ΜΑΣΚΕΣ

Σωκράτης Παπασταθόπουλος: Το ωφέλιμο δάκρυ της άμυνας – Νίκος Πορτοκάλογλου: Υπάρχει λόγος σοβαρός

Ο Τούρκος πρόεδρος πληρούσε κάποτε όλες τις προδιαγραφές του αριστερού οριενταλισμού, που είναι πάντα διψασμένος για επαναστατικά υποδείγματα, ακόμη και αν αντί για το Κεφάλαιο κραδαίνουν το Κοράνι.

Ποιος έχει το κουράγιο να ζυγίσει πόσο ΠΑΣΟΚ και πόσον ΣΥΡΙΖΑ φέρει σήμερα ο υπουργός Υποδομών; Αυτές οι επιμειξίες είναι τόσο παλιές που δεν λογίζονται πια για επιμειξίες, αλλά για τετελεσμένες διασταυρώσεις.

Οσο περισσότερο ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κουβαλούσε τη γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ, τόσο εξατμίζονταν τα επικοινωνιακά του πλεονεκτήματα. Το έργο κατίσχυε του εργαλείου.

​Δεν ήταν, λέει, κείμενο «αντιπαραθετικό». Ηταν κείμενο «συμβολής». Ή, για να αποφύγει κανείς την αυθαιρεσία των φιλολογικών αξιολογήσεων, ήταν, όπως το είδε με την αριθμητική της αντικειμενικότητα η κομματική εφημερίδα: «Κείμενο 13 υπογραφών», σκέτο.

Άκης Τσοχατζόπουλος: Ζόμπι και κανίβαλοι – Ανταμ Σίμτσικ: Το γόνιμο τέλμα της Αθήνας

Είναι θεμιτή η συ­μπαράσταση σε ένα δολοφόνο όταν πα­ρε­νοχλεί την οικο­γέ­νεια του θύματος;

Φαίνεται σαν θυμός, αλλά δεν είναι. Ο «θυμός» στην περίπτωση της Ζωής Κωνσταντοπούλου είναι εργαλείο. 

Παρά τη σποραδική γκρίνια, ο πρωθυπουργός έχει το προνόμιο της πιο συμπαγούς κυβερνητικής πλειοψηφίας στα χρόνια της κρίσης. Εχει το κόμμα του. Αλλά έχει μόνο το κόμμα του.

Δείχνοντας ότι μπορεί να συνομιλήσει με τον Κυριάκο, η πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ απάντησε εμμέσως στην καχυποψία ότι δεν επείγεται να δει το τέλος του ΣΥΡΙΖΑ.

Κυριάκος Μητσοτάκης: Το δίλημμα του σχοινοβάτη – Γιάννης Στουρνάρας: Σκιαμαχίες και αυτοτραυματισμοί.

Δεν φταίει ο Μάκης Μπαλαούρας. Δεν πήρε εκείνος το επίδομα. Το σύστημα του το έδωσε. Το σύστημα δεν είναι σε θέση να ξέρει.