ΜΑΣΚΕΣ

​​Η σεροτονίνη είναι ευφορική ορμόνη. Την καταναλώνει σε μορφή χαπιού ο νέος ήρωας του Μισέλ Ουελμπέκ για να αντιμετωπίσει την κατάθλιψή του. Από αυτή την ορμόνη πήρε και τον τίτλο του το τελευταίο μυθιστόρημα του χαρισματικού προβοκάτορα, που κυκλοφορεί σήμερα στη Γαλλία.

Δ​​ιαγγέλματα απευθύνουν συνήθως οι αρχηγοί. Η διαγγελματικού τύπου δήλωση του Ευκλείδη Τσακαλώτου για το 2019 δικαιολογείται μάλλον από την άτυπη ιδιότητά του ως αρχηγού της εσωκομματικής αντιπολίτευσης του ΣΥΡΙΖΑ.

Ας αφήσουμε αν είναι σωστό ή λάθος. Ας πούμε ότι κάποιος πιστεύει ότι ο Μητσοτάκης «θα φέρει τον όλεθρο». Ας πούμε δηλαδή ότι συμμερίζεται την άποψη πως η Ν.Δ. έρχεται για να «διαλύσει τις σχέσεις εργασίας» (ποιας εργασίας;) και για να επιτύχει «δεξιά παλινόρθωση» – προφανώς εις βάρος της «προοδευτικής διακυβέρνησης» του Καμμένου, της Παπακώστα και του Παπαγγελόπουλου. Ποιον θα προτιμήσει αυτός ο ψηφοφόρος για να αποτρέψει τον όλεθρο;

Λέει ότι νιώθει ανέλπιστα καλά, παρά τον θάνατό του. Το λέει υποδυόμενος τον Φρανκ Αντεργουντ, τον αντιήρωα του «House of Cards». Αλλά η αλήθεια είναι ότι και ο ίδιος ο Κέβιν Σπέισι δικαιούται να μιλάει σαν νεκρός. 

Υπάρχει ένα γερό επιχείρημα πίσω από την υποψηφιότητα της Μαρίνας Πατούλη για τον Δήμο Αμαρουσίου: Αφού ο Γιώργος Πατούλης μπορεί να γίνει περιφερειάρχης Αττικής, γιατί δεν μπορεί να γίνει δήμαρχος η σύζυγός του; 

Οι περισσότεροι βρήκαν ευκαιρία να τον χλευάσουν. Εναυσμα ήταν εκείνη η πληροφορία, σφηνωμένη σε ένα βιογραφικό του στον φιλοκυβερνητικό Τύπο.

Η Βασιλική Θάνου δεν έχει κατηγορηθεί ποτέ για μεροληψία. Το είπε η ίδια στην Επιτροπή Θεσμών της Βουλής. Οντως, κανείς δεν σκέφτηκε να την κατηγορήσει γι’ αυτό, επειδή δεν χρειάστηκε

Ο Χάρης Θεοχάρης δεν θα είχε σηκώσει κεφάλι αν δεν είχε προηγουμένως καρατομηθεί. Δεν θα είχε πιθανότατα μπει με τόση επιτυχία στην πολιτική, αν δεν τον είχε εκπαραθυρώσει βιαίως η κυβέρνηση Σαμαρά.

Ο Αλέκος Φλαμπουράρης είναι το μόνο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ που μπορεί να συγκρίνει τον εαυτό του με τα θύματα της τρομοκρατίας. 

Ο πρόεδρος της Βουλής έδειξε χθες θεσμικά αντανακλαστικά. Φάνηκε σαν να μην περίμενε να βαρύνουν στη συμπεριφορά του τα κριτήρια του κόμματός του και βγήκε νωρίς στον ΣΚΑΪ για να καταγγείλει την επίθεση – χωρίς «αλλά». 

Την Τρίτη στη Βουλή ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ ήταν λάβρος. Το παρακράτος, έλεγε, ακόμη διοικεί. Τον άκουσε κανείς; Μπήκε κανείς στον κόπο να αναρωτηθεί τι εννοεί ο κυβερνητικός εταίρος, καταγγέλλοντας τόσο ωμά την κυβέρνηση, η ύπαρξη της οποίας εξακολουθεί να εξαρτάται από τη στήριξή του;

Τι ξεχωρίζει τον «απλό αγωνιστή» από το «χρεοκοπημένο» ΠΑΣΟΚ; Πώς πρέπει κανείς να ερμηνεύσει τους όρους που χρησιμοποίησε στη Βουλή ο πρωθυπουργός για να υπερασπιστεί τη συριζαϊκή διαλογή των καλών από τα κακά πασοκικά υλικά;