ΟΠΕΚΕΠΕ

Ισως έπαιξε ρόλο ότι η τύχη είχε καθοριστική επίδραση: Ο Ζισκάρ ντ’ Εστέν δεν ήθελε να κλείσει την πόρτα στον Πλάτωνα και μπήκαμε στην τότε ΕΟΚ. Ο Γκέρχαρντ Σρέντερ είχε μεγάλο σεβασμό για τον Σημίτη και πίστευε ότι θα διευκολύναμε την ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας, οπότε άνοιξε την πόρτα της ΟΝΕ.

Η κοινή εμπειρία δείχνει ότι όταν χρειάζεται φως και καθαρές κουβέντες, αλλά επιλέγεις να επενδύεις στον κυνισμό και στη λήθη, στρώνεις το χαλί για το επόμενο σφάλμα.

Οι διαπιστώσεις που ακολουθούν προέρχονται από μια πρόσφατη συνέντευξη ενός διακεκριμένου αρχιτέκτονα, του Ανδρέα Κούρκουλα: «Η Αθήνα είναι άσχημη γιατί εμείς είμαστε άσχημοι, επειδή δεν είχαμε αστική παιδεία, οι κοινωνικές πιέσεις ήταν μεγάλες και τα στρώματα που την κατοίκησαν δεν είχαν εμπειρία κοινωνικής ζωής».

Θυμίζουμε –η καταιγιστική αγριότητα της επικαιρότητας το επιβάλλει– ότι η άρση του επικοινωνιακού απορρήτου συνιστά εξαιρετικό μέτρο, του οποίου η ενεργοποίηση αποτελεί ιδιαιτέρως επεμβατικό περιορισμό στο απολύτως απαραβίαστο δικαίωμα που κατοχυρώνεται στο άρθρο 19 του εθνικού Συντάγματος και σε πληθώρα υπερεθνικών ρυθμίσεων.

Ας πιστώσουμε, καλοπροαίρετα, τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη με εκσυγχρονιστικά ένστικτα. Εχει επανειλημμένως διακηρύξει την επιθυμία του να γίνει η Ελλάδα «ευρωπαϊκή χώρα». Γνωρίζουμε τι εννοεί. Οι περισσότεροι συμφωνούμε.

Εντός των επόμενων δέκα ημερών, αφού δηλαδή μελετηθεί σε βάθος η δικογραφία για τον ΟΠΕΚΕΠΕ, έχει αποσαφηνιστεί κατά πόσο θα έλθουν πρόσθετα στοιχεία από τις Βρυξέλλες και κατατεθεί η πρόταση του ΠΑΣΟΚ για τη σύσταση προανακριτικής επιτροπής, θα λάβει το Μέγαρο Μαξίμου τις τελικές αποφάσεις για τους περαιτέρω χειρισμούς στο σκάνδαλο των αγροτικών επιδοτήσεων.

Μεγάλος αριθμός αιγοπροβάτων, μικρή παραγωγή γάλακτος.

Ελεγχοι σε βάθος δεκαετίας και δέσμευση περιουσιών

«Χρειάζεται πιο έντονη προσπάθεια να εμπεδωθεί μια νέα κουλτούρα ευθύνης και τήρησης της νομιμότητας, μακριά από πελατειακές νοοτροπίες και πολιτικές που ανήκουν οριστικά στο παρελθόν», το σχόλιο για τον ΟΠΕΚΕΠΕ

Από τα παιδικά μας χρόνια θυμόμαστε το σόφισμα «ο αστυνομικός είναι όργανο, το μπουζούκι είναι όργανο, άρα ο αστυνομικός είναι μπουζούκι». Κι αν κάποιοι το ξέχασαν, υπάρχουν πολλοί για να το φρεσκάρουν, επαναφέροντάς το σε παραλλαγές, όπως τώρα με τον ΟΠΕΚΕΠΕ. Ξεκίνησε από τρολ του Διαδικτύου η σοφιστεία «να που οι υποκλοπές ξεσκεπάζουν σκάνδαλα σαν […]

Δεν είναι οι διάλογοι για τον ΟΠΕΚΕΠΕ που «σοκάρουν» – όπως λέγεται. Κατά καιρούς έρχονται στην επιφάνεια υπόγειες διαδρομές (βλέπε συναλλαγές/πελατειακές σχέσεις), που αποτελούν «πυλώνες» στη λειτουργία του κράτους. Oταν είναι αθέατοι, όλα καλά. Μόλις γίνει η στραβή και εμφανιστούν, όλοι μένουν ενεοί. Τι δεν γνώριζε το πολιτικό προσωπικό; Το «δαιδαλώδες δίκτυο πιέσεων και ρουσφετιών […]

Ίσως το πιο χρήσιμο δίδαγμα των τελευταίων δεκαπέντε χρόνων, και είναι ένα δίδαγμα αποκαρδιωτικό, είναι το ότι οι άνθρωποι δεν μαθαίνουν τίποτε, εκτός από ένα πράγμα: το ότι δεν μαθαίνουν τίποτε. Δεν υπάρχει δύναμη στο σύμπαν πιο ισχυρή απ’ την ανάγκη του ανθρώπου να πιστεύει ότι έχει πάντα δίκιο, δεν υπάρχει ανατολικοευρωπαία γυμνάστρια πιο εύκαμπτη απ’ τον ανθρώπινο νου, όταν καλείται να διαστρεβλώσει την πραγματικότητα για την να κουμπώσει σ’ αυτήν ακριβώς την ανάγκη.