ΜΑΣΚΕΣ

Τ​​ο πένθος δεν ταιριάζει στον ΣΥΡΙΖΑ. Ηταν σχεδόν ένα θαύμα. Προοριζόταν να κρατήσει τρεις ημέρες, αλλά ο αυθεντικός ΣΥΡΙΖΑ μέσα σε λιγότερο από σαράντα οκτώ ώρες είχε επανακαταλάβει τον πενθούντα ΣΥΡΙΖΑ. Τόσο κράτησε η γραμμή της εθνικής ενότητας που υιοθέτησε διαγγελματικά ο πρωθυπουργός. Το ένστικτο της πολιτικής του αυτοσυντήρησης του είχε υπαγορεύσει τον καταπραϋντικό τόνο. […]

Ο​​ι κερκίδες κάηκαν. Το κοινό χάθηκε. Αλλά στην αρένα του τσίρκου ο κλόουν μένει και συνεχίζει απτόητος το νούμερό του.

Π​​οιον από τους δύο Τσίπρες πρέπει να ακούσει κανείς; Τον Τσίπρα της Βοσνίας, που, ενώ η φωτιά ακόμη έκαιγε ανθρώπους, βιαζόταν να υφάνει άλλοθι περί εμπρηστικής συνωμοσίας – με τον υπαινικτικό «προβληματισμό» του για τις «παράλληλες εστίες»;

«M​​​​ε το να φωνάζεις ότι οι φασίστες είναι φασίστες δεν πετυχαίνεις τίποτε». Hταν η εποχή του πρώτου σοκ από την είσοδο των νεοναζί στη Βουλή. Ο Σταύρος Τσακυράκης επέμενε. Οι αφορισμοί, έλεγε, δεν ωφελούν. Δεν ωφελεί να ξορκίζεις τους αρνητές της δημοκρατίας. Δεν αρκεί να ζητάς την ποινική τους δίωξη. Πρέπει και να τους ερμηνεύεις. Πρέπει και να τους αποδομείς.

Α​​​​ν είναι ο Λαζαρίδης αποστάτης, τότε ο Μίχαλος τι είναι;» αναρωτιόταν στέλεχος της αντιπολίτευσης. Αποστάτης, πάντως, ο πρόεδρος του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου δεν είναι.

Ο ​​Σπύρος Δανέλλης θέλει, λέει, να μείνει ο Τσίπρας στην κυβέρνηση για να μην έρθει ο εθνικολαϊκισμός. Σαν να λέμε, θέλει να μείνει στην εξέδρα ο Μαραντόνα, μην τυχόν και εμφιλοχωρήσει στη θέση του ο χύμα οπαδισμός.

Ο​​λα τα κόλπα πιάνουν μέχρι το τελευταίο. Μέχρι δηλαδή να έρθει εκείνη η στιγμή που τα κόλπα δεν πιάνουν πια. Αυτό που δοκίμασε η κυβέρνηση με το Μακεδονικό, το είχε ξανακάνει.

Σ​​τις αρχές της προηγούμενης εβδομάδας ο Κυριάκος Μητσοτάκης είπε στους συνεργάτες του ότι το βασάνισε ξανά και ξανά.

Από τις πρόσφατες κινήσεις του θιάσου των ΑΝΕΛ –αυτή την τρομώδη χορογραφία αποκεφαλισθέντος κόκορα– η πιο ενδεικτική περίπτωση είναι ο Παναγιώτης Σγουρίδης.

​Για πολλούς είναι δύσκολο. Είναι δύσκολο να βρουν μέσα τους αποθέματα θεσμικής αμεροληψίας ώστε να υπερασπιστούν τον Σταύρο Κοντονή και τα άλλα στελέχη της κυβέρνησης που τις τελευταίες ημέρες πέφτουν θύματα χουλιγκανικών επιθέσεων.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι να δει κανείς την περίπτωση του Δημήτρη Καμμένου και την απόφασή του να αποκοπεί από τη συμπολίτευση.

Μπορούν οι λάθος άνθρωποι για τους λάθος λόγους να κάνουν κάτι σωστό; Ενα μέρος της αντιπολίτευσης θέτει τα τελευταία εικοσιτετράωρα στον εαυτό του αυτό το ερώτημα – που, ιστορικά, βρίσκει ενίοτε καταφατική απάντηση. Σε αυτό το μέρος της αντιπολίτευσης δεν ανήκει, βέβαια, η Νέα Δημοκρατία.