MISE EN PLACE

«Α​​ν δεν κάνω λάθος, τον είχα δει πρώτη φορά στη Σοφοκλέους. Είχε ξεφορτώσει από καρότσι σούπερ μάρκετ ένα πτυσσόμενο τραπέζι, μια φορητή μαγειρική εστία με πετρογκάζ, μια μεγάλη μαρμίτα, σακούλες με κρεμμύδια και πατάτες, ένα δοχείο ελαιόλαδο και άρχισε να μαγειρεύει. Σε ευκρινές σημείο πίσω του, ένα χαρτόνι έγραφε με παχιά γράμματα: «Δωρεάν φαγητό για όλους». 

Δ​​ιάβαζα πριν από λίγες μέρες ένα δημοσίευμα σε ηλεκτρονικό περιοδικό, όπου διάφοροι άνθρωποι των τεχνών, ηθοποιοί, συγγραφείς, μουσικοί, απαντούσαν στην ερώτηση «ποιο φαγητό σού φέρνει δάκρυα στα μάτια;».

Δ​​​​εν ανεβήκαμε σε καλή στιγμή. Αλλά βέβαια, ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος», είπε ο Σ., περιμένοντας υπομονετικά τη σειρά του για τον φούρνο μικροκυμάτων. Αυτό το μεσημέρι, είχαμε πράγματι ατυχήσει…

​​Περιοδικά, εφημερίδες, τηλεοπτικές εκπομπές, ιστοσελίδες και πάρα πολλά και ενδιαφέροντα blog, φροντίζουν να μας κρατούν ενήμερους για όλες τις νέες γαστρονομικές τάσεις, για τις αφίξεις στον χώρο της εστίασης, για τα καλύτερα καφέ, μπαρ, ψητοπωλεία, ψαροταβέρνες, μεζεδοπωλεία, γκουρμέ εστιατόρια.

Εχουμε μάθει –όχι ότι το θέλαμε βέβαια– να διαβάζουμε την κρίση με τις απώλειες, τους φόβους, τις οδύνες που γέννησε.

Σ​​ε βραβευμένο με τρία αστέρια Μισελέν εστιατόριο του Τόκιο, σε πολυτελές σαλέ της Ελβετίας, σε exclusive club του Μανχάταν; 

Τ​​o βίντεο στη σελίδα του στο Facebook με το οποίο ανακοινώνει την πρωτοφανή απόφασή του έχει ξεπεράσει το μισό εκατομμύριο προβολές.

Α​​νήκω στη μεγάλη οικογένεια των foodies. Αναζητώ τις νέες τάσεις, άγνωστες πρώτες ύλες και τεχνικές, φωτογραφίζω πάντα τα πιάτα που μου αρέσουν προτού αρχίσω να τρώω –το κακό είναι ότι ίδιο κάνω και με τα πιάτα των φίλων μου–, μέσω του λογαριασμού μου στο Instagram ακολουθώ σεφ σε ολόκληρο τον κόσμο, και επίσης δεν νομίζω να μην είμαι follower έστω και σε ένα ξένο περιοδικό μαγειρικής.

Ο​​​​ταν ήμουν έφηβη, μαζευόμασταν με τα άλλα παιδιά των λουκουμοποιών όταν έσβηνε το τελευταίο καζάνι και πηγαίναμε για μπάνιο.

​​Η γιαγιά, κάθε φορά που ανέβαινε για βόλτα στο κέντρο της Αθήνας, περνούσε από το «Αιγαίον». 

​​​​Αχ, κυρία μου, έχουμε κάνει αίτηση για POS και δεν μας έχει φέρει η τράπεζα», μου είπε ο ιδιοκτήτης της ταβέρνας, έχοντας πάρει ένα ύφος, κάτι μεταξύ προσποιητής λύπης και ειρωνείας, σ’ εκείνο το σημείο δηλαδή, κλάσματα του δευτερολέπτου πριν ξεσπάσει σε γέλια. 

Το σκηνικό μπορεί να είναι το εξής: Βρισκόμαστε σε εστιατόριο του κέντρου της πόλης. Βράδυ.