ΜΑΣΚΕΣ

Υπάρχει τρόπος ένα κόμμα να προλάβει ένα σκάνδαλο σαν αυτό της Μυρσίνης Λοΐζου; Μπορούν τα κόμματα να διυλίζουν το ποινικό και φορολογικό μητρώο των επίδοξων στελεχών τους; Μπορούν – δεν μπορούν, τα κόμματα είναι πια καταδικασμένα να υφίστανται τον κατακλυσμό μιας αχανούς μιντιακής σφαίρας που πλημμυρίζει με χολή για παραπτώματα πολύ λιγότερο σημαντικά από την υπεξαίρεση σύνταξης τεθνεώτος.

Ο αθλητισμός δεν μπορεί να υποκαταστήσει την πολιτική. Μπορεί, όμως, καμιά φορά να την ξεπεράσει.

Δεν χρειαζόταν. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης μπήκε προχθές στο αεροπλάνο, ταξίδεψε στις Βρυξέλλες και κάθισε σε ένα πάνελ στο Ευρωκοινοβούλιο για να εκστομίσει τη φράση: «Εμείς, Βαγγέλη, δεν το παίζουμε δίπορτο». Δεν χρειαζόταν τέτοιος ξενιτεμός για να εξασκήσει τα «γαλλικά» με τον Μεϊμαράκη.

Δεν άξιζε το ελαφρύ γεύμα που παρέθεσε ο πρωθυπουργός στους υποψήφιους ευρωβουλευτές του τόσο θόρυβο. Ηταν περισσότερο ελαφρύ, παρά γεύμα, αν κρίνει κανείς από τις λιτές μπρουσκετίτσες που είχαν σερβιριστεί μπροστά στον πληθωρικό Θεοδόση Πελεγρίνη.

Αξίζει κάποιος να μπει στη θέση της Ανέτας Καββαδία. Να μπει στη θέση του μέσου βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, που, όπως οι περισσότεροι, συμπληρώνει την πρώτη και πιθανότατα την τελευταία βουλευτική του θητεία. 

Μπορεί να έχεις αυγά, γάλα, ζάχαρη, αλεύρι. Μπορεί να έχεις όλα τα συστατικά του κέικ. Αλλά, αν απλώς τα ρίξεις σε έναν κάδο, δεν θα έχεις κέικ.

Ενας Βαρώτσος στα Σκόπια; Γιατί όχι; Μια τέτοια χειρονομία θα συμβόλιζε ότι η σύγχρονη Ελλάδα μπορεί να συνομιλεί με τα Βαλκάνια, χωρίς να επιστρατεύει σάρισες και ντουλαμάδες. 

Αν δεν υπήρχε ο Χριστόφορος Βερναρδάκης, το ΚΙΝΑΛ θα έπρεπε να τον εφεύρει. Θα είχε, ούτως ή άλλως, ανάγκη από κάποιον που συντηρεί την εντύπωση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ καθόλου δεν ενδιαφέρεται να γεφυρωθεί με οποιονδήποτε. Οτι, αντιθέτως, επιχειρεί να εξαφανίσει εκλογικά την Κεντροαριστερά.

Η Ρένα Δούρου περιμένει τη Δικαιοσύνη. Και σε αυτό, αν αντέξει κανείς το ύφος, έχει δίκιο: Η Δικαιοσύνη αργεί και, ώς ένα βαθμό, καλά κάνει. Στο τέλος μπορεί να την απαλλάξει από ποινική ευθύνη. Πολιτικά, όμως, αυτό που συνέβη στο Μάτι στις 23 Ιουλίου 2018 μπορεί ήδη να κριθεί, προτού αποφανθεί βραδέως η Δικαιοσύνη.

Αν ο Νίκος Αλιβιζάτος ήθελε, όπως του καταλογίζουν, να διαφημίσει τον εαυτό του ως υποψήφιο Πρόεδρο της Δημοκρατίας, μάλλον δεν θα έδινε την πολύκροτη συνέντευξή του (στο lifo.gr), όπως την έδωσε. Αν ήθελε να κολακέψει τον Τσίπρα, δεν θα του καταλόγιζε ότι έχει σταλινικούς στην κυβέρνησή του.

«​​​​Ούντο; Ποιος Ούντο;». Μια πρόσφατη δημοσκόπηση που –σύμφωνα με το ρεπορτάζ της Süddeutsche Zeitung– κυκλοφορεί στα κεντρικά γραφεία του γερμανικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος δείχνει ότι το 87% των Γερμανών δεν γνωρίζει τον Ούντο Μπούλμαν, παρότι συμπληρώνει δύο δεκαετίες στην Ευρωβουλή. 

Στην έκθεση που διάβασε ο Ευκλείδης Τσακαλώτος η κυβέρνηση δρέπει σχεδόν αποκλειστικά επαίνους.