ΜΑΣΚΕΣ

Ο στίχος πήρε προχθές εκδίκηση από τον στιχουργό του. Ο Φοίβος Δεληβοριάς είδε τον εαυτό του σε βίντεο με τον Κυριάκο Μητσοτάκη και αιφνιδιάστηκε. Μήπως είχε απατηθεί η μνήμη του; Μήπως είχε πέσει σε παγίδα προεκλογικής σκηνοθεσίας;

H Παπακώστα δεν πρωτοτύπησε. Εδώ και δυο-τρία χρόνια τα Εξάρχεια –τα νέα Εξάρχεια, όπως έχουν γίνει– διαφημίζονται ως τόπος εναλλακτικών εμπειριών. 

Το πρόβλημα δεν είναι πολιτικό. Είναι μάλλον πρόβλημα λογικής συνοχής. Αν μια συμφωνία είναι «εθνικώς επιζήμια», πώς μπορεί η βράβευσή της να συνιστά εθνική τιμή;

Ποιος μπορεί να αντέξει επτά χρόνια έγκλειστος σε ένα κτίριο, χωρίς να αρχίσουν οι τοίχοι να τον πλακώνουν; Τα νεύρα του Τζούλιαν Ασάντζ, πάντως, λένε ότι δεν άντεξαν. 

​Για να κατηγορηθεί ένα μέλος της κυβέρνησης για δωροληψία πρέπει να είναι μέλος της κυβέρνησης – να ασκεί υπουργικά καθήκοντα. Σαν να λέμε ότι για να κατηγορηθεί κάποιος για διγαμία πρέπει να είναι ήδη παντρεμένος – να ασκεί συζυγικά καθήκοντα. Αυτό περίπου είπε και χθες, με ακαμψία βετεράνου εισαγγελέα και χωρίς πολιτικά αντανακλαστικά, ο Χαράλαμπος Αθανασίου.

Καλός πολιτικός είναι μάλλον αυτός που έχει «ακούσει» το ακροατήριό του πριν τον ακούσει εκείνο. Παλιά στον περιπατητικό ακτιβισμό, και στην κομματική γραφειοκρατία, αλλά νεοσύλλεκτη στην πρώτη γραμμή της πολιτικής, η Ελευθερία Χατζηγεωργίου δεν έχει αντιμετωπίσει πολλά ακροατήρια, ούτε έχει δοκιμαστεί στην πίεση της σκηνής. 

​Μπορεί να το δει κανείς ανάποδα: Η εξέλιξη της υπόθεσης Novartis επιτρέπει μια μάλλον παρήγορη ανάγνωση. Παρά τις πιέσεις που ασκήθηκαν, παρά το πολιτικό κεφάλαιο που επενδύθηκε στην ανάκριση, τελικώς δεν κατέστη εφικτό να εφαρμοστεί η ρασπουτινική δικονομία. 

Αλήθεια, τώρα. Κολακεύεις τον Τσίπρα όταν τον συγκρίνεις με τον Ανδρέα; Τον βοηθάς, άραγε, όταν τον τοποθετείς σε έναν μεγάλο ίσκιο ικανό να τον καταπιεί; 

Το ρεπερτόριο δεν έχει αλλάξει. Να ανοίξουν οι λογαριασμοί τους. Να δοθούν στη δημοσιότητα τα «πόθεν έσχες» τους. (Λες και αν έχει διακινηθεί «μαύρο» πολιτικό χρήμα, θα έχει δηλωθεί ή θα έχει κατατεθεί σε λογαριασμούς.) Να τιμωρηθούν, λέει το ρεπερτόριο, αυτοί «που παζάρεψαν και πούλησαν τη χώρα τους, διαπράττοντας τη χειρότερη μορφή προδοσίας».

Σε αυτό δεν μπορεί να διαφωνήσει κανείς με τον Πάνο Σκουρλέτη: «Είμαστε», είπε προαναγγέλλοντας τη μεταμόσχευση στον ΣΥΡΙΖΑ αυτοκέφαλων κεντροαριστερών μονάδων, «το απότοκο της κρίσης των τελευταίων ετών». Σωστό.

Ας ξεχάσουμε τι πιστεύουμε γι’ αυτόν. Ας μείνουμε σε αυτά που ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ πιστεύει για τον εαυτό του. Πώς αυτοσυστήνεται ο κυβερνών ΣΥΡΙΖΑ; Ποια στοιχεία της ταυτότητάς του διαφημίζει ως αναλλοίωτα από τους συμβιβασμούς και τις μεταλλάξεις της υπερτετραετούς διακυβέρνησης;

​«Πώς άρχισαν όλα, Ανδρέα;». Ο αφηγητής του «ντοκιμαντέρ» –που δεν ήταν ντοκιμαντέρ, αλλά βιντεο-άλμπουμ αναμνήσεων– απευθυνόταν στον Παπανδρέου σε δεύτερο πρόσωπο. Σαν να μπορούσε ο Ανδρέας να τον ακούσει. Σαν να είχε εντοιχιστεί στην οροφή του ΣΕΦ για να ευλογήσει το όλον ΚΙΝΑΛ που τον θυμιάτιζε.