ΚΡΙΜΑΙΑ

Οι τσάροι το ονειρεύτηκαν, ο Χίτλερ το προσπάθησε, ο Στάλιν παρομοίως. Τελικά, εκείνος που το πέτυχε ήταν ο Βλαντιμίρ Πούτιν. Η κατασκευαστική τεχνολογία του 21ου αιώνα και η ιδιαίτερη σημασία της Κριμαίας για τον ένοικο του Κρεμλίνου οδήγησαν σε ένα από τα ταχύτερα κατασκευαστικά «σπριντ» στην ιστορία της χώρας, με στόχο το δύσκολο έργο της γεφύρωσης των Στενών του Κερτς.

Την επιστροφή της Κριμαίας στην Ουκρανία απέκλεισε χθες το Κρεμλίνο, υπογραμμίζοντας ότι η Ρωσία δεν πρόκειται να συζητήσει το θέμα, μετά τις δηλώσεις του Αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ, που προέβλεψε ότι η προσαρτηθείσα από τη Μόσχα χερσόνησος θα επιστραφεί.

Αν η χώρα πετύχει να διοργανώσει αξιόπιστες εκλογές στις 25 Μαΐου, θα μπορέσει να επιβιώσει.

Οι ομοιότητες είναι πράγματι ανησυχητικές. Οπως και στη Γιουγκοσλαβία κατά τη διάλυσή της, έτσι και οι κάτοικοι της Κριμαίας πρέπει σήμερα να επιλέξουν εθνική ταυτότητα. Την ίδια στιγμή, τον ρόλο του καταλύτη της διάλυσης της χώρας μπορεί να παίξει το δημοψήφισμα της Κυριακής στην Κριμαία.

Ο πρόεδρος της Ρωσίας Βλαντίμιρ Πούτιν είπε σε ένα συγκεντρωμένο πλήθος μπροστά στα τείχη του Κρεμλίνου, στην Κόκκινη Πλατεία, ότι η Κριμαία, η Αυτόνομη Δημοκρατία της Ουκρανίας, επιτέλους επιστρέφει εκεί όπου ανήκει.

 Προεδρικό διάταγμα, με το οποίο αναγνωρίζεται η Κριμαία ως «κυρίαρχο και ανεξάρτητο κράτος», υπέγραψε χθες το βράδυ ο Βλαντιμίρ Πούτιν.

Οι πρεσβευτές των κρατών μελών του NATO αρνούνται να αναγνωρίσουν το αποτέλεσμα του «παράνομου» δημοψηφίσματος το οποίο διεξήχθη στην Κριμαία χθες και καλούν τη Ρωσία «να μην προχωρήσει σε οποιοδήποτε βήμα για να προσαρτήσει την Κριμαία», όπως ανέφερε μια ανακοίνωση του Βορειοατλαντικού Συμφώνου που δόθηκε σήμερα στην δημοσιότητα.
 

Πλην συγκλονιστικού απροόπτου, η Κριμαία θα κηρύξει σήμερα τη θέλησή της να προσχωρήσει στη Ρωσική Ομοσπονδία. Ωστόσο, καμία μεγάλη δύναμη δεν θα αναγνωρίσει το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος: ούτε η Κίνα, που έχει ανοιχτά προβλήματα αποσχιστικών κινημάτων (Σινγιάνγκ, Θιβέτ), ούτε καν φιλικές, έναντι της Μόσχας, χώρες της Ασίας και της Λατινικής Αμερικής. Επομένως, το πρώτο τίμημα για την επίδειξη στρατιωτικής δύναμης θα είναι η σχεδόν πλήρης διπλωματική απομόνωση.

«Εάν θέλει η Δύση να επικαλεσθεί το διεθνές δίκαιο, δεν θα έχει νομική βάση να το κάνει», τονίζει στην «Κ» ο Ιαν Μπρέμερ.