ΜΑΣΚΕΣ

Ενας αρκουδιάρης σκέτος είναι ένα παρωχημένο, αδιάφορο θέαμα. Ενας αρκουδιάρης εξοπλισμένος με υπουργικό χαρτοφυλάκιο, λογαριασμό στο Facebook, συσκευές ηχογράφησης, «δικό του» κρατικό τηλεοπτικό αέρα και εκλογικό μπάτζετ 100.000 ευρώ, δεν είναι πια ένας απλός αρκουδιάρης. 

Μπορεί κανείς να υιοθετήσει την επιεικέστερη για τον πρωθυπουργό εκδοχή. Μπορεί να πιστέψει ότι του πέφτει πια βαρύς ο Πολάκης. Τον θέλει προεκλογικά αποτριχωμένο, για να μην καβαλάει κατά τις ορμές του την επικαιρότητα.

Στις εικόνες από το παρ’ ολίγον λιντσάρισμα του Γιάννη Μπουτάρη τον περασμένο Μάιο διακρίνει κανείς δίπλα του μια γυναίκα που προσπαθεί να τον φυγαδεύσει από τον όχλο με αφύσικη, για τις συνθήκες, ψυχραιμία. 

Πόσο παπανδρεϊκός είναι ο Θάνος Μωραΐτης – αυτός που εγκατέλειψε το κόμμα του Παπανδρέου για να πάει μόνος του στο ΠΑΣΟΚ το 2015; Πόσο παπανδρεϊκή είναι η Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου, που δεν ακολούθησε τον ΓΑΠ ούτε στο απονενοημένο εκλογικό του διάβημα τον Ιανουάριο του 2015; 

Από όλες τις επιλογές προσώπων που έχει κάνει τελευταία ο Τσίπρας, η έσχατη ήταν και η πιο αρμόζουσα: ως εισηγητής του ΣΥΡΙΖΑ στη συνταγματική αναθεώρηση ο Γιώργος Κατρούγκαλος εκπροσωπούσε αυθεντικά την κουλτούρα της συριζαϊκής μαγειρικής με το Σύνταγμα.

Το σύνθημα δεν ήταν, βέβαια, πολιτικώς ορθό. Αλλά θα ήταν αναχρονισμός αν απαιτούσε κανείς από τα ντουμανιασμένα αμφιθέατρα του τέλους του εικοστού αιώνα πολιτική, ούτε καν γραμματική, ορθότητα. «Τσουκάτο – Τσουκάτο, τους έχεις από κάτω», φώναζαν.

Το να είσαι γκαζόζα μάλλον σε εμποδίζει από το να πιεις κανιβαλικά μια γκαζόζα. Το να είσαι κάθε λέξη του Συντάγματος αποκλείει, αναλόγως, την απόσταση που απαιτείται για την ανάγνωση του Συντάγματος. 

​​Για να σ’ εκδικηθώ σου σκίζω τις φωτογραφίες. Τα γράμματά σου καίω. Τα πόστερ που αγαπούσες. Kαι τα λοιπά, και τα λοιπά. Ο ηλεκτρισμός που επικρατεί όταν ο Πάνος Καμμένος απευθύνεται στον πρώην του –εκείνος ο βουβός λυγμός, όταν η συγκίνησή του κόβει τη φωνή σαν άγαρμπη χαψιά από καυτό λουκανικοπιτάκι– ανακαλεί τις πιο δακρύβρεχτες στιγμές του ερωτικού λυρισμού.

​Ας πάρουμε ένα επίκαιρο, όχι πολύ φανταστικό, παράδειγμα. Ας πούμε ότι βγαίνει ο επικεφαλής του Οργανισμού Αντισεισμικής Προστασίας στην τηλεόραση και λέει «βεβαίως, η Δυτική Ελλάδα είναι μια άκρως σεισμογενής ζώνη, μπορεί να δώσει μεγάλο σεισμό, να πέσουν σπίτια και σχολεία· αλλά δεν βλέπω λόγο να ανησυχούμε». Και έπειτα από τρεις – τέσσερις ημέρες το ξανακάνει.

Υπάρχει ένας Ανδρέας για όλες τις χρήσεις. Χρήσεις που, στην επέτειο των εκατό χρόνων από τη γέννησή του, τυχαίνει να είναι de facto προεκλογικές. Υπάρχει ο Παπανδρέου της Μυρσίνης Ζορμπά, όπως συσκευάστηκε σε βιβλίο, για τις ανάγκες της συριζαϊκής καμπάνιας.

Από την εκπομπή του στο κομματικό ραδιόφωνο του ΣΥΡΙΖΑ, ο Σταμάτης Κραουνάκης περιέγραψε την παντομίμα της πίστας: Ο υπουργός τού έκανε νεύμα «ν’ ανέβω;». Και ο μουσουργός ανταποκρίθηκε επίσης με νεύμα: «Ελα».

M​​πορείς να διορθώσεις ένα λάθος με λάθος; Ο πρωθυπουργός μπορεί. Αρκεί κανείς να σκεφθεί τι κατόρθωσε με τη χθεσινή επιστολή του: Ματαίωσε μια αντικοινοβουλευτική μεθόδευση – την κοπτική του Κανονισμού στο πατρόν του Καμμένου.