ΜΑΣΚΕΣ

Αν οι γείτονες ονόμαζαν τη γλώσσα τους «σκοπιανά» το πιθανότερο είναι ότι δεν θα δυσκολευόμασταν να αναγνωρίσουμε την ύπαρξή της. Λέμε τώρα ότι η γλώσσα τους δεν υπάρχει μόνο επειδή την ονομάζουν «μακεδονική».

Ο αιτών δεν έχει υποχρέωση μεταμέλειας. Ο νόμος δεν του ζητάει να έχει μετανιώσει για να του χορηγηθεί άδεια από τη φυλακή. Ανεξαρτήτως, όμως, του τι λέει ο νόμος, πώς θα περιέγραφε κανείς τη στάση του Δημήτρη Κουφοντίνα; 

Αυτή τη φορά άργησε. Δεν πρόλαβε να πάει πρώτη στην εισαγγελία για να ζητήσει «να αποδοθούν ευθύνες», όπως είχε κάνει μετά την πλημμύρα στη Μάνδρα. 

Αν έπρεπε να φυλάξει κανείς για το μέλλον ένα τεκμήριο για την προ χρεοκοπίας Ελλάδα· αν γέμιζε, ας πούμε, μία από αυτές τις κάψουλες που απελευθερώνονται στο Διάστημα μήπως και κάποια στιγμή διασταυρωθούν με έναν εξωγήινο πολιτισμό, με ποιο ψιχίο της κουλτούρας μας θα διαλέγαμε να συστηθούμε;

Η Μακεδονία μπορεί, όπως έλεγε και το σύνθημα, να είναι μία. Το Μακεδονικό όμως διαιρείται με ασφάλεια σε βόρειο και νότιο, φανερό και αδήλωτο, βαλκανικό και εξωχώριο. Η βόρεια εκδοχή του προβλήματος ήταν που πρώτη παρουσίασε τα γνωρίσματα μιας γνήσιας μεταστροφής. 

Η δήλωση ήταν ευάλωτη σε παρερμηνείες. Αυτό το «τι τον ενδιαφέρει τον 17χρονο;» με το οποίο αντέδρασε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην κυβερνητική «αναπαράσταση» της δολοφονίας του Γρηγόρη Λαμπράκη προοριζόταν να προκαλέσει αναθέματα περί «διαγραφής της ιστορικής μνήμης».

Είκοσι τρία χρόνια πριν από τον Τραμπ, η Ιταλία είχε για πρώτη φορά πρωθυπουργό τον Μπερλουσκόνι. Κι αν ήθελε κανείς να το χοντρύνει, θα έλεγε ότι δώδεκα χρόνια πριν από τον Χίτλερ, η Ιταλία είχε τον Μουσολίνι. Η Ρώμη εμφανίζεται έτσι ως εργαστήριο που πρωτοπορεί στις πολιτικές τερατογενέσεις.

Η χθεσινή παρουσία του Αλέξη Τσίπρα στη Βουλή ήταν προορισμένη να προκαλέσει ενθουσιασμό. Ενθουσίασε τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ χάρη στο παραδοσιακό αντιδεξιό μενού της, για τα ξερονήσια και τα τρίκυκλα.

​Η σάτιρα ξεκινά πάντα από μια θέση ηθικής υπεροχής. Πρέπει να βάλει τον εαυτό της ψηλότερα, πιο ψηλά από τις εξουσίες και τις κοινές αξίες, για να μπορεί να τις ισοπεδώσει. Αυτή η αφετηρία πρέπει να μένει κρυμμένη, ή ακόμη κι ασυνείδητη – ένα αθέατο βάθρο. Αλλιώς η σάτιρα καταντάει, στην καλύτερη περίπτωση, ηθικολογία.

Η επίθεση στον Γιάννη Μπουτάρη άργησε. Η εκλογή και, κυρίως, η επανεκλογή του έμοιαζε παράδοξη, αν τη μετρούσε κανείς σε σχέση με την πολιτική κουλτούρα που κυριαρχούσε στην πόλη.

Η διαγγελματική, σε απευθείας τηλεοπτική μετάδοση, παραίτηση του προέδρου του Συμβουλίου της Επικρατείας δεν ήταν η μόνη πρωτοτυπία της θητείας του. Δεν ήταν καν το πρώτο της διάγγελμα. 

Δεν είναι εύκολο να επιτραπεί στους Ελληνες του εξωτερικού να ψηφίζουν στον τόπο διαμονής τους. Οι δυσκολίες είναι «οικονομικοτεχνικοδιοικητικές». Ετσι τις όρισε –κινδυνεύοντας να πνιγεί από τον βερμπαλισμό της υπεκφυγής του– ο υπουργός Επικρατείας για τον συντονισμό του κυβερνητικού έργου.