Ν.Δ.

Ανω-κάτω λέγεται πως έχει γίνει το υπουργείο ολόκληρο από τη διευθύντρια της υπουργού.

Η δυσπιστία στην ειλικρίνεια της κυβέρνησης είναι κοινό μοτίβο στις δημοσκοπήσεις. Οχι τυχαία.

Η τέως υφυπουργός Ενέργειας, με το βαρύ βιογραφικό, την εργασιομανία και τον ψυχρό ρεαλισμό της, βρέθηκε στον γαλάζιο προμαχώνα της οδού Πειραιώς.

«Η προσωπικότητα και το έργο του ταυτίστηκαν με την αλήθεια, την τόλμη, τον κοινωνικό προσανατολισμό και την προσήλωση στο καθήκον για μια Πατρίδα ασφαλή και υπερήφανη».

Η εκλογή του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη στην προεδρία οδηγεί σε εποχή εξωστρέφειας το κόμμα της Κεντροδεξιάς.

Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο ο αντίπαλος της Ν.Δ. στη δεύτερη θέση των δημοσκοπήσεων έχει αλλάξει τρεις φορές. Συμφέρει τελικά το φόβητρο της Ζωής;

Ακούστηκε συχνά, όχι μόνο από σχολιαστές των ΜΜΕ και του Διαδικτύου, αλλά και από επίσημα κομματικά χείλη: «Η Ν.Δ. προμοτάρει την Κωνσταντοπούλου γιατί προτιμά να έχει αυτήν ως αντίπαλο». Ο ισχυρισμός εμπεριέχει κάποιες αστήρικτες υποθέσεις αλλά και μια αλήθεια.

Οι «πλειοδότες» υπουργοί και οι αντιπολιτευόμενοι βουλευτές της κυβερνητικής πλειοψηφίας διακατέχονται από το ίδιο άγχος. Ποιες συνταγές κατευνασμού δοκιμάζει το Μαξίμου.

Μέχρι πριν από λίγες εβδομάδες, Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ αντιμετώπιζαν πρωτίστως δημοσκοπικά προβλήματα, με τη σταδιακή υποχώρηση των ποσοστών τους. Πλέον, όμως, καλούνται να διαχειριστούν και κρίσιμες πολιτικές «τρικυμίες».

Με το μνημόνιο/αντιμνημόνιο η διαίρεση γινόταν εύκολα ορατή, παρότι όσοι κινούνταν στον ενδιάμεσο χώρο συνθλίβονταν ανάμεσα στον φανατισμό και το μίσος. Η ανελέητη σύγκρουση κατέληξε στην αναμέτρηση του παλαιού με το νέο, που μετά τον εκλογικό θρίαμβο του ΣΥΡΙΖΑ έφερε την ακροβασία πάνω από την άβυσσο της εξόδου από την Ευρωζώνη.

Μιλάμε συχνά για την κατάρα της δεύτερης τετραετίας. Πράγματι, τα παραδείγματα των δεύτερων θητειών Σημίτη ή Καραμανλή είναι σχετικά νωπά στη συλλογική πολιτική μας μνήμη. Και οι δύο ξεκίνησαν κυρίαρχοι και κατέληξαν σε ένα επίπονο σούρσιμο με οδυνηρό τέλος.

Η μεγάλη συμμετοχή στα συλλαλητήρια για τα Τέμπη ερμηνεύεται σωστά ως αντίδραση στη γενικότερη ανεπάρκεια του κράτους. Οι πολίτες ταλαιπωρούνται μόνιμα με χίλιους τρόπους στην καθημερινότητά τους και όταν κάποιο συμβάν ξεχειλίζει το ποτήρι, ξεσπούν.