ΡΩΣΙΑ

Η Ουκρανία έχει εντείνει τις επιθέσεις με drones εναντίον ρωσικών διυλιστηρίων και υποδομών εξαγωγής πετρελαίου, πλήττοντας τον πλέον στρατηγικό τομέα της οικονομίας του Πούτιν και προκαλώντας αναταράξεις στην εσωτερική αγορά καυσίμων, την ώρα που οι Ηνωμένες Πολιτείες επιδιώκουν να διαμεσολαβήσουν σε μια ειρηνευτική συμφωνία.

Προσβολή προς τους «Ουκρανούς ηθοποιούς και κινηματογραφιστές που σκοτώθηκαν ή τραυματίστηκαν από Ρώσους εγκληματίες πολέμου» χαρακτήρισε το ουκρανικό ΥΠΕΞ τη συμμετοχή του σκηνοθέτη στο ρωσικό φεστιβάλ.

Ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν είχε τηλεφωνική επικοινωνία με τον Ιρανό πρόεδρο Μασούντ Πεζεσκιάν σήμερα, Δευτέρα, κατά την οποία συζήτησαν το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν και την πρόσφατη σύνοδο κορυφής του Πούτιν με τον Αμερικανό πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ στην Αλάσκα.

Κανείς δεν γνωρίζει πού θα οδηγήσει η διπλωματική κινητικότητα για τον τερματισμό του πολέμου στην Ουκρανία.. Ωστόσο, σχεδόν όλοι ξέρουν πως η περιοχή του Ντονμπάς θα βρίσκεται στο επίκεντρο των διαπραγματεύσεων.

Μονάδες της ρωσικής αντιαεροπορικής άμυνας κατέστρεψαν 21 ουκρανικά μη επανδρωμένα εναέρια οχήματα κατά τη διάρκεια της νύχτας, όπως μετέδωσε το ρωσικό πρακτορείο ειδήσεων RIA.

«Αρπακτικό, ένα τέρας στις πόρτες μας που χρειάζεται να συνεχίσει να τρώει για την επιβίωσή του». Θύμωσε πολύ ο Μακρόν με τον Πούτιν. Ζήτησε μάλιστα από τους Ευρωπαίους να μην είναι αφελείς. Προφανώς δεν εννοεί τον εαυτό του, όταν είχε κάνει πως δεν καταλαβαίνει τη σημειολογία της υποδοχής που του είχε επιφυλάξει ο Πούτιν.

Ο Τσίπρας είναι αυτό που του συνέβη. Ο λόγος του να υπάρχει και να μιλάει είναι και θα είναι πάντα το ’15. Στη νέα εκδοχή του παρελθόντος του που αρνείται να παρέλθει –στη συνέντευξή του στη Monde– ο πρώην πρωθυπουργός λανσάρει μια νέα εκδοχή αυτοδικαίωσης: Δεν «του συνέβη» το αδιέξοδο. Το προκάλεσε ο ίδιος, ενεργητικά, ως «δραματοποίηση».

Στους στάβλους εκτροφής αλόγων ράτσας υπάρχει ίππος δυστυχής –teaser στην αγγλική– που ερεθίζει τη φοράδα και έπειτα τον αποσύρουν, ώστε ο καθαρόαιμος επιβήτωρ να εκτελέσει ταχύτατα και ακόπως τη γονιμοποιητική αποστολή του. Στην παρούσα συγκυρία το θέμα που κυριαρχεί είναι το Ουκρανικό. «Διεγέρτες» είναι οι Ευρωπαίοι.

Στην Αλάσκα, μέσα στον Δεκαπενταύγουστο, Ντόναλντ Τραμπ και Βλαντιμίρ Πούτιν αντάλλαξαν την πρώτη τους χειραψία έπειτα από έξι χρόνια. Το σκηνικό είχε όλα τα στοιχεία πολιτικής όπερας: κόκκινα χαλιά, μαχητικά στον ουρανό, φανφάρες και μεγάλα λόγια. Πίσω όμως από τις κάμερες, το γνώριμο άγχος:

Είναι δύσκολο να βρει κανείς τα λόγια για να περιγράψει τα τρία χρόνια που περικλείουν μέσα τους την καθημερινότητα του πολέμου στην Ουκρανία και να μην αισθάνεται ότι γράφει από την άλλη μεριά αγγελτηρίων θανάτου.

Το γνωρίζουμε από την καθημερινή ζωή: δεν είναι εύκολο να υποστηρίζεις μια θέση και, ταυτοχρόνως, να είσαι αμερόληπτος. Μπορείς λ.χ. να πιστεύεις ότι ο τάδε συνάδελφός σου σε υποσκάπτει και, συγχρόνως, να τον εκτιμάς για τη δουλειά του; Λογικά μιλώντας, δεν υπάρχει αντίφαση μεταξύ των δύο. Γιατί, όμως, δυσκολευόμαστε να τα συνδυάσουμε;

Ηταν ένα εξαιρετικό μάθημα διαπραγματεύσεων στη διεθνή διπλωματία. Πριν από τη συνάντηση της Αλάσκας μεταξύ των προέδρων Τραμπ και Πούτιν, η εντύπωση που επικρατούσε ήταν ότι η Ρωσία θα διαπραγματευόταν την παραχώρηση κάποιων από τα εδάφη που είχε καταλάβει στην Ουκρανία, με αντάλλαγμα την αναγνώριση της ρωσικής κατοχής […]