ΜΑΣΚΕΣ

Ενας πρώην πρωθυπουργός αναλαμβάνει τομεάρχης. Από την άποψη του κομματικού πατριωτισμού θα μπορούσε κανείς να δει τη στράτευσή του σαν πράξη αλτρουισμού. 

​Δεν μπορεί. Θα θυμήθηκε τα παλιά. Θα ένιωσε όπως πριν από τρία χρόνια, που προσερχόταν στα Εuroworking Group για να παρουσιάσει, τη μία μετά την άλλη, τις δέσμες ιδεών του Γιάνη Βαρουφάκη. 

Η αμερικανική δημοκρατία δεν περνάει τις καλύτερες ημέρες της – και αυτό είναι σχήμα λιτότητας. Ο,τι μπορεί να τη σώσει και ό,τι μπορεί να την καταστρέψει εκδηλώνεται ταυτόχρονα: Οι Αρχές που ανεπηρέαστες ερευνούν τον πρόεδρο· και ο πρόεδρος που βρίζει δημοσίως τους ανακριτές και επιχειρεί να σκεπάσει την έρευνα ακόμη και με πόλεμο. 

Γιατί το κάνει; Υπάρχει, άραγε, κοινό γι’ αυτές τις παραστάσεις; Κοινό που να συγκινείται –περισσότερο απ’ όσο τρομάζει– όταν έρχεται αντιμέτωπο με τους τρόπους του υπουργού Αμυνας;

Την έχουν βαφτίσει «αφανή». Αλλά κάθε φορά που μιλάει ο Αντώνης Σαμαράς, η «αφανής συνιστώσα της συγκυβέρνησης» σπεύδει να απεκδυθεί την αφάνειά της. Ετσι –σαν διέγερση των φιλοσυριζαϊκών αντανακλαστικών ορισμένων παραδεξιών παραγόντων– ερμηνεύθηκαν και οι αντιδράσεις στο άρθρο του πρώην πρωθυπουργού που χαρακτήριζε το Κίνημα Αλλαγής «απαραίτητο εταίρο» της Ν.Δ.

Οπωσδήποτε δεν ήταν εύκολο αυτό που πέτυχε το Κίνημα Αλλαγής: απέκτησε εσωκομματική ζωή, προτού γίνει κόμμα. Μπήκε στην κλιμακτήριο χωρίς να έχει περάσει εφηβεία.

Ο καθένας, λέει, έχει το ύφος του. Είναι μια αρχή που θα ταίριαζε σε λογοτεχνικό περιοδικό. Ή σε ομάδα ψυχοθεραπείας. Ή σε θίασο επιθεώρησης – εκεί που κάθε νούμερο νομιμοποιείται να έχει το δικό του ύφος.

Τι σημαίνει «προοδευτικό»; Η λέξη είναι περισσότερο κουρασμένη και από τα στόματα που την αρθρώνουν. Στο στόμα του πρωθυπουργού και κάποιων υπουργών του ΣΥΡΙΖΑ η λέξη αναμασάται για να υπηρετήσει ως ευφημισμός την προσέγγιση με το Κίνημα Αλλαγής – τον χώρο που κατά τον ορισμό του Πάνου Σκουρλέτη είναι «σχετικά όμορος».

​Δεν υπάρχει τίποτε στην περιπέτεια του ελληνικού ποδοσφαίρου που να μην μπορεί να εξηγηθεί με τη γλώσσα που χρησιμοποιούμε για την ανάλυση της μείζονος ελληνικής κρίσης. Πρώτα πρώτα, η απόφαση Βασιλειάδη να ανακαλέσει την απόφαση Βασιλειάδη – παίζοντας με τον διακόπτη του πρωταθλήματος.

Γιατί υπάρχει Κατσίκης; Η πιο μονοκόμματη αντικυβερνητική άποψη απαντά «διότι υπάρχουν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ» – ένα κατσικοτροφείο λαϊκισμού, που εξέθρεψε σε μεγάλο βαθμό στελέχη όχι μόνο αδοκίμαστα, αλλά και αδαή ακόμη στα θεμελιώδη, όπως το θεμέλιο που ο βουλευτής ζήτησε «να ξεπεραστεί».

Οποιος έχει περάσει από το σημείο έχει δει, έχει μυρίσει και ξέρει. Ξέρει ότι η Μασσαλίας και όλο το πάρκο πίσω από τη Νομική είναι παζάρι ναρκωτικών· ανθρώπινο έλος. Αν πρέπει να κατακρίνει κανείς για κάτι την επιστολή των 93 καθηγητών της Σχολής –που, μεταξύ άλλων, απευθύνουν και στον υπουργό Παιδείας– είναι επειδή άργησε.

Αν έχεις καιρό να τον δεις και να τον ακούσεις, αν έχεις πια αποτοξινωθεί από το ύφος, νομίζεις ότι δεν είναι εκείνος. Νομίζεις ότι είναι κάποιος επιδέξιος μίμος του. Οτι δεν είναι ο Βαρουφάκης, αλλά κάποιος που έχει μελετήσει τα εφέ του και τα αναπαριστά σαν φάρσα.