ΜΑΣΚΕΣ

Η συζήτηση στην επιτροπή αναθεώρησης την Τετάρτη δεν ήταν για την αναθεώρηση. Ο συνωστισμός σχεδόν σύσσωμης της συνιστώσας των πανεπιστημιακών του ΣΥΡΙΖΑ –Παρασκευόπουλος, Αναγνωστοπούλου, Δουζίνας και, βεβαίως, Αριστείδης Μπαλτάς– ευθύνεται για τη συντεχνιακή στένωση της διαδικασίας στο άρθρο 16. 

Είχε φανεί από την αρχή. Ο ωρολογιακός μηχανισμός ωρίμασης του κύρους των Πρεσπών, που ήταν εγκιβωτισμένος στη συμφωνία, εξαρτούσε την ελληνική πολιτική ζωή από την ΠΓΔΜ.

Αν έπρεπε πρόχειρα κανείς να διαλέξει δύο επαγγέλματα που δεν άγγιξε η κρίση, θα μπορούσε, παραδιδόμενος στο ρεύμα της επικαιρότητας, να ξεχωρίσει δύο: τους ενεχυροδανειστές και τους αστέρες της ποινικής δικηγορίας.

Θα μπορούσε κανείς να αποφεύγει πια αυτή τη συζήτηση, μόνο από ανία. Είναι πια βαρετό να μιλάει κανείς για το 2015. Βαρετό και ίσως αντιπαραγωγικό.

Το δίλημμα συνοψίζεται ως εξής: Το Κίνημα Αλλαγής δεν έχει την πολυτέλεια να στερηθεί κανέναν. Δεν έχει όμως ούτε την πολυτέλεια να τους χωρέσει όλους. Με βάση τις δημοσκοπικές επιδόσεις του κόμματος, οι εκλόγιμες θέσεις είναι –αν θέλει να το πει κανείς κομψά– στενά προσδιορισμένες.

​Μπορεί και να έγιναν ταυτόχρονα. Την Τετάρτη στην Πειραιώς ο πρόεδρος της Ν.Δ. συναντούσε τους βουλευτές της Θεσσαλονίκης και τον υποψήφιο που στηρίζει το κόμμα για τον οικείο δήμο. 

Ολοι θα προτιμούσαν –του Τσίπρα ίσως μη εξαιρουμένου– η θητεία της κυβέρνησης να είχε διαρκέσει μόνο τις τελευταίες εκατό ημέρες. 

​Οι Γερμανοί το έλεγαν Ostalgie – από τη νοσταλγία για την Ανατολή (Ost). Oταν πέρασε λίγος καιρός και η εμπειρία της Ανατολικής Γερμανίας είχε κάπως κρυώσει, η Ostalgie εκδηλώθηκε σαν ποπ μόδα για τα σύμβολα, αλλά και τα ταπεινά προϊόντα, του καθεστώτος. 

Η χθεσινή συζήτηση στη Βουλή για τα δημόσια πανεπιστήμια ήταν, περιέργως, καλή. Καλή αλλά και καταθλιπτική, περίπου για τον ίδιο λόγο. Ηταν καλό ότι αμφότεροι Τσίπρας και Μητσοτάκης περιορίστηκαν εντός θέματος. Καταθλιπτικό ήταν το ίδιο το θέμα.

​​«Τώρα, τσιμουδιά». Η φράση θυμίζει οπαδική εκπομπή του μεσονυκτίου. Βγήκε, όμως, από τα χείλη του πρωθυπουργού, χθες, στη Βουλή. Πανηγύριζε έτσι τη μερική άρση των βαρών που η κυβέρνησή του έχει επιβάλει.

Ο αιφνιδιασμός ήταν διπλός. Το προσύμφωνο Τσίπρα – Ιερωνύμου αιφνιδίασε επειδή η κυοφορία του είχε κρατηθεί μυστική. Αιφνιδίασε όμως και σε δεύτερο χρόνο, όταν φάνηκε ότι μπορεί να προκαλέσει ενδοεκκλησιαστικό σχίσμα. 

​​Δεν το θυμόμαστε πια. Εχουμε ξεχάσει ότι το Brexit είναι γλωσσικό τέκνο του Grexit. Τους δύο όρους συνδέουν σχέσεις όχι μόνο χρονικής ακολουθίας. Ο χρόνος αποκάλυψε και τις σχέσεις πολιτικής ετυμολογίας: το δημοψήφισμα του 2015 στην Ελλάδα που δεν οδήγησε σε Grexit έχει ομοιότητες με το δημοψήφισμα του 2016 που έχει οδηγήσει τη Βρετανία σε πολιτική κρίση διαρκείας.