθαρο, κρυστάλλινο.

Τώρα βρισκόμαστε στο τελευταίο σταυροδρόμι. Είναι ζήτημα ημερών να διαπιστωθεί κατά πόσον η χώρα μπορεί να παραμείνει στο ευρώ ή όχι. Αν ο πρωθυπουργός επιθυμεί πράγματι διακαώς να μείνουμε στην Ευρωζώνη πρέπει πολύ γρήγορα να πετύχει δύο, σχεδόν ακατόρθωτους, στόχους.

Δ​​εν ξέρω πραγματικά πώς φτάσαμε έως εδώ. Θέλω να σας πω ότι θα περάσει και αυτό που ζούμε, αλλά δεν είμαι σίγουρος ούτε για το πότε ούτε για το πώς θα τελειώσει. 

Ο,τι προέβλεψε η κυβέρνηση διαψεύσθηκε, και τώρα, την ύστατη στιγμή, αντί να στρέφεται σε προσπάθεια να διαχειριστεί τις συνέπειες των επιλογών του, ο Αλέξης Τσίπρας επιχειρεί να μας πείσει να παραβλέψουμε κι εμείς την πραγματικότητα.

Η κυβέρνηση οδηγεί τη χώρα σε ένα διχαστικό δημοψήφισμα, χωρίς τυπικό αντικείμενο, σε συνθήκες χρεοκοπίας, με διαδικασίες που προκαλούν παρέμβαση του Συμβουλίου της Ευρώπης -πρώτη φορά μετά τη χούντα- σε εντελώς διαφορετικό τοπίο στην οικονομία και την Ευρωζώνη, και με την ίδια να αναιρεί ταυτόχρονα τους δήθεν λόγους για τους οποίους το διενεργεί.

Ο κ. Τσίπρας έκανε δύο πολύ μεγάλα λάθη. Ή μάλλον τρία. Το πρώτο ότι βιάστηκε να έλθει στην εξουσία. Τυφλώθηκε από τη σαγήνη της και έπεσε στον λάκκο με τα φίδια.

Ρ​​ωτούσαν διάφοροι φίλοι και γνωστοί με αγωνία κατά πόσον «υπάρχει περίπτωση να βρίσκεται σε εξέλιξη ένα σχέδιο για να οδηγηθεί η χώρα εκτός ευρώ». 

Είχε δίκιο ο κ. Πάνος Καμμένος όταν μιλούσε για Κούγκι. Με μια διαφορά: η θυσία οφείλει να είναι προσωπική για να σωθεί η χώρα. 

Θα θυμόμαστε αυτή την εβδομάδα ως σημείο όπου οι περισσότεροι από εμάς καταλάβαμε ότι οι διαπραγματεύσεις με τους εταίρους μας δεν θα έχουν «happy end».

Στις 11 Σεπτεμβρίου 2001, οι ΗΠΑ δέχθηκαν επίθεση τρομοκρατική, πρωτοφανούς διαστάσεως. Αλλά ανασυντάχθηκαν ταχέως. Και αντέδρασαν καθ’ ον τρόπο έκριναν σκόπιμο, ως χώρα ενιαία, έτοιμη να υπερασπισθεί τα ζωτικά συμφέροντά της.

Προσπαθώ να μπω στο μυαλό κάποιων τεχνοκρατών που ασχολούνται με την Ελλάδα για να καταλάβω πώς ακριβώς σκέπτονται.

Το ελληνικό κράτος θα ξέμενε προφανώς από χρήματα στο τέλος του μήνα. Τα χρήματα δεν έφταναν ούτε για μισθούς και συντάξεις ούτε και για να πληρωθεί το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.