ΣΧΟΛΙΟ

Πρέπει να το πάρουμε απόφαση: οι λίστες σε αυτή τη χώρα ξυπνούν μόνον αναμνήσεις. Πώς ήταν η εποχή του Μινιόν, της Πειραϊκής Πατραϊκής, της Ολυμπιακής;

Το διεθνές σύστημα που διατηρούσε κάποια μορφή τάξης στη γεωπολιτική και στην παγκόσμια οικονομία αποδυναμώνεται με τρομακτική ταχύτητα.

Σύμφωνα με αξιόπιστες πληροφορίες, στην πρόσφατη σύνοδο κορυφής της Ευρωπαϊκής Ενωσης, όπου ο Ντ. Κάμερον έκανε την τελευταία του εμφάνιση ως πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου ο Αλ. Τσίπρας πρόσφερε την «ατάκα» της ημέρας που σκόρπισε το γέλιο στους παριστάμενους ηγέτες.

Οταν τελειώσει το καλοκαίρι, αυτή η κυβέρνηση θα έλθει αντιμέτωπη με την πραγματικότητα και την απύθμενη οργή των πολιτών. Τίποτα δεν θα το σταματήσει αυτό, ούτε η μανιώδης προσπάθεια ελέγχου της ενημέρωσης με κάθε μέσο.

Περνούν τα χρόνια, περνούν οι δεκαετίες, περνούν οι κυβερνήσεις, φαίνεται ωστόσο ότι και των εκάστοτε κυβερνώντων το ρεπερτόριο και των εκάστοτε αντιπολιτευομένων παραμένει φτωχό.

​​Το να βγούμε από την εθνική μας μιζέρια δεν είναι μόνο οικονομικό ζήτημα.

Υπάρχει ένα βαθύ κράτος, το οποίο ζει εν γνώσει και με την ανοχή του επίσημου κράτους. Η διαπίστωση δεν κομίζει κάτι καινούργιο, διατρέχει όλη τη δημόσια σφαίρα. Αυτό που την επαναφέρει είναι ο φόβος των ανθρώπων, που γνωρίζουν, να αποκαλύψουν και να καταγγείλουν.

Το χάος στην πολιτική σκηνή της Βρετανίας και η αμηχανία της Ευρώπης μετά το βρετανικό δημοψήφισμα, καθώς και η ανάδυση του Ντόναλντ Τραμπ στις ΗΠΑ, είναι από μόνα σοβαρότατα γεγονότα.

Η πρόκληση προς την καθεστηκυία τάξη πραγμάτων στις Xώρες του Ελευθέρου Κόσμου, όπως παλαιότερα ονομάζονταν, αναμενόταν πάντα από την Αριστερά – μετριοπαθή ή ακραία, αδιάφορο. Σεμνύνονταν, μάλιστα, οι πάσης φύσεως οπαδοί της ότι ήσαν οι μοναδικοί φορείς της «αλλαγής» και της «προόδου», της «απελευθερώσεως και ολοκληρώσεως του ανθρώπου».

Οι «μαγκιές», πολιτικές και άλλες, πληρώνονται ακριβά. Τα παραδείγματα, πολλά και νωπά. Κανείς δεν ξέρει πόσο κόστισε η «μαγκιά» της πρώτης περιόδου της κυβέρνησης Τσίπρα, σίγουρα όμως κινείται στη σφαίρα των πολλών δισεκατομμυρίων.

Για λόγους που σχετίζονται με την ιστορία των λαών, ίσως και με την ατομική ή τη μαζική ψυχολογία, το «Οχι» (και τα συνώνυμά του) φαντάζει ελκυστικότερο από το «Ναι», ενίοτε και ηρωικότερο, πολιτικά δε αναδεικνύεται πολυσυλλεκτικότερο.

Π​​έρυσι τέτοια εποχή ένιωσα για πρώτη φορά την ανασφάλεια που επιφυλάσσει η Ιστορία κάθε 50-60 χρόνια.