ΜΑΣΚΕΣ

Θα υπάρχει πάντα η παραπολιτική. Θα υπάρχει πάντα ο τρόπος να σκοτώνουμε τη συζήτηση, δικάζοντας τα πρόσωπα και τις προθέσεις τους. Ετσι πάει να γίνει και με τον Νίκο Μαραντζίδη.

Μέγας συγκλονισμός. Ο βουλευτής Γιώργος Κυρίτσης υπερασπίστηκε την αθωότητα του ισλαμισμού έναντι του δυτικού πολιτισμού – ταυτίζοντας τον τελευταίο με τον ναζισμό. Το έκανε με την προσφιλή του μέθοδο της πτωματομετρίας, διά της οποίας είχε στο πρόσφατο παρελθόν δοκιμάσει να συγκρίνει τον σταλινισμό πάλι με τον ναζισμό. 

Τουλάχιστον ο Σταύρος Θεοδωράκης έχει κάτι. Θέλει να αποφύγει τις εκλογές, γιατί έχει να διασώσει μια κομματική σφραγίδα – και το, συμβολικό ή μη, status που απορρέει από αυτή. Ο Γιάννης Ραγκούσης είναι τελείως διαφορετική περίπτωση. 

Ηταν Δεκέμβριος του 2015, στο νομοσχέδιο για την επέκταση του συμφώνου συμβίωσης στα ομόφυλα ζευγάρια. Τότε οι βουλευτές της Ν.Δ. είχαν όντως ψηφίσει «κατά συνείδηση». Το κόμμα βρισκόταν σε εσωκομματική εκλογική περίοδο, ακέφαλο, χωρίς γραμμή.

Στην πολιτική υπάρχουν πράγματα που λέγονται, αλλά δεν γίνονται και, παρ’ όλα αυτά, συνιστούν γεγονότα. Η Φώφη Γεννηματά ζήτησε εκλογές χωρίς βέβαια να μπορεί να ασκήσει κάποιου είδους επιρροή στα σχέδια της κυβέρνησης. 

Η Σώτη Τριανταφύλλου δεν είναι δεσπότης, ούτε υπουργός. Δεν είναι φορέας δημόσιας εξουσίας, ούτε παρότρυνε κάποιον σε πράξη βίας. Η περίπτωσή της δεν είναι όμοια με την περίπτωση του μητροπολίτη που καλούσε σε «φτύσιμο» των ομοφυλοφίλων – και ας δικάστηκαν και οι δύο με το ξέχειλο γράμμα του ίδιου νόμου.

Κανένας εκδότης στη Μεταπολίτευση δεν έχει δικό του λήμμα στο λεξικό. Κανένας εκτός από τον Γιώργο Κουρή, που κληροδότησε στην καθομιλουμένη τον δικό του «-ισμό».

Κάθε φορά που η κυβέρνηση φέρνει ένα «δικαιωματικό» νομοσχέδιο στη Βουλή, το μιλφέιγ διαλύεται. Τα στρώματα που συγκροτούν τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αποκολλώνται, υποκύπτοντας στην έλξη της καταγωγής τους. 

​Η πιο εμπνευσμένη ομιλία του Γιούνκερ για την Ελλάδα ήταν και η πιο αποτυχημένη. Ηταν η ομιλία που απηύθυνε τον Ιούνιο του 2015 από τις Βρυξέλλες, καλώντας τους Ελληνες «να μην αυτοκτονήσουν από τον φόβο του θανάτου» και να ψηφίσουν «ναι» στο δημοψήφισμα. Τότε κάποιοι έλεγαν ότι επιχειρούσε να τρομοκρατήσει τους ψηφοφόρους.

Ηταν μια ιδέα παλιά. Είχε συζητηθεί με το Παρίσι από τον καιρό ακόμη που η Αθήνα ήθελε γαλλική υποστήριξη στο Μακεδονικό ενόψει Βουκουρεστίου. Είχε ξανασυζητηθεί όταν η κυβέρνηση Σαμαρά είχε πάλι ανάγκη να έχει με το μέρος της τη Γαλλία στο καμίνι των μνημονιακών διαπραγματεύσεων.

​Προτού ορίσει κάποιος τον ΣΥΡΙΖΑ, καλό είναι να ακούσει πώς ο ίδιος ορίζει αυθεντικά τον εαυτό του. Δεν χρειάζεται να γυρίσει κανείς στο 2015. Μπορεί να ανατρέξει στον πιο πρόσφατο ορισμό που επιχείρησε ο πρωθυπουργός στην κοινοβουλευτική του ομάδα. 

Μπορεί να υπάρξει καραμανλισμός εκτός Ν.Δ.; Η ερώτηση ακούγεται σαν άσκηση παραδοξολογίας. Βρέθηκε όμως στην ανάγκη να την απαντήσει στα σοβαρά ο Κώστας Αχ. Καραμανλής.