ΜΑΣΚΕΣ

Διαφήμιση είναι, ώς ένα βαθμό, η τέχνη της διαχείρισης των στερεοτύπων – είτε τα αντικατοπτρίζει για να εκμαιεύσει ταυτίσεις είτε τα κλονίζει για να σκανδαλίσει. Το σποτάκι της Πολιτικής Προστασίας με τον Χρήστο Λούλη δεν αναπαράγει τα στερεότυπα περισσότερο από όσο τα αναποδογυρίζει.

Υπήρχαν στιγμές που ο Νίκος Χαρδαλιάς έδινε την εντύπωση ότι δεν ήλεγχε απολύτως τα εκφραστικά του μέσα. Ο τηλεθεατής δεν ήταν ποτέ βέβαιος αν η δόση αυστηρότητας ήταν επιβεβλημένη ή σκοπίμως αλατισμένη, για να φοβίσει. 

Λένε ότι ο Νίκος Βούτσης ήταν ο μοναδικός από την πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ που χειροκρότησε, τη στιγμή που ο πρωθυπουργός ανακοίνωνε την απόφασή του να τοποθετηθεί αναθηματική πλάκα για τα θύματα της Marfin.

Είναι πολλή η ανασφάλεια για να περάσει ανεκμετάλλευτη. Είναι πολλή η δικαιολογημένη αμφιβολία των γονέων για το άνοιγμα των σχολείων – όχι μόνο στην Ελλάδα. Το θέμα είναι παντού εστία αντιπαράθεσης. Οι απαντήσεις των κυβερνήσεων είναι όσες και οι κυβερνήσεις.

O Μητσοτάκης το είχε πει. Μετά την καραντίνα, έρχεται η οφειλόμενη λογοδοσία. Είχε πει ότι θα επιστρέψει αμέσως στη Βουλή. Αλλά ο εκλογικός φόβος δεν άφησε την αντιπολίτευση να μείνει στην κυριολεξία. 

Το Κόμμα –με κάπα κεφαλαίο– δεν είναι κομμωτήριο. Ούτε η Εκκλησία, όπως είπε ο εκπρόσωπός της, είναι σωματείο. Αμφότεροι οι θεσμοί τοποθετούν εαυτούς εκτός χρόνου. Από το ΚΚΕ, όμως, μπορεί κανείς να περιμένει καλύτερο έλεγχο του ποιμνίου.

Οποια εικόνα περιλαμβάνει τον πρωθυπουργό πρέπει να αντιμετωπίζεται με πολιτική καχυποψία. Ιδίως αν διεκδικεί την πόζα του αυθόρμητου. Ακόμη και αν πρόκειται για ένα περιοδεύον πανηγύρι πάνω σε μια καρότσα, ο μπουλουκτσίδικος αυθορμητισμός χάνεται αμέσως με το που θα μπει εκείνος στο κάδρο.

Ποιον συμφέρει η ύφεση; Ποιον θα συνέφερε να βυθιστούν αυτή τη φορά οι μεγάλοι του ευρωπαϊκού Νότου – η Ισπανία και η Ιταλία; Κανέναν. Ακόμη και οι Βόρειοι έχουν αυτονόητο συμφέρον να επενδύσουν γενναία σε ένα όχημα ταχείας ανάκαμψης. Γιατί, τότε, μοιάζει πάλι τόσο δύσκολος ένας συμβιβασμός;

Η κορωνοπολιτική της κυβέρνησης έχει πετύχει επειδή δεν είναι «πολιτική». Επειδή από την πρώτη στιγμή φάνηκε ότι αντικείμενό της ήταν το ίδιο το ζωτικό πρόβλημα –η αναχαίτιση του πανδημικού κινδύνου– και όχι ο δημοσκοπικός αντίκτυπος.

Τα συμπτώματα των αυταρχικών καθεστώτων απέναντι στην πανδημία.

Μπορεί κανείς να φανταστεί την κριτική. Αν η κυβέρνηση είχε επιλέξει να δώσει απευθείας και οριζοντίως στους επιστήμονες επιδόματα στήριξης, η αντιπολίτευση θα έλεγε ότι τα μοιράζει τυφλά σε κλάδους που δεν τα έχουν ανάγκη.

Τι κάνει η αντιπολίτευση όταν δεν μπορεί να αντιπολιτευθεί; Παγιδευμένος σε αυτό το παράδοξο βρέθηκε από την αρχή της καραντίνας ο ΣΥΡΙΖΑ. Επέλεξε σωστά να μην αμφισβητήσει τα μέτρα που πήρε νωρίς η κυβέρνηση για την αντιμετώπιση της υγειονομικής απειλής. Η επίσημη κριτική ήταν μάλλον υπέρ της επίτασης των απαγορεύσεων, όπως για τις εκκλησίες.