ΜΑΣΚΕΣ

Χωρίς τον Αντώνη Σαμαρά το 13ο Συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας θα είχε περάσει απαρατήρητο. Θα είχε μείνει μόνο η σκηνοθεσία που παριστούσε το κόμμα σαν κοσμοπολίτικη, πράσινη, ψηφιακή, φιτ και άκαπνη δύναμη του Κέντρου. 

Την αναγνωρίζουμε ως τύχη του Μητσοτάκη. Ομως, και η Φώφη Γεννηματά είναι για τον ίδιο λόγο τυχερή: μετά τις εκλογές, ο βασικός ανταγωνιστής της διολισθαίνει μόνος του προς τα πίσω. Προς τη μειοψηφική του κοιτίδα.

Ο,τι «αφορά για τις αναφορές που έχουνε συμβεί» μπορεί κανείς εύκολα να το τρολάρει. Μπορεί κανείς εύκολα να βάλει στόχο ένα εκλογικό ατύχημα, σαν τον Αλέξη Γεωργούλη, για να κάνει αντιπολίτευση στο Facebook.

Ο Κωνσταντίνος Πατέρας είχε, είπε, «στρατό δικό του στα Τρίκαλα». Θα μπορούσε έτσι να ταξινομηθεί μαζί με τους τέσσερις απόστρατους αντιστρατήγους και τον έναν απόστρατο αντιπτέραρχο που διορίστηκαν μαζί του διοικητές σε νοσοκομεία.

Κανείς δεν είναι ευχαριστημένος με την αναθεώρηση – ούτε η προηγούμενη πλειοψηφία, που καθόρισε το εύρος της, ούτε η παρούσα, που αποφάσισε να την ολοκληρώσει, θυσιάζοντας τα μεταρρυθμιστικά της σχεδιάσματα στον βωμό της ανάγκης.

Μπορεί να μην ήταν καθωσπρέπει. Μπορεί η συγκατάβαση με την οποία ο Κυριάκος Μητσοτάκης αντιμετώπισε τον αντίπαλό του –φτάνοντας κιόλας στο σημείο να τον νουθετήσει για την αυτοκαταστροφική ρητορική του που «βολεύει» την κυβέρνηση– να προδίδει υπερβολική αυτοπεποίθηση.

Οι νεκροί του Ματιού θόλωναν την εικόνα της κυβέρνησης. Το ίδιο και τα παιδιά της Μόριας. Σύμφωνα με τον Θοδωρή Δρίτσα, τα εγκληματικά κρούσματα στο κέντρο υποδοχής της Λέσβου δεν θα έπρεπε να μνημονεύονται, γιατί μπορεί να δώσουν τροφή σε ξενοφοβική προπαγάνδα.

Κανείς δεν είπε ότι το συνέδριο αυτό είναι κανονικό συνέδριο. Ακόμη και η επισπεύδουσα πλευρά, της προέδρου του Κινήματος Αλλαγής, αναγνωρίζει ότι σκοπός της κομματικής σύναξης του Σαββατοκύριακου είναι να αρθεί καταστατικά ο οργανωτικός ερμαφροδιτισμός του ΠΑΣΟΚ, που νιώθει ΠΑΣΟΚ, αλλά κείται πια εγκλωβισμένο στο καύκαλο του ΚΙΝΑΛ.

Γνήσιος Ελληνας ή προϊόν σοβιετικής αγωγής; Είδωλο ή αντιείδωλο;

Μπορεί να το δει κανείς ανάποδα. Να μην μείνει στο ότι ο Αλέξης Τσίπρας κατέβηκε στον δρόμο, αλλά να εστιάσει στο ότι έκοψε δρόμο. Το γεγονός ότι δεν ακολούθησε την πορεία μέχρι το τέλος της δείχνει από την πλευρά του μια ελαφρά επίγνωση. 

Τι πρέπει να κάνει καλά ένας υπουργός Οικονομικών; Να σου φέρνει σωστά τα νούμερα. Αυτή την ολιγαρκή απάντηση άκουγε κανείς προεκλογικά από την επερχόμενη τότε κυβέρνηση.

Το παρασκήνιο δεν μας είναι απαραίτητο. Δεν χρειάζεται κανείς να πιστέψει τους ισχυρισμούς του Κωνσταντίνου Φρουζή για το τι του είπε ιδιωτικώς η εισαγγελέας Διαφθοράς ή για το πόσες φορές συνάντησε υπουργούς, πρωθυπουργούς και πρωτοσπαθάριους της Κουμουνδούρου.