ΣΧΟΛΙΟ

Τις τελευταίες εβδομάδες έχει ξεκινήσει μια συζήτηση που θα πρέπει να μας προβληματίσει πολύ. Ακούω ανθρώπους οι οποίοι είναι κοντά στην κυβέρνηση και αφουγκράζονται το τι συμβαίνει στα ενδότερά της να λένε πως «τελικά δεν μας θέλουν οι Ευρωπαίοι στην Ευρωζώνη, πρέπει να δούμε τι θα κάνουμε».

​Ενα κομμάτι της κοινωνίας, ίσως το καλύτερο και το πιο δυναμικό, απουσιάζει εντελώς τώρα από τον δημόσιο διάλογο. Ο λόγος για τους δεκάδες χιλιάδες Ελληνες νέους που έκαναν την κρίση ευκαιρία και πήγαν να βρουν την τύχη τους σε χώρες όπου οι ευκαιρίες είναι πολλές και προσβάσιμες από όλους, ανεξαρτήτως επωνύμου ή κομματικών διασυνδέσεων.

Η πιο επικίνδυνη εκτίμηση για το μέλλον της ελληνικής οικονομίας εκστομίστηκε από τον θρυλικό Αμερικανό επενδυτή Ουόρεν Μπάφετ, πριν από 10 ημέρες.

΄Η ζούμε μία μεγάλη, ενδεχομένως και μοιραία, παρεξήγηση ή απλώς λείπει σε εμάς τους κοινούς θνητούς η πλήρης εικόνα του τι συμβαίνει στη διαπραγμάτευση μεταξύ Ελλάδος και εταίρων/δανειστών.

Από το 2009, όπως επέλεξε ο ΣΥΡΙΖΑ; Από το 2004, όπως θα ήθελε το ΠΑΣΟΚ; Ή από το 1981, όπως θα επιθυμούσε η Ν.Δ.;

Κάποια στιγμή τα παραμύθια θα τελειώσουν και ο πρωθυπουργός θα πρέπει να αποφασίσει τι θέλει, ρήξη και δραχμή ή ευρώ με ένα νέο Μνημόνιο. Προσωπικά πιστεύω ότι θέλει πράγματι να μείνει η χώρα στο ευρώ.

Μακάρι ο κ. Γιάννης Πανούσης να ήταν τόσο αποτελεσματικός ως υπουργός όσο εύστοχος υπήρξε χθες ως αρθρογράφος (στα ΝΕΑ): «Η ώρα της Αριστεράς στην Ελλάδα δεν είναι η ώρα των ανέξοδων ιδεολογημάτων και των ανούσιων τσιτάτων αλλά η ώρα της εμπέδωσης θεσμών, πολιτικής νομιμοποίησης και κοινωνικής συναίνεσης».

Ορθώς διαμαρτύρονταν πολλοί ότι, υπό τις επιταγές της τρόικας, η Ελλάδα είχε γίνει ένα απέραντο πειραματόζωο.

Επειδή η εσωτερική κακοφωνία πλεονάζει και πλήρης σύγχυση κυριαρχεί σε κάθε επίπεδο της οικονομικής και πολιτικής ζωής· επειδή γεωγραφικώς η χώρα δεν βρίσκεται στο ασφαλές περιβάλλον της μεσο-Ευρώπης· και επειδή διαταράξεις σοβαρές συμβαίνουν στην Τουρκία, ίσως δεν θα ήταν άσκοπο να επισημανθεί ότι υπάρχουν και άλλα θέματα πέραν της Ευρωζώνης και της οικονομίας.

Λέγαμε για την κυβέρνηση Σαμαρά ότι ήταν διφυής, αλλά η «πολιτική ψυχανάλυση» δεν είχε φαντασθεί τα διπολικά σύνδρομα της σημερινής κυβέρνησης.

Υπάρχουν 149 συν δύο λόγοι για τους οποίους όσοι ακολουθούν τον ΣΥΡΙΖΑ από τον καιρό των χαμηλών ποσοστών του δεν χώνεψαν και δεν πρόκειται να χωνέψουν τη σύμπραξή του με τους ΑΝΕΛ· ένα ιδιόκτητο κόμμα, σωβινιστικό στα όρια του αλυτρωτισμού, συνωμοσιολογικό στα όρια ενός τραγελαφικού ανορθολογισμού και μισαλλόδοξο.

Κάθε χώρα ανταγωνίζεται με τον υπόλοιπο πλανήτη με ένα βασικό όπλο, τη φήμη της, το brand name της. Η δική μας φήμη έφτασε πολύ χαμηλά το 2010 είτε γιατί οι ίδιοι οι πολιτικοί μας δυσφήμησαν τη χώρα διεθνώς είτε πάλι γιατί ταιριάξαμε σε ένα άδικο και υπερβολικό στερεότυπο που μας έραψαν.