ΜΝΗΜΟΝΕΥΟΝΤΑΣ

«Πριν από τη μεταφορά στους φούρνους, τις γυναίκες τις κούρευαν και έβγαζαν ό,τι χρυσά δόντια είχαν στο στόμα τους. Περνούσε ένας Γερμανός και κοίταζε πόσο κρέας έχουμε πάνω μας».

«Παιδιά ήμαστε, το τελευταίο που σκεφτόμασταν ήταν αν θα μας χτυπήσουν. Δεν σκεφτόσουν ποτέ να μη χτυπήσω για να μη με χτυπήσουν. Αυτό δεν πέρασε ποτέ απ’ το μυαλό μου».

Η ανακάλυψη των αρχαιολόγων, ο επικεφαλής της φρουράς Βουθέριχος, η οργή του Θεοδοσίου Α΄ και η μεγάλη σφαγή στον Ιππόδρομο, το 390 μ.Χ.

Η αιωνόβια ζωή του «γιατρού» ταυτίστηκε με την ιστορία της Κύπρου: τον αντιαποικιακό αγώνα του αλύτρωτου κυπριακού ελληνισμού, την υπεράσπιση της Κυπριακής Δημοκρατίας από τη χουντική Ακροδεξιά και τον αγώνα κατά της τουρκικής κατοχής.

Η ανθρώπινη μορφή στους πίνακές του, συνήθως μ’ ένα θολό φόντο, αποτελεί μια δυσανάγνωστη αλληγορία πνευματικής έκπτωσης μέσα στον τεχνολογικό ορυμαγδό του Facebook και του Instagram.

Εκεί που χτύπησε φλέβα χρυσού ήταν ο θρησκευτικός τουρισμός. Μετέτρεψε σε επικερδές προϊόν το βαθύ θρησκευτικό αίσθημα των ορθοδόξων χριστιανών της Ανατολικής Ευρώπης.

Σημείωνε λέξεις και εικόνες στην πίσω πλευρά του πακέτου των τσιγάρων του, έκανε ομοιοκαταληξίες, έφτιαχνε νέες καριέρες και «ξυπνούσε» παλιές.

Το ιταλικό προξενείο στη «βίλα Ολγα» και τα χαρτιά που δίνονταν σε Εβραίους της Θεσσαλονίκης για να φυγαδευτούν.

Στη διαθήκη του ζήτησε η εξόδιος ακολουθία του να τελεστεί όπως ορίζει το ορθόδοξο τυπικό. Παντοτινός Κωνσταντινουπολίτης, δεν θα μπορούσε επ’ ουδενί να ξεχάσει τη βυζαντινή ρίζα του.

«Στο Αφγανιστάν, μας πυροβολούσαν. Αν όμως κατάφερνες να επιστρέψεις στη βάση, ήσουν ζωντανός. Ενώ στο Τσερνόμπιλ οι σφαίρες είναι αόρατες, ο θάνατος βρίσκεται παντού. Ζεις μέσα σε μια παγίδα νετρονίων».

«Ημουν μεταξύ μοντερνιτέ και Βυζαντίου. Και ο Χατζιδάκις κι ο Τσαρούχης με ξεμπλόκαραν. Μας μεγάλωσαν στην ελληνική πραγματικότητα», έλεγε ο Παύλος Σάμιος.

Η απόδραση επί χούντας από τις φυλακές Κέρκυρας, η φυλάκιση στην Αλβανία, η διεθνής μεσολάβηση και η επιστολή Ανδρέα Παπανδρέου στον Χότζα.