ΜΑΣΚΕΣ

Η πιθανότητα να είναι ο Γιώργος Καμίνης πρώτος στο Επικρατείας του ΚΙΝΑΛ δεν συζητήθηκε πρώτη φορά το περασμένο Σάββατο. Στη Χαριλάου Τρικούπη είχε συζητηθεί και στα τέλη του περασμένου χρόνου, όταν ήδη ο τέως δήμαρχος είχε προλάβει να αποδείξει την πίστη του στην πρόεδρο και τη νομιμοφροσύνη του στο εγχείρημα του ΚΙΝΑΛ.

Δεν είναι εύκολο να τον εξηγήσεις. Οχι γιατί είναι βαθύς. Αλλά γιατί τον έχει βασκάνει η Ιστορία – τον έχει σημαδέψει με την ανάμνηση του οδυνηρού και δαπανηρού 2015.

Είπε ότι ήθελε να είναι υποψήφιος, αλλά δεν είπε ότι ήθελε να εκλεγεί. Ο Νίκος Ανδρουλάκης θέλει απλώς να βοηθήσει στις εθνικές εκλογές – και μπορεί να εικάσει κανείς τους λόγους: Πρώτον, επειδή η Χαριλάου Τρικούπη δεν του έχει ζητήσει βοήθεια. Και, δεύτερον, επειδή ο ίδιος δεν θα ήθελε να λέει η Χαριλάου Τρικούπη ότι δεν βοήθησε.

Αχ, ο Παπαμιμίκος. Αν δεν ήταν ο Παπαμιμίκος, μπορεί ακόμη και ο Κυριάκος να ήταν τώρα στέλεχος του Ποταμιού.

Εχοντας ξεφύγει πια από του χρόνου τα δόντια, Δευτέρα βράδυ, νηφάλιος, ο πρωθυπουργός έθεσε το δίλημμα: «Την επομένη των εκλογών είτε θα έχουμε υπουργούς τον Γεωργιάδη και τον Βορίδη είτε θα έχουμε κυβέρνηση προοδευτική και δημοκρατική με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ».

Η στρατηγική, λένε, δεν ήταν λάθος. Λάθος ήταν η τακτική. Το μόνο βέβαιο είναι ότι ο όρος στρατηγική –ως επίθετο και ως ουσιαστικό– έχει υποστεί τις τελευταίες 48 ώρες σημειολογική ελεφαντίαση. «Στρατηγικές» ή «τακτικές», υπάρχουν ορισμένες θεμελιώδεις παραδοχές του ΣΥΡΙΖΑ που δοκιμάστηκαν στην κάλπη και αποδείχθηκαν λάθος.

Ο απολογισμός για τον πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας είναι εύκολος. Παρότι είχε εκλεγεί από τη βάση του κόμματός του, τον συνόδευε το στίγμα του «γόνου». Τον συνόδευε η καχυποψία ακόμη και μέρους του ίδιου του κόμματος, που είχε εθιστεί σε ένα ηγετικό στυλ που επιβαλλόταν με τον θόρυβο – ένα στυλ ξένο ως προς τις ιδιότητες του Μητσοτάκη.

Go West. Ο προσανατολισμός είχε αποφασιστεί τους πρώτους μήνες μετά την εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία της Ν.Δ.: Για να γίνει ξανά πλειοψηφικό, το κόμμα όφειλε να επαναθεμελιώσει τα ερείσματά του στην ενδοχώρα της παλιάς Β΄ Αθηνών. Στη δυτική όχθη του Κηφισού.

Ο πρόεδρος ζήτησε συγγνώμη. «Είδαμε όλοι», είπε, «μια γραφική εικόνα που καταπατά βάναυσα τα όρια. Μια εικόνα ασέβειας, καταρράκωσης της εμπιστοσύνης, πολιτικής κατάπτωσης».

Αν υπήρχε κάποιος που ακόμη αμφέβαλλε για το κατά πόσον είναι ζωντανές οι καταβολές του Κέντρου, θα πείστηκε ακούγοντας τον Κυριάκο Μητσοτάκη να επιχειρεί από την Πάτρα την απεύθυνση ενός πλατιού καλέσματος στους παλιούς ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ.

Ηταν οι καταλληλότεροι. Ηταν μάλλον οι μοναδικοί υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ που θα μπορούσαν να εμφανιστούν για να αντικρούσουν την αντιπολιτευτική διακήρυξη των 64 προσωπικοτήτων –κυρίως πανεπιστημιακών– που απαντούσε στο ερώτημα «τι είναι προοδευτικό σήμερα;». 

Γιατί πειράζει αν πεις δημοσίως μια γυναίκα «γκομενάκι»; Τι σεμνοτυφία είναι αυτή; Τι υποκρισία; Τι δηθενιά; Η ίδια θα γέλασε. Δεν τη ρωτήσαμε, αν της άρεσε. Αλλά δεν μπορεί. Θα γούσταρε. Αν δεν γούσταρε, συγγνώμη.