ΚΥΡΙΟ ΑΡΘΡΟ

Ο ανελκυστήρας της κοινωνικής ανέλιξης στη μεταπολεμική Ελλάδα ήταν η δημόσια εκπαίδευση.

Η στάθμιση είναι πάντα δύσκολη. Τα υγειονομικά μέτρα συνεπάγονται οικονομικά και κοινωνικά βάρη.

Το κλισέ ότι τα βάρη του ασφαλιστικού τα φορτώνουν οι παλαιότερες γενεές στις επόμενες δεν είναι άμοιρο αλήθειας.

Η ψηφιακή μετάβαση του Δημοσίου έχει ήδη αλλάξει την καθημερινότητα των πολιτών.

Κανένας ευσυνείδητος δημόσιος λειτουργός δεν έχει να φοβηθεί τίποτε από ένα σύστημα αξιολόγησης.

Και ξαφνικά, η πανδημία πάει. Δεν υπάρχει. Υπάρχει μόνο στις στατιστικές των επιδημιολόγων και στις εκκλήσεις της κυβέρνησης προς τους απρόθυμους να εμβολιαστούν.

Το είχαμε πετύχει τη δεκαετία του ’60. Η Ελλάδα είχε γίνει μόδα. Είχε καταφέρει να επανασυστηθεί στον κόσμο, όχι μόνον ως τόπος μνημείων, αλλά και για τη σύγχρονη μεσογειακή, λαϊκή κουλτούρα της.

Επί εβδομάδες ακούστηκαν πολλά και ηχηρά. «Θατσερισμός», «Μεσαίωνας», «δυστοπία».

Η θέσπιση διευκολύνσεων για τους εμβολιασμένους δεν συνιστά, όπως ακούστηκε χθες στη Βουλή, διχαστικό μέτρο.

Η ΑΔΕΔΥ αντιλήφθηκε εγκαίρως ότι τυχόν απεργία των λειτουργών της δημόσιας εκπαίδευσης σε ημέρα Πανελλαδικών Εξετάσεων θα ισοδυναμούσε με αντικοινωνικό σαδισμό έναντι των μαθητών, που έχουν υποστεί μια δύσκολη πανδημική χρονιά.

Η νέα οδηγία για το AstraZeneca κάνει αυτούς που έσπευσαν να εμβολιαστούν με αυτό το σκεύασμα –χωρίς σε κάποιες ηλικιακές ομάδες να δίνεται εναλλακτική– να αισθάνονται πολίτες β΄ κατηγορίας.

Η Ελλάδα, η κοινωνία αλλάζουν. Η αξιωματική αντιπολίτευση αρνείται να το καταλάβει. Επιμένει σε θέσεις και συνθήματα, συχνά και σε πρόσωπα, που «μιλούσαν» στους πολίτες πριν από 40 χρόνια.